RSSDe sterren van de hemel
De laatste dag van étoiles polaires hadden we kaartjes te pakken gekregen. Op de valreep want alles was uitverkocht en dan waren er toch plots nog kaartjes, het plezier van online bestellen en mensen die dan toch niet betalen. De andere sterrendagen hadden we wel de intentie maar tja, het is er niet van gekomen. Nochtans nemen Godspeed You! Black Emperor, Silver mt Zion en Patrick Watson een prominente plaats in het cd-rek in. De muziekscène in Montréal leeft ondanks het feit dat er geen major labels zijn en grote concertzalen zijn, maar wel veel underground indieprojecten en gezellige clubs. Niet moeilijk om te zien waarom de artiesten zaterdagavond zo lovend waren over de concertzaal.
Sarah Siskind mocht de avond inzetten. Een meisje met een gitaar alleen op het podium. Normaal kunnen die bij ons niks verkeerd doen, maar het klikte niet. Ze heeft zeker een dijk van een stem. Ik hoorde flarden Dolly Parton maar zag geen cowboy-botten. De zaal roezemoesde verder terwijl ze volliep. Land of Talk gooide het over een andere boeg. Frontvrouw Elisabeth Powell slaagt er perfect in om de aandacht vast te houden met grappige verhaaltjes tussen de songs en met een toch wel typisch stemgeluid tijdens de songs. De muziek werkte aanstekelijk: rechttoe-rechtaan, bij momenten explosief en altijd aanstekelijk. Niet moeilijk om te geloven dat dit drietal momenteel furore maakt in hun thuisstad, zoals Wim Wabbes hen aankondigde. Justin Vernon draaide aan de knopjes op hun jongste plaat Storm of lake, meteen de link tussen beide groepen gaf Elisabeth met enige schroom toe. Veel te bescheiden, naar onze mening, het smaakte naar meer. Arcade Fire is best gewaarschuwd.
En toen was het wachten op Bon Iver, de groep rond Justin Vernon die dit jaar al eens de balzaal in vuur en vlam zette. Het was toen zo indrukwekkend dat ik vreesde dat hij dat niet nog een keer kon doen. En dan toch niet in een bomvolle concertzaal waar zelfs de balkons zwart zagen van het volk. En we net het energieke Land of Talk achter de kiezen hadden?
Ik recycleer even een foto van een zestal maanden geleden, zijn haren zijn ondertussen iets langer en ruiger. En hij heeft drie mannen mee: extra gitaren en drums. De vrees was onterecht, heel onterecht. Ze kwamen op in de duisternis en toen de zaal voorzichtig stil viel, zette Justin zijn muzikaal offensief in. Woods kreeg zelfs a capella de zaal volledig stil, het publiek vergat bijna te ademen en zo zou het blijven.
Ik kan de nummers uit Forever Emma, forever ago probleemloos meezingen, als ik dat zou willen. De falsetstem van Justin verdient alle aandacht. Zijn gezellen zorgen voor de explosieve noot. Ingetogen nummers kregen al eens een stevige duw in de rug, wat niks afdeed van de kracht van de vertrouwde nummers. Ik had het gevoel dat ze nu meer samen spelen, terwijl ze in mei eerder ter ondersteuning waren. Het vele optreden heeft een groep voortgebracht, Skinny love klonk mooi meerstemmig. Maar in de ingetogen nummers zoals Beach baby kan de stem van Justin niet genegeerd worden. Wolves sloot de set af en zorgde opnieuw voor kippenvel. Het publiek werd gevraagd om in het tweede deel “what might have been lost” mee te zingen en dan keihard te gillen, wat we zonder problemen deden.
De groep was karig met bisnummers. We zagen Sarah Siskind opnieuw opduiken in het mooie Love’s for fools. Even leek het de verkeerde kant uit te gaan, het publiek was ook niet meteen enthousiast maar beide stemmen klonken mooi samen. In de tweede ronde kregen we nog nieuwe Blood bank voorgeschoteld. Momenteel enkel op vinyl en EP, maar er wordt aan gewerkt. En ja, hij komt ook deze keer terug. Niet moeilijk, hij wordt op handen gedragen en krijgt zonder problemen een bomvolle concertzaal stil. Het blijft een unicum: een publiek dat luistert naar je nummers. Dus hij komt terug. De vorige keer trok onze fotograaf het in twijfel, zeker toen hij in de Botanique opdook, nu waag ik een gokje: na het uitbrengen van de nieuwe cd komt hij opnieuw naar Gent. Hoop ik.
© 2008 GENTBLOGT VZW
mooi verslag; ik moet en zal er de volgende keer bij zijn.
Ik was er bij, keek ernaar en ik had kippenvel…nog steeds trouwens.