RSSDe Propere Fanfare in Wales (9)
Onlangs kondigden wij aan dat de Propere Fanfare van de Vieze Gasten op woensdag 19 augustus naar Wales vertrok om daar tot 25 augustus muzikaal de boel wat op te vrolijken. Zij houden daarover een speciale blog bij, maar u, lieve gentblogtlezer, kan hun avonturen ook hier volgen. De Propere Fanfare is vandaag voor het laatst te gast op gentblogt! Als er nog foto’s volgen, krijgt u die uiteraard ook nog. U kan hun verdere verhalen uiteraard nog wat blijven volgen op hoger vermelde blog.
Dag 7, after match (25 aug., nvdr)
Woensdagmiddag, ik kijk uit over de daken van de Brugse Poort, wat wil zeggen dat we veilig en wel terug in Belgenland zijn.
Gemengde gevoelens, blij thuis te zijn maar ook een zekere melancholie (vind niet direct een beter woord) over hetgeen we ginderachter hebben ervaren …
Een relaas van de terugreis komt er zo aan maar misschien eerst even zeggen wie wij zijn. De ‘reporters’ die de fanfare op deze Welshe helse toer hebben gevolgd. 2 fotografen, Marie en Sammy, beiden van Fixatief. Annie, de filmploeg, een echte Vieze Gaste. En ik, Schuunschreifster. Denk dat het interessant is om jullie mee te geven dat wij geen lid zijn van de fanfare (alhoewel, Annie is ex-fanfarist) en dat dus al het beeld- en tekstmateriaal aangeleverd is geworden door ‘buitenstaanders’. Wij waren ‘het constante publiek’ de afgelopen dagen. We zijn met de fanfare gaan slapen en zijn er weer mee opgestaan. Zelfs als er geen enkele Welshe kip zou komen opdagen zijn op al de festiviteiten in Wales dan zou er altijd een groepje van 4 aanwezig zijn geweest. Roepend en zingend en dansend. Want wij zijn fans; en we hebben bovendien het voorrecht gehad alles van op de 1e rij mee te maken.
De terugreis dan.
Lang, zoals voorzien. De meesten hadden ook de nacht voordien weinig geslapen, het was dus een behoorlijk verkreukelde fanfare die zich ’s morgens naar de bus sleepte.
Eén fanfarist ging niet mee omdat hij verder Wales gaat doortrekken en 2 gingen op eigen kracht terug naar huis.
Emotionele taferelen, het afscheid met de Borth mensen kwam harder aan dan verwacht. De omhelzingen waren oprecht, bij iedereen. Het beeld van de zwaaiende mensen langs de kant van de weg met linten en bloemen is er eentje dat ons gaat bijblijven. Afscheid nemen is altijd klote.
Over de busreis zelf valt er weinig interessants te vermelden, zitten en geeuwen en uitkijken naar de stop die elke 2h werd ingelast. Benen strekken, frisse lucht.
Gênant werd het even toen bleek dat we, na telling van iedereen op de 2 bussen, een fanfarist misten. Iets dat quasi onmogelijk leek want er was vooraf ook geteld. Maar Jeroen suzafoon zat niet op bus 1, en ook niet op bus 2. En we waren al een dik half uur aan het rijden. Bezorgdheid en vragen, over en weer gebel en noodplannen. Tot het verlossende bericht kwam van Jeroen zelf dat hij weer in slaap was gevallen in zijn tent en daardoor de bus had gemist. En dat het zijn eigen schuld was, hij had maar vroeger zijn slaapzak moeten inkruipen. Opluchting en hilariteit. Jeroen was intussen met de trein al op weg naar Birmingham en ging daar het vliegtuig nemen. Wie eerst thuis was, moest trakteren!
Rijden, stoppen, plassen, drinken, eten, rijden, geeuwen, suffen, stoppen, plassen …
Eindeloos. Een lange dag.
Plezant moment: de dvd die we eerder hadden gekregen van 1 van de gastgezinnen van de optredens van de afgelopen dagen. Gemonteerd en al. De jongleurs die zichzelf nog nooit eerder zo lang in beeld hadden gezien, kwamen niet meer bij van het lachen. De rest van de fanfaristen zat met een glimlach op het gezicht te kijken: ‘zo zien we er dus uit als we aan het spelen zijn. Waw’.
Ambetant moment: één van de kindjes die mee was, kreeg tijdens het eten een wesp mee naar binnen en werd gestoken in zijn tong. Niet plezant maar hij werd goed verzorgd en heeft alles met bravoure doorstaan.
Dat was de reis, samenvattend: ‘2 volle bussen met fanfaristen, de meesten redelijk ok, enen waren we vergeten, 2 zijn er achter gebleven en een handvol beseften na een uur rijden nog niet dat ze op de bus zaten.’
Blij terug in Gent te zijn, ergens rond middernacht gisteren. Jeroen suzafoon stond ons al op te wachten. Eind goed al goed. Vandaag staan we weer in het gewone leven. Dát gaat wennen zijn. Zeer zeker!
Dada.
© 2009 GENTBLOGT VZW