RSSChristmas in Paris
Met uitzondering van het filmfestival kom ik eigenlijk zelden in Kinepolis, het reserveren van plaatsen, de popcorn,… het is niet zo aan mij besteed. Maar we hadden nog gratis tickets liggen, en je weet hoe dat gaat, even voor ze verlopen moet je dan naar de cinema, zonder echt goed te weten wat je wil zien. Wij gingen voor een portie nostalgie: Gaston Berghmans en Chris Lomme. Met enige nonchalance plofte ik me in zaal tien naast mijn wederhelft. De zaal was bijna een oase van stilte in de drukte van de Kinepolis, en toch zaten we met zijn allen op drie-vier rijen en vroeg men mij vriendelijk om een plaatsje op te schuiven. Om maar te zeggen: Christmas in Paris kon niet de grote drukte op de been brengen.
Het verhaal? Nick (Mattias Van de Vijver) is — alweer — weggelopen uit een instelling en is op de dool. Hij loopt de komiek Leon, vertolkt door Gaston Berghmans, tegen het lijf, die ondanks zijn alcoholprobleem sympathie voor de jongen krijgt en hem overtuigt om zijn grootmoeder (Chris Lomme) te bezoeken. Samen gaan ze naar Parijs. De familie draagt een zwaar verleden met zich mee en dit wordt beetje bij beetje duidelijk.
Ik ga niet ontkennen dat het verhaal soms met haken en ogen aan elkaar hangt. Ik heb nog nooit iemand zo rap weten veranderen van gedacht, de zetel en Max op het dak, het meisje in het hotel… En toch stoorde het me niet dat Chris Lomme twee keer haar bontjas uittrok, een piercing die plots verdween, … en zo zijn er ongetwijfeld nog foutjes. Op andere momenten was ik gewoon gepakt door het verhaal, tijdens de ondervraging bengelde een traan, om maar te zeggen.
Ik begrijp zeker de negatieve recensies die er verschenen over het “grote afscheid van een levende legende”. Bij momenten is het net iets te clichématig of hapert de dialoog. Maar ik begrijp evenzeer de enthousiaste reacties op diverse filmfora. Christmas in Paris blijft voor mij een hartverwarmende film. Mattias Van de Vijver heeft me zeker weten te verrassen. Over een grote dame als Chris Lomme durf ik me niet uitspreken, het blijft fenomenaal hoe ze mensen rond haar vinger kan winden. Haar geloofwaardigheid staat dan ook buiten kijf. Idem voor Gaston Berghmans, het lijkt me een gedurfde rol om afscheid mee te nemen: een komiek in duidelijk mindere doen. Zijn poging om Nederlands te praten met Chris Lomme kwam meer dan eens gekunsteld over, maar hij was de ideale brugfiguur tussen Nick en zijn grootmoeder.
Ik zou de film niet meteen een must see noemen, maar het was een ontspannen avond, passend voor de tijd van het jaar.
Christmas in Paris, te zien in Kinepolis
© 2008 GENTBLOGT VZW