RSSHoe het voor mij begon
Toen Gentblogt bijna 5 jaar geleden van start ging, was ik me van niks bewust. Ik las De Standaard niet, internet gebruikte ik met moeite (ik ben me zelfs aan het afvragen of ik thuis toen al internet had) en hoewel ik officieel in Gent woonde, was Brussel de stad van mijn werk en mijn liefde. Toen dat laatste verdween, kwam ik terug in Gent. Om vast te stellen dat de vriendenkring niet meer in Gent woonde of flink gesetteld was. Het klinkt dramatischer dan het is, want het heeft ook een leuke kant. Ik kon opnieuw op ontdekking in Gent, de stad buiten de mij vertrouwde studentenbuurt en –activiteiten volop verkennen. Mijn kleine Gentse vriendenkring was wel nog te overtuigen om eens iets te gaan eten of iets te gaan drinken, zelden laat en echt veel nieuw volk leerde ik op die manier niet kennen. De grote verhalen aan de toog bleven wat uit, en ook de nieuwe kennismakingen, dus zocht ik mijn heil bij het internet met een profieltje op een site.
En zo kwam ik in contact met iemand met een serieuze boon voor Gentblogt. Om een kort verhaal niet nodeloos te rekken: met die gast is het niks geworden, met Gentblogt des te meer. Ik las mee, zocht zijn reacties en ontdekte mijn stad op een andere manier. Ik trok mijn stoute schoenen aan en nam opnieuw een abonnement in de Vooruit, alleen deze keer. En ik las Gentblogt trouw elke dag, ik durfde zelfs al eens reageren. Ik was zelfs op het eerste verjaardagsfeestje, omdat hij daar ook ging zijn. Ik klikte door naar andere blogs, las daar leuke dingen, reageerde ook al eens. Ik kwam Michel wel eens tegen op de trein, maar zei geen woord. En het blogvirus maakte een nieuw slachtoffer: ik begon uiteindelijk mijn eigen blogje waar ik wat kleine zaken des levens schreef. Tot ilse me een mailtje stuurde, ze had gelezen dat ik gelijk nogal veel films op het filmfestival had gezien en bij Gentblogt zochten ze wel nog wat vers bloed. Of ik niet eens langs kwam naar een redactievergadering…
Daar stond ik dan te wachten in een donker café vol oude mannen die aan het biljarten waren, waar in een achterzaaltje zou vergaderd worden. Michel herkende ik van op de foto’s van zijn blog, Jeronimo was er ook, Els was er ook nog maar pas bij en verzekerde me dat het niet erg was als ik niet kon volgen, ilse was te laat maar een voorzitter kan zich dat wel permitteren, Bruno was er ook en de mysterieuze O. En ik kon inderdaad niet volgen en er werd over fototoestellen gesproken en technische snufjes. Wilde plannen gemaakt, want Beke stopte met burgemeester zijn en er waren dagen van het jaar, en timefestival,… Het duizelde wat. ’s Anderendaags kreeg ik toegang tot het virtuele redactielokaal (de mailinglijst) en schreef ilse een beetje streng: “voor degene die er niet waren, patricia was er wel en ze is blond.†Geen idee wat dit er toe deed, maar als vuurdoop kan het wel tellen. De echte vuurdoop was natuurlijk dat eerste artikel, want daar hadden we het niet over gehad en het was dus met bevende vingers dat ik mijn kerstshoppingartikel doorstuurde. Ondertussen zijn drie van de vijf, of misschien zelfs vier van de winkels gesloten of verhuisd. Het nadeel van het medium, zeg maar.
Drie jaar als redactielid later ben ik fier op de reacties die we krijgen, hier op de blog maar ook in het echte leven. Bijvoorbeeld als de gids in het Citadelpark iedereen aanraadt om Gentblogt te lezen omdat we de verdwijning van het Moorken ontdekt hadden. Of gewoon als iemand in de trein hoort dat ik over Gentblogt bezig ben en zich in het gesprek mengt om te zeggen dat zij wel wil meewerken. Persoonlijk vind ik het soms lastig als ik rap-rap een artikel afwerk om het snel online te hebben na een voorstelling of gewoon omdat ik ook een job en andere bezigheden heb. Dan durf ik wel eens weifelen over andere, betere zinsconstructies en vrees ik dat er meer had in gezeten, maar mijn populairste artikel blijft wel dat over de beste frieten, vrees ik. Ondanks alles, blijft Gentblogt een belangrijke reden om nog een extra voorstelling aan mijn culturele kalender toe te voegen of eens ergens anders te gaan eten. En ja, als ik zeg dat het ergens lekker was dan meen ik dat ook wel (sommige van mijn vrienden durven mij daar al eens over mailen). Ik blijf er van kijken hoeveel er leeft en beweegt in deze stad en ben blij dat ik het via Gentblogt soms van dichtbij meemaak.
Oh, en tot de dertiende natuurlijk…
© 2010 GENTBLOGT VZW
nice!
Patricia, je schrijft heerlijk! Je stukjes lezen als een trein. Wat moeten we doen om je te strikken voor onze blog?
volgens mij heeft ze een lief te veel om voor jullie te schrijven :)
En daar komt ze direct “haar kindjes” beschermen :)
maar ze heeft wel gelijk en ik heb ook al zo weinig tijd voor Gentblogt dat het niet eerlijk zou zijn om nog minder te doen