RSSCristina Branco – Kronos
Het was alweer een twee jaar geleden dat ik Cristina Branco nog eens zag. Mijn voorliefde voor Portugal, een land dat ik ondertussen al meermaals bezocht, houdt ook de liefde voor de Portugese muziek in. Fado met name, het bezingen van het liederlijke landleven in al zijn warme melancholische poëtische en minzame schoonheid. De laatste jaren mag gesproken worden van een ware fado-revival door knappe jonge virtuoze zangeressen allerhande zoals Mariza, Ana Moura, Misia aangevoerd door één van mijn meest favoriete zangeressen Cristina Branco. Zij heeft wat mij betreft net dat ietsje meer. Vooral muzikaal valt ze op door haar verfijndheid, omringd door haar knappe band brengt ze dan ook traditionele fado in modern klinkende verpakking zonder dat de vaak oude songs aan authenticiteit moeten inboeten.
Ik keek dan ook enorm uit naar haar optreden, waar ik als fotograaf een fotopas voor had, maar waar de zaalwachter me wees op het feit dat op vraag van de artiesten geen foto’s mochten getrokken worden, zeker niet met “zoiets” (wijzend naar mijn 50-150mm f2.8). Veel spel maakte ik er niet rond en genoot dan maar met volle teugen van het concert, denkbeeldig kiekjes schietend van de knappe kunstige belichting. Die belichting was op het vorige concert toch enigzins anders.
Cristina kwam haar meest recente album “Kronos” voorstellen. Met ietwat ingetogen verlegen stem babbelde ze zich schoorvoetend van song naar song. Wat een performance. Volledig in zwarte jurk, als een traditionele Portugese plattelandsvrouw, haar in een knot, omringd door haar vier muzikanten, stond ze er. De fadista. Emotioneel losgebarsten in dromerige licht weemoedige lyrics en prachtige verhalende soms speelse melodieën.
Ze was in haar babbelen precies en bouwde een heel sterke set op. De groep was duidelijk in vorm en op mekaar ingespeeld, geen aarzelingen zoals verleden jaar tijdens de voorstelling van haar vorig album “Avril”.
Na een klein uurtje verdween ze van het podium en werden haar solerende muzikanten in de schijnwerpers geplaatst. Een pluim voor de man met de Portugese gitaar en de man op de piano.
Deel twee werd aangevat met ietwat oudere nummers waaronder het schitterende “Redondo vocabulo”, een van mijn meest favoriete oudere nummers.
Het hoeft niet te verbazen dat Cristina werd teruggeroepen om af te sluiten met een intens gebracht fadonummer en een tweede bisnummer, want afsluiten kun je nooit met één song. Wat een warme avond op zo’n koude regendag. Ik moet dringend nog eens naar Lissabon.
En om het tekort aan foto’s goed te maken, dan maar wat foto’s van de vorige keer.
© 2009 GENTBLOGT VZW