RSSWillem Vermandere
Normaal gezien heb ik het programmaboekje van de Gentse Feesten al weken op voorhand doorgenomen, maar dit jaar lukte dit niet. Zo kwam het dat ik puur toevallig te weten kwam dat Willem Vermandere vorige zondag op het podium van Sint-Jacobs stond. Het is al jaren dat ik hem daar nog eens wil zien optreden, maar we bleven steeds te lang hangen op de binnenkoer van het EFTC voor puppetbuskers.
Ik vroeg langs mijn neus weg aan mijn dochter van 13 of ze zin had om mee te gaan (onze cd van hem, Help mij, kent ze inmiddels wel) en tot mijn verbazing zei ze ja.
Wij zondagavond dus naar Sint-Jacobs, waar we nog net de laatste twee nummers van Aranis hoorden. Heel mooi, maar ook heel Laïs. We waren te laat om nog een stoel te bemachtigen, maar op tijd om ons te installeren op een heel gunstige staanplaats, vlak achter de stoelen, met volledig zicht op het podium.
Om negen uur werden we nog vergast op een – blijkbaar dagelijkse – Gentse Zangstonde. Er worden boekjes met teksten uitgedeeld (vernam ik achteraf) en dagelijks worden enkele Gentse liedjes gezongen. Gisteren waren dat De Visserkes van de Leie, In mijn stroatse zijn ‘t allemaal commeeren, De Veugelmoarkt en Ach Rosalie. De presentatie en zangbegeleiding gebeurt vanop het immer prachtige Scaladecor. Een heel leuk kwartiertje.
Na de soundcheck – wel grappig om al die klanken en commentaren vanachter het gesloten gordijn te horen – schoof het rode gordijn open, en daar was hij dan, Willem. Voor de 38ste of 39ste keer op Sint-Jacobs (de presentator wist het zelf niet goed).
Willem Vermandere opende het concert met een instrumentaal stukje, want naast zanger is hij een begenadigd muzikant. Tussen haakjes, het is dankzij hem dat ik er meestal in slaag om in een stuk muziek een klarinet van een hobo te onderscheiden (mijn echtgenoot ergert zich altijd als de kinderen of ik daarin fout zijn): ik haal mij gewoon zijn stukjes op de klarinet voor de geest.
Toen de redactie hoorde dat ik naar dit optreden zou gaan, vroegen ze mij om een stukje te schrijven bij de mooie foto’s van Thierry, wat ik wel graag wou doen. Verwacht hier echter niet veel zinnigs over de muziek zelf, want ik luister dan wel graag naar muziek, veel kan ik er niet over vertellen. Zo kende ik bv. het grootste deel van de liedjes niet eens, laat staan dat ik de titels zou kunnen weergeven.
Maar dat is mijns inziens niet zo belangrijk, integendeel. Ik blijf genieten van zijn muziek en van zijn teksten, een combinatie van poëzie, melancholie, humor, (maatschappij)kritiek waarbij hij op een ongelooflijk speelse manier met taal tovert, zelfs over heel eenvoudige dingen zoals kousen.
Het publiek genoot in stilte, want de gezongen liedjes, hoe mooi ook, noopten zich niet echt tot meezingen of dansen. Pas op het einde, toen hij, heel voorspelbaar, enkele van zijn ‘hits’ zong, kwam er beweging in de massa: Bange blanke man, Lat mie maar lopen en natuurlijk zijn onverwoestbare Blanche en zijn peird.
Niet dat ik daarom elke keer ga kijken, maar ik hoop dat hij nog vele jaren op dat podium zal staan.
© 2009 GENTBLOGT VZW
ik dacht dat den dienen al dood was…
Laat Willem nog maar heel lang leven…