RSSEen nacht in het museum
Ik heb het moeten bekopen. Te weinig slaap wegens de vele gezellige Gentse avonden gecombineerd met de vele kille ijskoude natte ochtenden op de fiets naar het station eisten hun tol. Zondagavond voelde ik het al aan mijn keel. De volgende dagen begon mijn kop wat te zwellen en donderdag op het werk was het hek helemaal van de dam. En dat terwijl die donderdagavond een ferme nacht op stapel stond. De Gentse Museumnacht! Dat ging ik nooit aan me laten voorbijgaan! Die nacht was de kans om eens in musea te komen waar ik nog nooit geraakt was en om kennis te maken met wereld- en ander erfgoed.
Browsen doorheen de verschillende zalen en collecties. De ene al indrukwekkender of abstracter dan de ander. Met wat pillen in de maag en nog wat andere pepmiddelen tjsokte ik vol verwachting en licht koortsig met de fiets naar het MSK waar algauw een vriendin, haar vriendin en een huisgenoot aankwamen tsjokken.
Het MSK is pas hernieuwd en bevat een schat aan kunstwerken van de Vlaamse Meesters en anderen door de eeuwen heen. We splitsten onze wegen omdat ik de klassieke collecties nog niet had gezien en ik vergaapte me aan de machtige werken van de Vlaamse Primitieven, Delvaux, Kokoschka, Permeke, Breughel, Bosch, Emile Claus, James Ensor en tientallen anderen. Van houtskool tot verf, de spelingen met licht en compositie. Impressionisme en classicisme, renaissance, de hele kunstgeschiedenis is er vertegenwoordigd. Verwonderd staarde ik naar de grote kaders over hoe de schilders net als de hedendaagse fotografen met licht spelen om de aandacht op bepaalde voorwerpen te vestigen. Over hoe het licht soms van de zelfs donkere kleurschakeringen leek af te stralen. Over hoe met dikke lagen verf zelfs relief werd aangebracht. Over waarom bepaalde op het eerste zicht niet-interessante onderwerpen zo krachtdadig werden verbeeld. Stillevens van ham en vis, doodser dan de zonnebloemen van Van Gogh. “Trompe l’oeuilles” waarvan ik me afvroeg welk van mijn ogen nu werd bedrogen.
Humor was de oude meesters ook niet vreemd. Zo vond ik “De vleermuis” een bijzonder grappig tafereel.
Daarna ging ik ook even kijken naar de monumentale etsen van de naar mijn mening hypergeniale en daarom compleet geschifte excentrieke architectuurwetenschapper Giambattista Piranesi. Niet dat ik ooit al van hem gehoord had, maar zijn karakter werd meteen in de verf gezet met een iconoclastisch citaat dat in een halfrond was geschreven. Zijn etsen weerspiegelen niet alleen zijn visie op de Romeinse bouwkunst tegenover de Griekse en het al dan niet doorspekt zijn met Egyptische of Etruskische elementen van dergelijke bouwsels maar overtreffen bovendien de meest geavanceerde computersimulaties van de hedendaagse tijd denk ik, wat zich vooral uit in zijn panoramische stadszichten.
De grootse etsen van twee gigantische zuilen komen bijna grotesk voor ware het niet dat ze tot in het kleinste detail onnavolgbaar uitgewerkt zijn. Redelijk impressionant.
Van daaruit gingen het naar het SMAK, waar leerlingen van het KASK overal in de zalen rare performances uitvoerden. De musea liggen niet alleen tegenover mekaar, ook hun collecties staan loodrecht ten opzichte van mekaar. Hier abstracte moderne kunst met af en toe naar mijn zin futuristisch of eerder nihilistisch post-modernistisch ingesteld simplificisme. Kortom nogal bij het haar gegrepen, naar mijn niet zo kunstzinnige mening. Enkel de typistes vond ik redelijk interessant omdat die vrij leuke versjes constant uit hun vingers lieten rollen. De mannen met hertenkoppen, de breiende meisjes, de gesluierde voortschrijdende gedaantes en de witte hangman vond ik nogal abstract weird en ik brak me liever mijn mottige kop vol snot niet over de betekenis ervan.
Mijn aandacht ging vooral naar het werk van Panamerenko en Werner Mannaers. Over deze laatste wordt op de site nogal gediscussieerd of de man wel kan tekenen. Het project “Faux Jumeaux” van Michel François, hoort daarbij ook in het abstract nihilistische rijtje vind ik. Het is wat je er van maakt natuurlijk…
Kunst is voor iedereen anders. Bepaalde werken zag ik wel al aan mijn muur hangen, alleen is mijn muur te klein. Verder wierp ik nog een blik op de mosselpot van Marcel Broodthaers. Een kunstenaar wiens tentoongestelde werk ik verder niet exploreerde.
De echte kunst vonden we dan weer terug in het KINA: de kunst der natuur, de wondere wereld van de natuur, de schepping. Nieuw in het KINA zijn de expo’s over sex en relaties met een zaaltje gewijd aan de aids-problematiek en de expo “goede minnaars”: een spelenderwijs, educatief opgezet project rond sexuele opvoeding voor kinderen en jongeren. De animatievideo over vrijen had redelijk wat bekijkt en lokte wel het nodige gelach en gegiechel uit. Niettemin, stukken beter en vertrouwder met de leefwereld van jongeren dan wat ik de puur mechanische biologie die in mijn tienertijd voorgeschoteld kreeg.
Ondertussen was het gieten begonnen en vroegen we ons af waar die pendelbussen van de vorige editie waren gebleven. Ik was met de fiets en als we de gratis tram 1 gingen nemen hoe kreeg ik mijn fiets dan waar we zijn moesten om van daar naar en andere locatie te peddelen? Het designmuseum en het MIAT lieten we dan maar helaas links liggen, maar gelukkig waren er andere redactieleden die daar de buurt onveilig maakten. Na wat gedraal besloten ik en de vriendin van de vriendin toch nog even in de Sint-Pietersabdij te wippen om enkele majestueuze wandtapijten te zien. Sterk staaltje Vlaamse ambachtelijke kunst. Zo maken ze ze niet meer.
Een geslaagde museumnacht, maar de stad mocht de mobiliteit wel wat makkelijker hebben gemaakt met pendelbussen. Die moesten volgens mij zelf niet gratis zijn. Ach. Ik maal er niet om.
© 2008 GENTBLOGT VZW
Jammer dat je niet in het Huis van Alijn bent geraakt, maar hier kan je enkele foto’s zien : https://www.flickr.com/photos/huisvanalijn/sets/72157610765015154/
Hm, wie weet waren wij toch in het Huis van Alijn!
Wippen met de vriendin van de vriendin in de Sint Pietersabdij ? Geloof ik best dat het een geslaagde museumnacht was… ;-)
eumz wippen kwam er ni aan te pas hoor!
Nope, wippen kwam niet aan bod, flippen wel omdat ik het MIAT en het designmuseum links heb moeten laten liggen omwille van het “verantwoordelijkheidsgevoel” dat een volwassen, werkende mens al eens heeft. 23u30 was al zo laat… Wel enorm genoten van de rest !
soms laat ik mijn verantwoordelijkheidsgevoel totaal achterwege, ne werkmens moet ook genieten van ‘t leven maar ik zat onder de pillen en ondertussen waren we doornatgeregend en dat terwijl ik al z ziek was…mochten die pendelbussen er geweest zijn, ik zou ‘r mss nog geraakt zijn. nu de expo loopt nog een tijdje in het MIAT