Gentblogt

Zijde

zaterdag 9 januari 2010 15u23 | josie | 3 reacties
Trefwoorden: De Kazematten, figurentheater, theater, Ultima Thule.

Het toeval (oftewel een vriendin van een vriendin die last minute afzegde wegens de verwachte sneeuw en bijhorende verkeerstroubles) zorgde ervoor dat ik vrijdag totaal onverwacht de premiere van de nieuwe voorstelling van Ultima Thule mocht bijwonen. Ik had nog nooit eerder iets van het gezelschap gezien, eerlijk gezegd schrikte het feit dat ze met poppen werken me om de een of andere reden af. Toch voelde ik al langer een zekere nieuwsgierigheid naar dit gezelschap, en het kwam me dan ook goed uit om mijn avondplannen om te gooien, mijn vooroordelen aan de kant te schuiven en zelf te gaan kijken hoe dat dan allemaal in zijn werk gaat, dat ‘poppentheater’ voor volwassenen.

Het verhaal (gebaseerd op het boek van Baricco) is gesitueerd in de 19e eeuw, in het Zuid-Franse dorpje Lavilledieu. Hoofdpersonage Herve Joncour wordt door de rijke industrieel Baldabiou overtuigd om voor hem te werken. Baldabiou heeft in het slaperige Lavilledieu een zijdefabriek opgericht die naast hemzelf ook de rest van het dorp welvaart heeft gebracht. Wanneer de zijderupsen aangetast blijken door een ziekte, stuurt hij Joncour naar Afrika om daar nieuwe, onbesmette rupsen te halen. Het noodlot slaat echter ook daar toe, waardoor er voor de ondertussen beiden schatrijke mannen niets anders opzit dan de zijde elders vandaan te halen. En dus vertrekt Herve Joncour naar het andere eind van de wereld, naar Japan.
In die tijd was zo’n reis naar Japan een heel avontuur, maar ook voor Joncour zelf ontvouwt zich een avontuur, zoals de mysterieuze Japanse vrouw met het gezicht van een meisje en de westerse ogen… Joncour is helemaal overweldigd door deze vrouw, al is zijn hart al van Helene, niet enkel het mooiste meisje van Lavilledieu, maar ook zijn vrouw.

Ik was bijzonder aangenaam verrast door de manier waarop Ultima Thule met behulp van enkele poppen een zeer mooie vorm van verteltheater brengt. De poppen zijn bijzonder eenvoudig, ze hebben bijvoorbeeld geen ogen of mond, maar toch zie je er dankzij het spel van de twee acteurs allerlei emoties in, word je helemaal meegetrokken in die wereld uit het verhaal, ondanks het feit dat er geen decor is en er enkel twee mannen op het podium staan met die poppen.

De poppen zijn hier dan ook niet de enige hoofdrolspelers, het verhaal wordt evengoed verteld door het juiste gebruik van licht en muziek en door de acteurs die zowel de rol van poppenspeler op zich nemen als die van verteller en soms ook van een personage. Op die manier ontstaat er een heel mooie vorm van theater, van verhalen vertellen die geheel nieuw was voor mij. Een theatervorm waarin het verhaal opnieuw centraal staat, waarin je als toeschouwer wordt meegenomen in een soort modern sprookje, waarin het niet alleen je ogen uitkijken is, maar ook wegdromen en genieten van de sferen die er worden geschapen. En ook wel van de vele humor die er in het stuk is gekropen.
Alles klopt gewoon aan dit stuk; de karakterkop van de pop Baldabiou, de harde massage door een oude Japanse met hilarische bijbehorende zang van een van de acteurs, hoe de twee samenspelen,… Deze avond was voor mij kortom een echte ontdekking, een die ik daarenboven eigenlijk iedereen kan aanraden die houdt van een mooi verteld verhaal, van een avond knap theater. En Ultima Thule lijkt me duidelijk een gezelschap om verder in het oog te houden.

Zijde van Ultima Thule, gezien op 8 januari in De Kazematten, Kazemattenstraat 17. Er zijn nog voorstellingen op 9, 14, 15, 16, 21, 22, 23 januari om 20.30 u. en op 10 januari 2010 om 15 u. Reserveren kan via Uitbureau Gent.

© 2010 GENTBLOGT VZW