RSSVan aan de andere kant
De Vlaamse overheid moedigt haar werknemers aan om ook eens vanachter hun bureau te komen en eens aan de andere kant van de lijn te gaan kijken. Het klinkt mooi, maar het is vooral interessant. Zo kan het dat je dossiers behandelt, advies geeft maar eigenlijk nooit echt goed weet wat er met het advies gebeurt. Een hoop redenen die niks met Gentblogt te maken hebben brachten me naar een dienst van Stad Gent, het Lokaal Werkgelegenheidsbureau. Ik mocht er meelopen in verschillende projecten en proefde zo een beetje van de sfeer. Ze verwelkomden me hartelijk, waar ik hen voor bedank, omdat Brussel toch altijd een beetje ver weg is. Twee Gentse projecten met jonge werkzoekenden kunnen misschien ook onze lezers interesseren, andere zijn waarschijnlijk te specifiek.
Ik had afgesproken om 9 uur maar in de Centrale waren ze al druk bezig. Acht jonge laaggeschoolde werkzoekenden krijgen een opleiding op de werkvloer om de kneepjes van de horeca onder de knie te krijgen. Theorie en praktijk gaan hierbij hand in hand, want ‘s middags kan u aanschuiven in het wereldrestaurant. Tijdens het zappen ben ik wel eens bij Gordon Ramsay of Keukenrebellen gepasseerd en het eerste wat me opviel toen ik de keuken binnenkwam was de stilte. Er werd niet geroepen, geschreeuwd of gevloekt. Iedereen was druk bezig. De verantwoordelijke verwelkomde me en bezorgde me meteen een gepaste outfit. Ik kon ajuin voor de soep snijden: 5 kilo zoals het hoort met gekromde vingers, moeilijk.
De jongeren zijn ondertussen al een jaar bezig aan hun opleiding. Elke week wordt een menu samengesteld met elke dag een vegetarisch en niet-vegetarische schotel. Met een beurtrol komt men in de keuken of in de zaal terecht. ‘s Morgens worden de taken verdeeld en krijgt iedereen de verantwoordelijkheid over een recept. In de zaal moet alles weer in orde gezet worden, want in de zaal worden ‘s avonds lessen gegeven wat telkens een hele verhuis betekent. De instructeur verwacht dat ze nog een jaar voor de boeg hebben voor ze effectief in de keuken van een Gentse horecazaak terecht kunnen. Ze hebben zeker al vaardigheden om in de horeca een job te vinden, maar de lat wordt hoger gelegd. Timing is uitermate belangrijk, als de wijzer elf uur begint te naderen stijgt de zenuwachtigheid en drukte. De klanten komen vaak tijdens hun middagpauze en dan kunnen ze geen tijd verliezen.
Maar voor de klanten binnenkwamen werd ik al ergens anders verwacht: bij de schoolspotters. De schoolspotters zijn een initiatief van het kabinet Van Brempt. Vijf jongeren die hun diploma secundair niet behaald hebben krijgen alsnog de kans om een diploma te halen, terwijl ze aan het werk zijn als startbaner. Vier dagen in de week worden ze ingezet als schoolspotter, de vijfde dag zitten ze zelf op de schoolbanken. Geen evidente combinatie. Maar ze beseffen dat het niet gemakkelijk is om een job te vinden zonder diploma, deze ervaring helpt hen in hun werk.
Je kan hen het best vergelijken met de stewards in het voetbalstadion, ze zijn aanwezig en zorgen voor een gemoedelijke sfeer. Ik moet toegeven dat ik sceptisch was bij de uiteenzetting: turven van overtredingen, afval, lawaaierige auto’s, jongeren er op wijzen dat ze niet overal mogen rondhangen… Ze werken hiervoor samen met de scholen, maar ook met IVAGO en de politie. Zo waren ze betrokken bij de actie Hou het schoon in de buurt van de scholen.
De schoolspotters opereren in drie zones: het Zuid, het Casinoplein en de Martelaarslaan en dit ‘s morgens, ‘s middags en om vier uur. Ik trok over de middag naar de Martelaarslaan en leerde heel wat bij. Op een vlotte manier leggen ze contact met de schoolgaande jeugd. Ze worden overal goed onthaald en aangesproken, de leerkrachten die een rookpauze hielden waren enthousiast,… Met een kwinkslag worden de jongeren van de private terreinen geleid. Ik was onder de indruk van hun discipline en respect. Zo staken wij volledig reglementair de straat over aan de Bijloke (met de fiets aan de hand), wordt er niet gerookt tijdens het schoolspotten en is het zebrapad de enige manier om over te steken. Jongeren maar ook schooldirecties kunnen hen steeds bereiken via telefoon (0478/ 91 99 74-09/ 269 18 91), mail (schoolspotters@gent.be) of hun myspace.
Ze fungeren wel eens als tussenpersoon bij het zoeken naar een andere school, richting, vakantiejob, maar hun kerntaak blijft preventief optreden tegen alle mogelijke vormen van overlast. Daarom ontwikkelden ze ook een spel Stoort het? met verschillende dagdagelijkse situaties waar jongeren mee te maken krijgen. Ze leren de andere kant kennen zonder gestigmatiseerd te worden want ja, ook oudere vrouwtjes kunnen storend gedrag vertonen.
Ik heb mijn mening moeten bijsturen over een heleboel dingen: van lawaaierige auto’s die rondhangen aan scholen tot de creativiteit die men dagelijks moet hebben om kleinschalige projecten waar werkzoekenden arbeidsmarktgerichte attitudes en technische competenties aanleren op poten te zetten (binnen de Europese regels rond staatssteun). Maar ook de kleine dingen: hoe moeilijk je met het openbaar vervoer van de ene kant van de stad geraakt (laat staan voor ploegenarbeid), hoe moeilijk het is om kinderopvang te vinden, hoeveel belang aan een goede sollicitatiebrief wordt gehecht voor laaggeschoolde jobs terwijl je het vroeger wel met een gesprek kon klaren,… Een druppel op een hete plaat? Misschien, overheidsmiddelen zijn nu eenmaal beperkt.
© 2008 GENTBLOGT VZW
Mooi stukje, vooral de laatste paragraaf is kenmerkend.
Het is niet allemaal rozengeur en maneschijn in onze stad. Zelfs al winnen we schitterende awards, en vallen we op allerlei manieren in de prijzen: we moeten oog hebben voor mensen die het niet zo gemakkelijk hebben als wijzelf, en er naar streven dat Gent ook voor hén een plaats is waar men goed kan leven. De initiatieven die hier opgesomd worden zijn alvast een goed begin.