RSSWit als porselein?
Bij het samenstellen van mijn abonnement kon deze voorstelling niet ontbreken, de volgende beschrijving was voldoende: “De dansers in The Porcelain Project manipuleren stapels porselein kopjes, kommen, vazen en scherven die over de scène verspreid liggen of in de lucht hangen. Hun bewegingen zijn een verlengde van de tastbare objecten op scène.” De affiche vond ik heel geslaagd.
Het was even schrikken toen ik het blaadje bij het binnengaan in de theaterzaal bekeek. “In ‘The porcelain project’ voert Grace Ellen Barkey een hoop pertinente onzin ten tonele. En ze komt er nog mee weg ook. Eerlijk is eerlijk, het is een gave die Grace Ellen Barkey altijd al bezat.” De eerste regels van een recensie van De Standaard deden me een beetje schrik krijgen. Straks wordt dit weer zo iets moeilijks, intellectueels (in de pejoratieve zin van het woord), vol met symboliek,…
Mijn vrees was onterecht. Niet enkel de scène zag er oogstrelend uit met de diverse constructies met porselein. Ook de dansers waren een plaatje. Ze wisselden verschillende keren van outfit, steeds in vrolijke kleuren. Pofbroekjes, hoepeljurken, porseleinen maskers, porseleinen sieraden,… het was te veel voor woorden.
Erotiek zorgde in al zijn gedaanten voor de rode draad door de voorstelling, van sensuele strelingen naar vulgaire zinspelingen is maar een kleine stap voor Grace Ellen Barkey. De soundscapes van Maarten Seghers, de violen van o.m. Rombout Willems en de hedendaagse klassieke muziek van Thomas Adès zorgden voor een mooi evenwicht.
Net wanneer het me een beetje te veel begon te worden, dook de koning op. Met gevoel voor drama debiteerde één van de performers flarden tekst uit de waanzinnige koning George III. De manier waarop eerder dan wat hij zei, zorgde hier en daar voor een lachje. Potsierlijk komt, denk ik, het best in de buurt om het te omschrijven.
Een verhaal met begin en einde kon ik niet ontwaren. Toch werd hier en daar een dramatisch hoogtepunt ingebouwd of werd de muziek plots vrolijker. Dolkomisch flitste door mijn hoofd op een bepaald moment. Het was genieten, maar wat mij betreft, had het net iets minder lang mogen duren. Misschien was het de werkweek die me parten speelde maar het lukte me moeilijk om mijn aandacht tot het einde vast te houden. Toch ben ik blij dat ik deze voorstelling gezien heb.
The Porcelain Project van Grace Ellen Barkey/Needcompany, gezien op vrijdag 20 februari in Vooruit.
© 2009 GENTBLOGT VZW
Ik vond het vooral mooi om naar te kijken en luisteren; de bewegingen van de dansers, hun kleurrijke kledij, de muziek. Maar bij mij begon het na een goed uur ook wat te vervelen, omdat het zo moeilijk is naar iets te kijken zonder verhaallijn of iets waar je aan kan vastknopen. Ik vond het mooi en interessant, maar had er toch ook wel meer van verwacht.
En ik sluit me daar ook bij aan: heel mooi, grappig, maar net iets te lang.
Prachtig decor, maar mij overtuigde de voorstelling niet echt. Needcompany met Jan Lauwers blijkt me meer te boeien.