RSSMaybe forever
Misschien blijft het wel voorgoed regenen. Het was al uren bezig toen ik vertrok naar de Vooruit en toen ik terug buiten stond regende het nog. Mijn jeans was kletsnat, zo nat komt ze zelfs niet uit de wasmachine. Een hele uitdaging dus voor Meg Stuart en Philipp Gehmacher om mijn aandacht gedurende 1u20 vast te houden.
Men zegt wel eens dat tegengestelden elkaar aantrekken, maar is dit ook zo in de danswereld? Het is een beetje de vraag van de avond. Persoonlijk hou ik wel van de explosieve manier van dansen die Meg Stuart zo kenmerkt. Philipp Gehmacher was mij tot voor vanavond onbekend maar heeft volgens het programmaboekje ook een heel eigen stijl. Alleen is die ingehouden en subtiel. Hoe kan die combinatie van koortsig-expressief en ingehouden subtiel ooit werken?
Maar het werkt. De voorstelling is geen compromis met een beetje van dit en een beetje van dat, maar één geheel met een beetje van dit en een beetje van dat. Ik had als toeschouwer in elk geval niet het idee dat één van beide choreografen compromissen had moeten sluiten. Het is een voorstelling die op de één of andere manier beklijft. Het verbaast me dan ook niet dat de voorstelling al twee keer in de prijzen is gevallen. Op het grootste theater- en dansfestival van Oost-Europa, het BITEF Festival in Belgrado wonnen Stuart en Gehmacher de Speciale Prijs van de Jury. En vorig jaar in september mocht Meg Stuart een Bessie Award in ontvangst nemen voor “haar stoutmoedige stap in de toekomst.” Voor wie ook nog nooit van de Bessie Award gehoord had, het heeft officieel de New York Dance and Performance Awards en wordt aan de meest markante voorstellingen uitgereikt.
Maar terug naar de voorstelling. De zaal wordt bij het begin in het donker gehuld, niet een klein beetje maar gewoon pikzwart. Het is spannend afwachten. In het halfduister kunnen we een man en een vrouw op het podium zien liggen, Stewart en Gehmacher. Ze rollen naar elkaar toe, stoten elkaar af, kruipen in elkaars armen,… het is soms heel subtiel. Ik zat op de zesde rij en kon het nog redelijk zien maar ik vraag me af wat het halverwege de zaal was. Gelukkig misschien dat de voorstelling niet uitverkocht was.
Na deze intro komt Niko Hafkenscheid op het podium. Hij heeft een gitaar bij en brengt het betere singer-songwriterlied. Zijn centrale plaats op het podium wordt na het eerste liedje weer ingenomen door de dansers, maar het blijft een vreemde ervaring als hij plots iets tegen het publiek zegt. Maar dat was het ook toen Stuart het woord nam en opsomde wat ze terug nam.
Tegen een achtergrond van pluizige paardenbloemen brengen Stuart en Gehmacher het verhaal van een liefdesrelatie in al zijn schakeringen. Pril geluk, frustraties, uitbundige vreugde en passie, onbegrip, vervreemding,… Alle emoties passeren de revue zonder dat de voorstelling vervalt in clichés. Ik kan niet spreken voor de Oostenrijkse choreograaf, maar dit is Meg Stuart zoals ik haar nog nooit gezien heb. Deze creatie en de nieuwe stijl gaan haar wonderlijk af, zonder dat ze haar eigen kenmerkende stijl moet verloochenen. Ze lijkt wel gegroeid. Zo verfrissend en veelzijdig wil ik haar nog wel aan het werk zien.
Maybe forever van Meg Stuart en Philipp Gehmacher, gezien op donderdag 14 mei in de Vooruit
© 2009 GENTBLOGT VZW
Plezant dat er zo’n verschillende meningen zijn. Ik vond het strontvervelend en het raakte mijn koude kleren niet.