RSSDancing with the sound hobbyist
Zita Swoon, en vooral frontman Stef Kamil Carlens, heeft nooit het experiment geschuwd. Oude nummers voorzien van een nieuw kleedje, het Band in a Box concept (waarbij de groep middenin hun publiek speelt), live een eigen soundtrack spelen bij Sunrise van F.W. Murnau of het experiment met theater en dans tijdens ‘Plage Tattoo/Circomstances’ (in 2000, samen met Les ballets C de la B), regelmatig ruilt de groep de concertzalen in voor wat anders. Ook nu weer duiken ze de theaterzaal in en slaan ze een brug tussen popmuziek en moderne dans. Het resultaat, Dancing with the Sound Hobbyist, was gisterenavond voor het eerst in Gent te zien.
De voorstelling, die al maanden was uitverkocht, lokte een overwegend jong publiek. Wanneer de groep opkwam, voor de gelegenheid allemaal in chique zwart gehuld (op de bassist in een felblauw seventieskostuum na) kregen ze meteen een enthousiast applaus. Het publiek had duidelijk op Carlens en de zijnen zitten wachten.
Naast de (talrijke) groepsleden, deed ook een danser van Rosas mee. De eerste paar nummers ging mijn aandacht dan ook vooral naar de dans. De muziek van Zita Swoon fungeerde als live begeleiding bij de strakke, snelle bewegingen van de danser.
Na het eerste nummer was er een seconde verwarring in de zaal; applaudisseren na elk nummer zoals bij een rockconcert, of pas als de voorstelling voorbij is zoals bij dans en theater? De meeste mensen konden hun enthousiasme niet bedwingen en kozen spontaan voor de eerste optie.
De voorstelling was echter meer dan dat, meer dan een danser die begeleid wordt door een goede groep of een groep die een danser heeft gevraagd om de muziek wat op te leuken. Elk nummer was anders, niet alleen qua geluid, maar ook qua sfeer, qua karakter, invulling. Langzaam aan kregen de groepsleden meer en meer een rol in het dansaspect, en nam de danser al eens een microfoon vast.
In het begin hield zanger Stef Kamil zich op de achtergrond en letterlijk in het duister. Slechts bij ongeveer een op de drie nummers zong hij ook, en kreeg de muziek meer de kleur die we van Zita Swoon gewend zijn. Een grote rol was weggelegd voor Eva en Kapinga Gysel, de twee zusjes die nu al enkele jaren vaste groepsleden zijn. In deze voorstelling schitterden ze niet enkel als steengoede zangeressen, maar speelden ze ook op twee xylofoons en ontpopten ze zich als niet onaardige danseressen.
Ook de andere groepsleden werden overigens soms in de choreografie betrokken, en zo was geen enkele muzikant enkel muzikant, maar leek alles ingepast te worden in het grotere geheel. Wat de muziek betreft kregen we onbekende pareltjes voorgeschoteld, grillige melodietjes en dwarse ballades die hun weg naar een van de full albums nog niet vonden en vanavond in het theater de aandacht krijgen die ze verdienen. De zwarte outfits van het begin maakten al snel plaats voor een explosie van kleuren.
Elk nummer was weer een nieuwe verrassing, een nieuw geluid, breekbaar of opzwepend, andere personen die in het voetlicht treden, andere instrumenten die worden bovengehaald (vreemde toeters, oude orgeltjes, minigitaartjes, speelgoedpianootjes, percussie), de groep die meespringt en danst, de danser die meezingt in het achtergrondkoor, een dynamische en meeslepende voorstelling die de traditionele grenzen tussen de verschillende kunstdisciplines met de voeten treedt en voortkolkt als één geheel en toch ook weer niet, en dit tot grote vreugde van het publiek dat na elk stukje enthousiast applaudiseert.
Toch verslapt af en toe mijn aandacht een beetje. Zoals bijvoorbeeld tijdens de lange congasolo. Als iemand me kan uitleggen wat de functie daarvan was? Of tijdens de laatste twee, drie nummers. Plots wordt het moeilijk om op een vrijdagavond in die zachte zeteltjes de ogen open te houden. En dan, even plots als het begon, is de voorstelling gedaan. De groepsleden zien er moe maar voldaan uit en worden vergast op een staande ovatie van het publiek. Meer dan verdiend overigens.
Dancing with the sound hobbyist van Zita Swoon en Rosas, gezien in de schouwburg van het NTGent op vrijdag 3 april 2009. Nog te zien op zaterdag 4 april (uitverkocht).
© 2009 GENTBLOGT VZW
klinkt bijster interessant en knap!
ik ben al jarenlang fan van zita…. maar dit vond ik te experimenteel en eigenlijk ondermaats.
telkens wanneer de groep weer als groep een nummer speelde werd het publiek enthousiast en konden we weer genieten van stef’s mooie stem (die mooier en iets rauwer wordt bij het ouder worden). maar de voorstelling op zich zelf was 3/4 slaapverwekkend.
Op een bepaald moment dacht ik: dit is geen optreden, dit is gewoon een modeshow van Stef Kamil!
De songs waren goed, de zussen fantastisch, de muzikanten geïnspireerd. Een goed optreden, maar een staande ovatie bewaar ik toch liever voor iets dat me echt van mijn sokken blaast. En deze voorstelling kwam nooit echt onder stoom. Heel veel bewondering voor het technisch kunnen van de danser, maar het ging nooit naar de ziel. Te maniëristisch om te beklijven.
Geen wauw-gevoel dus, maar ook geen spijt van de tickets. Gewoon een fijn avondje uit.