RSSCapitalism: A Love Story
Eind vorig jaar las ik dat, na de sluiting van de Studio’s in Leuven, ook Gentse sympathieke kleine bioscopen Studio Skoop en Sphinx een erg moeilijk jaar achter de rug hebben. Laat meer naar de film gaan dus een goed voornemen voor 2010 zijn, en dan welbepaald naar dit soort arthouse cinema’s die elke cent goed kunnen gebruiken. Of we vallen in Gent ooit nog zonder, zoals in Leuven…
Er is deze weken trouwens geen enkel goed excuus om als filmliefhebber niet te gaan, want de programmatie zit zo vol met goede films dat ik tot op het laatste moment twijfelde welke ik nu wou zien; Mr. Nobody, Altiplano, Capitalism, Where the wild things are, Les Barons…? Uiteindelijk werd het de nieuwe Moore, gekoppeld aan het voornemen om dan volgend weekend naar de nieuwe Jaco Van Dormael te gaan.
De typische aanpak van Moore is ondertussen wel bekend; een meedogenloos kritische blik voor de Amerikaanse maatschappij en vooral alle excessen ervan, gekoppeld aan het lef om te zeggen wat anderen enkel durven denken en dit zonder enig compromis (waardoor hij er af en toe natuurlijk over gaat), maar ook aan veel humor en het talent om zijn harde kritiek te verpakken in knap gemonteerde, als een trein razende documentaires die meeslepender zijn dan sommige fictie.
Moore heeft zijn fans en zijn tegenstanders en dat zal niet snel veranderen. Maar wie zijn vorige docu’s kon smaken, zal ook nu weer overtuigd zijn.
In Capitalism focust Moore op het failliet van het Amerikaans systeem dat de grote banken en bedrijven hebben opgezet en sinds Reagan tot in het extreme doorgedreven. Maar ook op hoe sinds de crisis van de laatste jaren dit systeem monstrueuze gevolgen heeft voor de 95% mensen die niet delen in de winsten en er links en rechts mensen in opstand beginnen te komen.
Al bij al is de toon van de film dus hoopvol; er leven ontzettend veel Amerikanen in verschrikkelijke omstandigheden, maar vroeg of laat kan het niet anders dan dat de mensen hiertegen in opstand zullen komen. De weg naar verandering ligt open, getuige de verkiezing van Obama.
Moore neemt twee uur de tijd om aan de hand van zowel zeer persoonlijke verhalen als geschiedenis en interviews met specialisten uit de politiek en de financiële wereld de situatie te schetsen. Alhoewel je natuurlijk al veel dingen weet, was ik toch vrij regelmatig gechoqueerd, wat uiteraard de bedoeling is van een film als deze. Ik kan me niet voorstellen wat het betekent om van de ene dag op de andere uit het huis te worden gezet dat op grond staat die al generaties in de familie is, of om een opzeg te krijgen van drie dagen en al je jarenlang opgebouwde pensioenrechten te verliezen.
Maar Moore zou Moore niet zijn als hij deze drama’s niet zou afwisselen met zijn eenmansguerilla-acties die nooit enige kans op slagen hebben maar wel bijzonder grappig zijn om naar te kijken, zoals naar Wall Street stappen met een grote zak en het geld terugvragen dat de Amerikaanse belastingbetaler in de redding van de banken heeft geïnvesteerd en waarvoor nooit enige verantwoording is afgelegd door die banken. Of wat te denken van heel Wall Street afzetten met een geel crime-scene lint? Veel zal hij er uiteraard niet mee bereiken, behalve dan misschien enige bewustwording bij het publiek van zijn films en op die manier toch op termijn verandering?
Capitalism: A Love Story van Michael Moore, op 16 januari gezien in Studio Skoop, Sint-Annaplein 63, 9000 Gent.
© 2010 GENTBLOGT VZW