Gentblogt

Het zou niet mogen zijn

donderdag 23 juli 2009 16u05 | Tom Van Steenbrugge | 2 reacties
Trefwoorden: concert.

Het zou niet mogen zijn. Fijne muziek die verdwaalt tussen de plensbuien, paraplu’s die moeten dienen als waterscherm tussen fans en idool, en die op en neer hobbelen in de plaats van applaus dat weerklinkt voor de gladiatoren daar op het droge. Maar toch, gisteravond was er één om op sterk water te zetten, daar aan Sint-Baafs. En dan niet omdat het zulke uitzonderlijke concerten waren. Wie het hier de hele avond voor het podium volgehouden heeft in de pletsende regen, met of zonder paraplu, verdient een medaille voor moed en zelfopoffering. En op z’n minst een dankwoord van ondergetekende voor het even ter beschikking stellen van de vissersparaplu’s van op de eerste rij om (water)kiekjes te maken.

Om de zielen wat op te warmen stond 5 AM geprogrammeerd, een ‘concert dat je meeneemt naar de roots van de blues’. Het zou mij waarschijnlijk helemaal in de luster doen belanden van puur genot als dit concert ergens in een overjaarse blues bar in Chicago zou gehouden worden, maar nee, dit is België en de regen kliedert met hele zwembaden uit de lucht. De verzopen katten op het plein laten het niet aan hun hart komen en genieten met volle teugen van het concert.

Net voordat Frank Boeijen dan aan zijn optreden begint, lijkt het een beetje op te drogen, maar niets is wat het lijkt. De eerste noten zijn nog niet helemaal gespeeld of we worden alweer getrakteerd op een watergordijn waar de Niagara watervallen jaloers zouden kunnen op worden.

Nee, op een bepaald moment was het niet geestig meer. Aan de setlist zal het nochtans niet liggen. Want ook al heb ik in mijn platencollectie niets liggen van Frank Boeijen van de laatste 10 jaar, toch leek het mij gisteravond een gezonde mix van recenter werk en klassiekers à la “Tot bloedens toe” (tot verzuipens toe zou niet slechter klinken gegeven de omstandigheden), “Hier komt de storm” (hoe kòmt hij erop!) en “Koud in mijn hart” (en nat op m’n kop denk ik daar dan spontaan bij). Niet vergeten dat de man intussen 30 jaar op de planken staat, dus hij kan naar hartenlust graaien in de ton met belegen en minder belegen hits.

Of de regen of zenuwen er voor iets tussen zaten weet ik niet, maar af en toe klonken de bindteksten wat houterig (“De regen verleidt de aarde” vond ik nu toch wel iets té poëtisch om mij voor te stellen dat ik op een bloedgeile aardkloot stond) en waren er schuchtere pogingen om het publiek te laten ‘meezingen’ (hoe haat ik dit woord). Hoewel, zenuwen. Na dertig jaar? Nee, het zou niet mogen zijn. De set wordt voorspelbaar maar vlekkeloos afgesloten met “Kronenburg Park”, “Suzanne” (met dank aan Leonard Cohen) en “Paradijs”.

Als extra uitsmijter, omdat het dan nog geen 1 uur is, krijgen we nog “Het is tijd” – nadat de presentator van dienst, die er een eind wilde aan breien, vakkundig in de hoek van het podium gedreven werd. Het was inderdaad tijd, want het water stond intussen tot aan onze oksels. Als ik nog eens zin heb in waterzooi, dan toch liefst de culinaire versie ervan. Iemand een fijn, overdekt adresje?

© 2009 GENTBLOGT VZW