RSSEleni Mandell
Met 50 mensen in een halve balzaal in de Vooruit naar een optreden kijken. Het heeft iets. Eleni Mandell en Democrazy hadden wellicht meer volk gewild, want de zaal zag er wat leeg uit. Mensen namen er een stoel bij, leunden tegen een muur of gingen gewoon op de grond zitten. Nog een geluk dat de muziek dezelfde sfeer uitstraalde. Eleni Mandell maakt over het algemeen gevoelige americana. Op warme zomerdagen moet u een album van haar in uw auto liggen hebben. Dat soort muziek.
Wij leerden Eleni Mandell kennen dankzij de cultuurcheques. Onze cheque voor de Vooruit moest dringend op, dus trokken wij lukraak naar een optreden. Het voorprogramma heeft mij enkel een schone t-shirt opgeleverd, maar van Eleni Mandell waren wij meteen weg. Het album dat we daar gekocht hebben, heeft heel veel autoritten opgeluisterd.
Eleni Mandell bracht het eerste nummer in haar eentje. Met enkel een gitaar en haar stem bracht ze Girls tergend traag. Het nummer leek steeds op te bouwen naar iets maar deed dat nooit. Ik leg het misschien niet goed uit, maar die ingetogenheid maakte het nummer net heel sterk. Voor het tweede nummer, My Twin, kwamen de drie bandleden op. Een vreemd allegaartje, zoals u op de foto’s wel kan zien. Een oude man met houterige heupbewegingen aan de bas, een geek die alle kanten op schokte als het even heviger werd aan de gitaar. Eigenlijk paste enkel de drummer, een mens die er al een stevig leven heeft opzitten, dat zie je zo, in het plaatje van Eleni Mandell. Muziek maken, dat konden ze wel. Dat was meteen te horen in Artificial Fire, van de nieuwste gelijknamige cd. Dat nummer laat ook horen dat Eleni Mandell muzikaal een stuk opwindender is geworden. Er mag al eens uit de bocht gevlogen worden met dissonante tonen, vreemde ritmes en een hoop elektronica rond de gitaar. Maar dat kwam pas veel later in het optreden aan bod.
Na het vrolijke Snake Song viel de sfeer wat in elkaar. Het volgende nummer was toch wel wat te simpel van opbouw en kon maar kort boeien. Jeremy Drake, de geek op gitaar, redde die nummers met minder of meer succes. Zijn simpele melodielijntjes bovenop de stem van Eleni gaven de muziek dat tikkeltje extra. Met Little Foot en Bigger Burn bewees Eleni Mandell toch beter te zijn in uptempo vrolijke deuntjes. Het tegendraadse ritme van de drums, de bijna als een klokkenspel klinkende gitaar met gepaste solo’s en mevrouw Mandell die haar stem op haar best gebruikte, laag met af en toe een hoge uithaal. Het optreden beleefde een tweede leven. Met een ritmewissel die eindigde in een Californische woestijnsolo (denk aan Mark Lanegan en Kyuss) was de sfeer helemaal gezet voor het miniem begeleide, intieme Dream Boat.
Er volgden nog een viertal vintage Eleni Mandellsongs, zoals wij ze kennen van Afternoon, dat ene album dat wij na jaren grijsgedraaid hebben. Uit dat album zelf werd spijtig genoeg geen enkel nummer gespeeld. En daar was het einde van het optreden al. Blijkt dat vijftig mensen toch nog een behoorlijk overtuigend bisapplaus kunnen geven, dus de zangeres kwam solo op het podium nog een liedje brengen, een countrynummer uit haar eerste album. Met de band erbij kwamen nog twee nummers, waarop de gitarist helemaal uit zijn dak mocht gaan met geluidjes en solo’s. Tromgeroffel, plotse stiltes, een aantal maten jazz midden in een nummer. Alles werd uit de kast gehaald, met overtuiging. Ik zei het al, Eleni Mandell is een stuk opwindender geworden om naar te luisteren. En ik kan bijna niet anders geloven dan dat haar jeugdige nieuwe gitarist daar voor veel tussen zit.
Eleni Mandell trad op in de Balzaal van Vooruit in het kader van Club Midi, i.s.m. Democrazy op donderdag 7 mei.
© 2009 GENTBLOGT VZW