Minerale Jazz (#2.3)

vrijdag 5 december 2008 12u15 | Bruno Bollaert | reageer
Trefwoorden: concert, Handelsbeurs, jazz, Mineral Jazz Club.

Een –tot mijn verwondering– redelijk goed bewaard geheim, zijn de jazz-sessies in de Mineral Jazzclub. Mineral Jazz is een onderdeel van de Handelsbeurs, geprogrammeerd door Christian Mendoza, een half jazzgenie van verscheiden origine dat nog steeds veel te weinig erkenning krijgt. Tot mijn eigen schande was ik er dit seizoen nog niet geraakt (filmfestival de eerste keer, ander concert de tweede keer), waardoor ik tot mijn grote spijt maar liefst vier interessante concerten aan mij heb laten voorbij gaan. Vier, jawel, want in de Mineral worden meestal double bills geprogrammeerd. Dat zou mij geen derde keer overkomen, dus dinsdag trokken we naar het duistere Onderbergen (een straat die pal temidden twee tramhaltes van lijn 21/22 is gesitueerd). Daardoor misten we dan wel weer het concert van Jeroen Van Herzeele in cafÃ© De Turk, maar we hebben zo een donkerbruin vermoeden dat het daar barstensvol zat.

Niet zo in de Mineral. De toegang is zeer democratisch (5 euro), de drank dan weer niet. Niemand verplicht u te drinken natuurlijk. Eigenlijk gingen we voor Ben Sluijs. De saxofonist kwam in een trioformatie die een eerste keer bij Opatuur voor de leeuwen werd gesmeten, met niemand minder dan Mendoza zelf, en met Lode Vercampt op cello. Of we daar eerder al lyrisch over geweest zijn, ik weet het niet, maar in elk geval, dit verdiende uw aandacht. Van het samenspel tussen de drie muzikanten druipt het plezier en gevoel af, wat zich vertaalt in een dynamisch soort muziek, dat nochtans meestal een eerder uitgesponnen verhaal bevat. Een van hen weeft een rode draad doorheen de muziek, waarrond en waartussen beide andere muzikanten zich nauwgezet tussen bewegen.

Geen gemakkelijke opdracht, voor deze volgens sommigen verkeerd geprogrammeerde groep. Aan het tweede concert ging immers het geweld van Galore vooraf. “Beter eerst zacht, en dan pas hard”, fuisterde iemand in mijn oor, maar daar waren wij het niet mee eens. Was Galore pas tweede gekomen, dan was de herinnering aan Sluijs/Mendoza/Vercampt geheel overspoeld door de geluidsgolf van de andere groep. Want welk een deining ging daar niet van uit!

Ziehier, twee gitaren en een drum. Galore is een groep met Gentenaar Frederik Leroux, Philipp Weies (gitaar) en Steven Cassiers (drums). Ook Nicolas Rombouts (contrabas) stond op de affiche, maar die konden wij nergens bespeuren. Rombauts en Cassiers kent u waarschijnlijk van Dez Mona, of misschien zelfs van Sammy’s on the Bowery. Genoeg referenties, want we kunnen daar anders nog best een tijdje mee doorgaan.

Frederik Leroux blijft iemand om in de gaten te houden. We houden ons in met lofbetuigingen, want we beginnen zo stilletjesaan fan te worden van de gitarist. Eerder al waren we zeer onder de indruk van zijn solo (!) zoektocht bij Opatuur in De Centrale maar wat dit trio dinsdag op scÃ¨ne zetten liet ons hart alweer wat sneller slaan. Stijlomschrijvingen zijn niet eenvoudig, maar we vervallen deze keer niet in dezelfde verwijzing naar jazz en blues en country en Frisell. Galore is evenwel duidelijk geÃ¯nspireerd door noise en avant-garde, en dat kan u bekijken als het gat in de Vlaamse jazzmarkt, of een verfrissing in een landschap van standards. Wij kozen voor het laatste, en lieten ons met veel genoegen op de nochtans ongemakkelijk stoel onderuit zakken, om met diepe teugen van dit geweld te genieten.

Goede noise heeft waanzinnig veel oog voor detail en moet het hebben van meticuleuze timing, wil het niet verwateren in een braakbal van monotoon geluid. Dit trio was duidelijk meer dan lawaai, en liet zich zelfs uit een rustiger hoek bewonderen met en aantal composities van Leroux. Hopelijk komt daar een cd uit, dachten we meermaals, al verzuimden we dat achteraf aan de bandleden te vragen.