RSSLokroep
Voel mijn hersengolven oscilleren terwijl ik terug naar huis stap van de Vlasmarkt. Luister naar het geluid van mijn brein als het mijn lichaam onder een druilerige ochtendregen huiswaarts stuurt. Plaats u in mijn geest door de elektronische compositie ‘Totem’ van Klaus Schulze te downloaden via iTunes. Een korte versie vindt u op YouTube. Luister en zie voor uw geestesoog hoe mijn persoonlijkheid haar vleugels uitslaat boven een statige processie van bliepjes en synthetische mistslierten. Besef dat er in mijn kop nogal eens iets anders omgaat dan in het hoofd van het meisje dat de vorige dag al om tien uur ’s avonds in de gietende regen in de goot stond te kotsen nabij het Sint-Pietersstation. Ik denk niet dat zij nog op de Vlasmarkt geraakt is. Omdat elk mensenkind respect verdient, heb ik haar Gentse Feesten niet vastgelegd op foto.
Respect allemaal goed en wel, maar het blijft een vreemd beeld: de vijfde Gentse Feestennacht moest nog aanbreken en toch waren er al mensen die hun ziel uit hun lijf stootten met een flinke scheut braaksel. Juffrouw, als u dit leest, een goede tip: vertrek pas laat naar het feestgewoel en besteed uw tijd vóór middernacht aan gezellig samen zijn in een huiselijke sfeer met vrienden en familie. Het aperitief in eigen huis is ideaal om rustig uw drankritme op punt te stellen. Op matiging moet u oefenen en dat doet u het best in een comfortabele zetel, met een kalmerend streepje muziek op de achtergrond. Consumeert u immers te snel, dan houdt u het, zoals u gisteren gemerkt hebt, geen nacht vol. Dan houdt u het zeker en vast geen tien nachten vol.
Toen ik zelf tegen half één naar de tramhalte wandelde, bande ik de gedachte uit m’n hoofd dat ik er weer eens flink zou invliegen. Immers, wie met zo’n hoogmoedige instelling antwoordt op de lokroep van de nacht, haalt het ochtendgloren niet. De nacht is, zoals de zee, gevaarlijk mooi in zijn bruuske onvoorspelbaarheid en alleszins niet in één keer leeg te drinken. Enig ontzag is op zijn plaats.
In die zin zijn de Gentse Feesten ook een test voor je beschavingspeil. Wie er de beest komt uithangen, wie denkt dat alle expliciete en impliciete regels opeens niet meer geldig zijn omdat hij zichzelf getransformeerd heeft in een bierton op wankele poten, beseft niet hoezeer hij de Fiere Stede te schande maakt. Er zijn zelfs sjarels die redeneren: ik heb een blikje Jupiler vast, en daarom is het géén probleem om mijn bemodderde onderbenen op een tramzitje te rusten te leggen. Het is door zulke tiepen dat de Profeet gezegd heeft: “Milledju, als die kerels zich niet een béétje kunnen gedragen, dan drinkt nÃémand nog een pint.â€
Laat alcohol aan de geoefende gebruikers die door hun jarenlange ervaring van hun verslaving een heilige roeping maken waardoor zij niet minder maar juist méér mens worden. De ochtendlijke Vlasmarkt is daarom de mooiste plek op aarde: je komt er figuren tegen die het fysiek en mentaal aankunnen om enkele dagen aan een stuk volledig doorzopen te zijn zonder hun menselijkheid te verliezen. Je kunt er werkelijk goede gesprekken opzetten, er is veel luisterbereidheid, zelfs voor de grootste zever, en al mag het voor een nuchtere buitenstaander lijken alsof dat plein ’s ochtends vol staat met ontheemde dronkaards, het totale gebrek aan agressie maakt de ervaring des te unieker.
Het is al jaren geen originele vaststelling meer, maar toch werd ze vanochtend nog maar eens verwoord: “Probeer zoiets één avond in Antwerpen en er wordt gegarandeerd gevochten.†De woorden kwamen deze keer uit de mond van een lyrische Tom Verbruggen, geen Gentse chauvinist maar een uit Mol overgewaaide immigrant. De Vlasmarkt, en bij uitbreiding de hele stad, is onder zijn huid gekropen en zal er nooit meer vertrekken.
Zoiets is ook een ex-collega van me overkomen. Mediajournalist Brecht Decaestecker is genetisch gezien van Roeselare maar heeft geen band meer met zijn geboortestad: “Ik ben een Gentenaar. Ik mag dan spreken met een West-Vlaamse tongval, mijn hart klopt mee op het ritme van Gent.†En weet u wat ik, met mijn wortels stevig verankerd in de drassige grond waar Leie en Schelde samenvloeien, dan zeg? “Ca va, het is zo.†Want het zijn slechts bekrompen provinciestadjes die de ‘echtheid’ van hun inwoners meten aan het aantal voorouders dat ze er rondlopen hebben.
Geloof me: Gent is een paradijs.
Het regent dat het giet, maar het Sint-Baafsplein staat afgeladen vol. Frank Boeijen is immers van ‘Pa pa pa pa, Paradijs!’ aan het zingen.
Het klimaat is de laatste dagen trouwens ook paradijselijk: veel regen, af en toe zon en voortdurend heel zwoel. Ik vind dat zeer oké. Als er alleen maar brandende zon was, zou het vele rondslingerende afval een ongelooflijke stank verspreiden. Daarbij zou het goede weer te zeer aanzetten om al veel te vroeg naar buiten te komen, waardoor we het nooit tot de volgende ochtend zouden kunnen trekken.
Een jongeman probeert de Vlasmarkt te behoeden voor regen. Alvast een tiental kasseien blijft enige minuten droog onder zijn schrale leden.
Want dat is het probleem dat elke dag terugkeert: de ochtend halen. Maken dat je niet te zat geraakt vóór vijf uur ’s nachts. Zorgen dat je je een beetje kunt bezighouden tot het ochtendgloren aanbreekt. Dat kan door bijvoorbeeld de Humo te lezen of door enkele optredens mee te pikken.
Een verliefd koppel volgt het optreden van Sioen bij ‘t Sint-Jacobs vanuit het appartement van vrienden.
Uw dienaar, tevens uw god en koning, doorbladert de Humo tussen twee nummers van Sioen in.
Mijn klop kreeg ik tussen drie en vier uur ’s nachts, tijdens het uitstekende optreden van The Germans in de Kinky Star. Soms wou ik dat ik een invloedrijke blogger was. Dan kon ik alleman aanraden de nieuwe cd van The Germans in huis te halen. Zij hebben mij met hun explosieve finale finaal weer wakker gekregen.
Rockgroep The Germans speelde een potige set in de Kinky Star. Dankzij de gespierde rock van het viertal bleef de schrijver dezes bij bewustzijn.
Ik ben namelijk zo iemand die er bij oververmoeidheid in slaagt om al staande in slaap te sukkelen. Verschillende keren moest ik tijdens het nochtans zeer luide en harde optreden van The Germans constateren dat mijn ogen toe waren. Eén keer schoot ik zelfs wakker toen ik al door mijn knieën aan het zakken was. Zo moe was ik. Gelukkig gooiden The Germans er in hun laatste nummer nog zo’n hoop decibels bovenop dat ik daarna als een herboren mens weer op de Vlasmarkt terechtkwam. Bedankt, jongens.
En toen begon dus de ochtend, waarop ik op dit moment ook alweer zit te wachten. Maar eerst nog enkele uren de lokroep van de nacht weerstaan.
Een Feestenganger hunkerde zo hard naar een panoramisch zicht op de Vlasmarkt dat hij op een vuilnisbak probeerde te kruipen. Daar draagt hij tot op vandaag de gevolgen van.
Zodra de acrobaat uit zijn vuilnisbak bevrijd was, konden de mannen van Ivago beginnen aan de opkuis van de Vlasmarkt. Op zo’n moment weet je dat het tijd is om naar huis te gaan.
Des ochtends op de Vlasmarkt zien zelfs de honden er doorzopen uit.
Een drempel nabij de Vlasmarkt is een ideale locatie voor een wilde after-party.© 2009 GENTBLOGT VZW