Gentblogt

Al wat sluimert

zaterdag 4 april 2009 22u45 | Louise Van den Eede | 3 reacties
Trefwoorden: CAMPO, gastblogger, seizoenarbeiders.

Vandaag moest ik eens goed bekomen van al die input. Van al die indrukken van waanzin en spel, van eerlijkheid en mythe. Ik moest eventjes mijn hoofd leeg maken en orde op zaken stellen. En hoe dan ook wil ik mijn zelfredzaamheid bewaken. De gekte is tot diep in mijn schelde schedel doorgedrongen en wie weet is er zoiets als een point of no return. En martini extra dry die ik in een vlaag van zelfonderschatting heb gekocht deze week, blijft beter nog een tijdje gesloten.

Daar komt nog is bij dat het zaterdagochtend is. Op zulke ochtenden ben ik meestal zo slaapdronken dat ik wakker word en uit het niets zeg: Burkina Faso. Zonder dat dit Afrikaans land grote aandacht kreeg in de media. Zonder dat ik weet heb van vrienden die er op vakantie zijn. Zonder enige reden dus. Meestal zie ik een week later dan toevallig Burkina Faso branden in een of ander burgerconflict en dan zie ik weer irrationele verbanden. Is dit waanzin of gewoon vergedreven slaapdronkenschap? Vandaag ben ik opgstaan met de voorstelling No Dogs van Ben Benaouisse in mijn geheugen gebrand. En met de herinnering aan de hond die er wel was. Die onschuldig witte hond die nietsvermoedend mijn aandacht opeiste. Het was een ongeregisseerd beestje dat de symptomen van achtervolgingswaanzin, psychose en een maniakale affectiedrang vertoonde. Een zeer goede cast dus. De hond en een tiental vrouwen somden alles op wat hen bezighoudt. En dat is veel. Er was ook een dans met maskers en een performance met alternatieve sculpturen. Ik, ik met een hoofd vol van zulke herinneringen, ben gisteren gaan slapen met de bedoeling alles te laten bezinken. ‘Al wat sluimert zal zich wel veruitwendigen’, zo dacht ik.

Nu zult u zich wel afvragen welk woord ik in mijn slaapdronken waan gebaard heb deze ochtend? Ik denk dat het ‘conejo’ geweest is. Dat is spaans voor konijn. Geen idee wat het met ‘No dogs’ te maken heeft. Het enige wat je kunt zeggen is dat een Spaans konijn geen hond is. Misschien is het nog een restant van de andere voorstellingen die ik gezien heb deze week. In ‘Blij als een gebakken ei’ van Pam Emmerik ging het ook over konijnen en Don Limpio van Lieven Deflandere bevatte spaanse woorden. Ik heb al over veel dieren geschreven: slakken, honden, konijnen. Daardoor lijkt alsof ik de waanzinnige wil ontmenselijken, wat al eeuwenlang een menselijke fout is van de mensheid. Maar alstublieft, zoek geen freudiaanse betekenissen achter mijn dierenverhalen. Het enige wat de denkwereld van de waanzinnige en die van een dier gemeen hebben is het mysterie. Het is ongrijpbaar, maar zo dichtbij. En zo eerlijk. En iedereen is een beetje conejo en iedereen is een beetje waanzinnig, maar de wetenschap over het heelal staat al verder dan de wetenschap over onszelf. Er is nog zo veel te ontdekken. Wie weet, kom ik vanavond nog wat meer te weten in het dr Guislainmuseum. Ik zou zeggen: kom maar af, laat ons samen over het mysterie denken als mens tussen de mensen.

dag vijf: ik begin nu echt te denken dat de waanzinnige zegevierend is

© 2009 GENTBLOGT VZW