RSSLa mélancolie des dragons
Het was mijn eerste kennismaking met The Game is Up, maar het bevalt uitstekend moet ik zeggen. Na twee voorstellingen te hebben geproefd is nu al beslist dat ik volgend jaar zeker opnieuw van de partij wil zijn.
Donderdagavond was ik sterk onder de indruk van W.M.D. (Just the low points) van Sponsored by Nobody en vrijdagavond was heerlijk ontspannend met La Mélancolie des Dragons van de Fransman Philippe Quesne en zijn Vivarium Studio.
Het podium van de Minard is getransformeerd tot een winterlandschap; een dik sneeuwtapijt, besneeuwde kale boompjes langs de rand en in het midden een gestrande Citroën. In het kleine, oude autootje zitten vier mannen gepropt, “langharig werkschuw tuig”, hardrockers die rustig naar Iron Maiden, AC/DC en godbetert The Scorpions zitten te luisteren, blikje bier en sigaret in de hand. Die beginscène duurt een tijdje, maar verveelt niet, integendeel, het publiek lijkt er al gauw even relax bij te zitten als de mannen in de auto.
Een vrouw op de fiets komt voorbij gepeddeld, toepasselijk gekleed in een Metallica shirt en een grappige paarse jas, en wil de mannen helpen. Blijkt dat de hardrockers nog een tijdje gestrand zullen zijn, aangezien de garage onderdelen moet bestellen die blijkbaar nog tien dagen op zich zullen laten wachten…
De vier hardrockers stappen uit de auto om kennis te maken met hun redster in nood, een vrouw die van aanpakken weet en zonder aarzelen onder de dampende motorkap duikt. Uit de aanhangwagen kruipen nog twee extra hardrockers en wanneer een grote zwarte hond uit de auto springt, is het gezelschap compleet.
Vol enthousiasme nemen de zes mannen Isabelle (hun redster) op sleeptouw. De aanhangwagen van de Citoën blijkt zowaar een mobiel pretpark, en Isabelle laat zich gewillig van de ene attractie naar de andere slepen.
Stel je bij de attracties geen grootse, spectaculaire dingen voor. Het ‘pretpark’ moet het hebben van het enthousiasme en de vindingrijkheid van de uitbaters, van de magie van alledaagse dingen, van de wil en het vermogen van de toeschouwer om zich te laten meeslepen in een wereld voorzien van een heerlijke dosis naïviteit.
En die wil is bij het publiek zeker aanwezig. De sfeer in het (vrij internationale) publiek was een pak meer ontspannen dan de soms strenge sfeer die anders in een theaterzaal heerst, en eigenlijk vond ik dat wel aangenaam. Er werd veel gegrinnikt en gelachen, de mensen hadden er duidelijk plezier in en net dat was verfrissend. Hoe pretentieloos, eerlijk en simpel theater toch kan inspireren.
Zelf heb ik enorm vaak moeten lachen, met de leuke hond die doodkalm het decor zat op te eten, met de talrijke ‘attracties’ opgebouwd uit doodsimpele, alledaagse dingen die toch iets magisch kregen op dat podium, met de manier waarop de mannen bijna als kleine kinderen de aandacht trekken van Isabelle om toch maar naar hun werk te komen kijken. Maar evengoed was ik soms ontroerd, en was het goed om ontroering te voelen over simpele, banale dingen als belletjes van zeepsop met op de achtergrond passende muziek van de autoradio. Ik vond het stuk een verademing, een avond van kleine grootste dingen, van een zeer genietbare naïeviteit.
La mélancolie des dragons van Philippe Quesne / Vivarium Studio, performance gezien op vrijdag 6 maart tijdens het festival The Game is Up van Vooruit
© 2009 GENTBLOGT VZW
Klinkt leuk, ik heb er spijt van dat ik het gemist heb.