RSSGeluid! Omdat het zo goed klinkt.
“Kijk, dat is nu een theremin“, toonde ik mijn negenjarige zoon toen ik de foto’s voor dit verslag doorbladerde. “Die metalen stukken zijn antennes, en als ge in de buurt daarvan uw hand beweegt, kunt ge zo geluid maken.” Al meer dan een week had ik op de meest onmogelijke momenten naar Thinking out loud geluisterd, de cd die Pamelia Kurstin bijna twee jaar geleden op het John Zorn label Tzadik had uitgebracht. Kurstin wordt omschreven als een uitstekend theremin speler (vroeger speelde ze ook contrabas), met een achtergrond in –onder andere– jazz.
Vrijdag speelde ze solo in Vooruit, in een double bill met Erwin Staches Atonor in het kader van het festival the game is up! 09. Wij vlijden ons met veel genoegen neer op de kussens die knusjes op de vloer van de Domzaal waren geschikt, voor een fantastische avond.
Of de regie teken zou willen doen met de lichten of zo, zo’n vijf minuten voor haar tijd erop zit? “I tend to forget about time once I get started on this”, zei ze verontschuldigend. Ze had een flesje bier mee op het podium gebracht, waar ze slechts zelden een slok uit nam. Aan haar voeten bevond zich een loopbox, waarmee ze korte stukjes van haar eigen spel opnam, moduleerde en weer afspeelde, en onderwijl nieuwe muziek bleef verder maken. De muziek was zacht en dromerig, weinig rauw, en voorbij voor we er erg in hadden –al had het concert toch wel een uurtje geduurd.
De geluiden die ze uit dit instrument weet te halen zijn soms verbazingwekkend. Kurstin is gekend om haar walking bass techniek, en de klankkleur daarvan sloot bijna ongeloofwaardig dicht aan bij de klank van een echte bas. De techniek staat voor niets, meneer! Maar dit was puur genieten.
Het geluid na de pauze was van een totaal ander alooi. Vier jongemannen –Atonor bestaat uit studenten– kwamen de Domzaal ingewandeld tot voor het publiek, elk gewapend met een aantal plastic flessen. Ze gaven een korte ‘beat’ performance die tot drie keer zou worden herhaald, telkens in een sneller tempo, op een scharniermoment in de vertoning.
Want dit was inderdaad meer een vertoning dan een concert. Niet dat daar iets mis mee is, en al zeker niet als de vertoning op dergelijke ontwapenende manier wordt opgevat. Op geen moment hadden we het gevoel in een arty-farty context te zijn beland, maar wel in een speeltuin van geluid en melodie, vol humor en zelfrelativering.
Uit alles werd geluid gehaald. Van de voornoemde flessen, langs draaischijven van oude telefoons, lasermuizen met lichamen als muismat, zwiepende antennes, tot een reeks glinsterende en eerder fallische objecten die door de enige vrouw in het gezelschap werden erm… gemanipuleerd. Vergis u niet, dit was geen freakshow of een nodeloos erotisch beladen avant garde spektakel. Dit was een ongedwongen performance waarin zelfs eens iets mis mocht gaan, en waarvoor we meteen opnieuw de Domzaal zouden gaan opzoeken.
We zitten ondertussen aan de eerste helft van dit bijzondere festival, en als u nog niet bent langs gegaan, kunnen we u dat ten stelligste aanraden. Bezoek de tentoonstellingen, en ga ‘s avonds eens naar een performance/concert. Wij hebben zo een vermoeden dat het videoconcert en de impro van Dror Feiler / Kapotski (donderdag 21u30 Domzaal) fameus de moeite gaat zijn.
the game is up! – How to save the world in 10 days?, nog tot 14 maart in Vooruit. Niet te missen!
© 2009 GENTBLOGT VZW