RSSFish Tank
Fish Tank van Andrea Arnold, een veelbelovende cineaste zag ik in de keuze van Duynslaegher op het afgelopen filmfestival. Arnold vertelt met dit ietwat typisch drama vanuit de rand van de Engelse maatschappij het verhaal van de 15-jarige Mia, uitstekend vertolkt door de onbekende jonge actrice Katie Jarvis. Zij draagt de film, maakt hem authentiek.
Mia huist met haar aan feestjes verslaafde ex-tienermoeder en haar kleine zusje in een troosteloos sociaal woonblok in Engeland. Veel warmte lijkt er niet in het gezin te zijn. Haar moeder lijkt een zatte sloor die hoopt dat ze nog ooit van straat geraakt, haar kleine zusje loopt daar ietwat verloren tussen en Mia zelf is een eenzaat, voelt zich onbegrepen, is koppig en verliest zichzelf enkel in het streetdance. Een hobby waarbij ze een droom koestert die ze tracht te verwezenlijken.
Tot opeens haar moeder een knappe Connor aan de haak rijgt (Michael Fassbinder). Deze kerel lijkt in niets op de nietsnutten die ze gewend is. Ook haar moeder lijkt enorm op te fleuren door Connor. Mettertijd beseft Mia die het niet wil toegeven dat ze het toch wel voor hem heeft. Hij lijkt begrijpend, behulpzaam en vooral charmant. De onderhuidse spanning tussen hen bouwt zich langzaam op.
Fish Tank is een eerlijke film. Wij kijken toe. Met onze neus op het leven van een gezin in een moeilijke situatie. De sociale probleemwijken en de uitzichtloosheid van de inwoners van dergelijke wijken is een veel aangehaald thema, maar Arnold verveelt geen moment, ondanks de geleidelijke opbouw.
Je voelt je ergens verwant met Mia, je begrijpt haar ontzetting, verwarring en woede.
Je beseft dat als puntje bij paaltje komt je toch enkel op jezelf kan terugvallen in dergelijke leefomstandigheden. Dat is een niet echt opbeurende gedachte. Maar de film is zoals gezegd best te pruimen.
Fish Tank,
Regie: Andrea Arnold, met Katie Jarvis, Michael Fassbinder, Kierston Wareing
vanaf 25 november in de Sphinx, Gent
© 2009 GENTBLOGT VZW
Ik vond de film ok, degelijk geacteerd, maar hij verheft zich op geen enkel vlak boven de typische Engelse arbeidersklassefilms. Bevat ook niks wat Ken Loach of Mike Leigh al niet eens eerder (en beter) gedaan hebben.