RSSMr. Nobody
We hebben er twaalf jaar op moeten wachten, op de nieuwe Jaco Van Dormael. Maar het wachten lijkt de moeite waard geweest; Mr Nobody deed her en der al het nodige stof opwaaien. De duurste Belgische film ooit, in de pers zowel verguisd als pretentieus en vervelend als de hemel in geprezen als meesterwerk. Wat er ook van zij, een ding moet je Van Dormael nageven; hij heeft het toch maar gedaan. In een land waar middelmaat vaak de maatstaf is en iemand al snel als arrogant of pretentieus wordt bestempeld wanneer hij de dingen anders aanpakt of enige ambitie toont, is hij al die jaren zijn project trouw gebleven en heeft hij een heel bijzondere film afgeleverd.
Mr. Nobody blikt terug op het leven van Nemo Nobody (schitterende rol van Jared Leto), of beter gezegd, op de vele mogelijke levens. Nemo is de laatste sterfelijke mens in een hoogtechnologische samenleving in 2092 en zijn nakende dood is dan ook wereldnieuws. Een journalist sluipt stiekem het ziekenhuis binnen en raakt al snel compleet in de war door de verhalen van de stokoude man. Alles wat Nemo vertelt, blijkt immers in tegenstrijd te zijn met elkaar; hij praat over drie verschillende echtgenotes (wel degelijk op hetzelfde moment, niet na elkaar), kinderen en dan weer geen kinderen, ongelukken en toch weer niet, andere carrières…
Als negenjarige jongen gingen Nemo’s ouders uit elkaar, zijn vader bleef in het land, zijn moeder vertrok naar Canada en Nemo moest in het station een keuze maken voor een van beiden. Een hartverscheurend en cruciaal punt in zijn leven. En vanaf daar worden alle keuzes en de mogelijke levens die er het resultaat van konden zijn, in beeld gebracht. Bij vader wonen betekent met een bepaald meisje trouwen en twee kinderen krijgen. Tenzij hij op die bepaalde avond het verkeerd aanpakte, zijn meisje voor een ander kiest en Nemo op zijn beurt dan met een derde meisje begint.
In het leven wordt je regelmatig geconfronteerd met keuzes die gevolgen hebben voor alles wat je nadien doet, en elk van die paden wordt in beeld gebracht. Een ontzettend fascinerend en rijk uitgangspunt voor een film dus.
In de film zelf zit echter weinig logica of chronologie. Er wordt een bepaalde lijn gevolgd van geboorte af, maar echt consequent wordt die niet aangehouden; eigenlijk flitst de film om de scène van het sterfbed naar Nemo’s jeugd naar zijn volwassen leven A terug naar zijn kindertijd, naar volwassen leven B,…
In het begin kan je alle puzzelstukken nog plaatsen en het verhaal volgen, maar op het einde van de meer dan twee uur durende film was ik elk spoor bijster, je kan echt niet meer bijhouden welk stuk nu in welk leven past. Je kan je natuurlijk de vraag stellen of dat op zich ook wel nodig is; op zich komen de belangrijkste thema’s uit de film steeds duidelijk terug, zoals Nemo’s ene grote liefde.
Maar toch verliet ik de bioscoop met een onbevredigd gevoel.
Het grote probleem was dat de film, alhoewel hij je zeker niet onverschillig laat en met eindeloos veel gevoel voor detail ( de vele mooie verliefde scènes, het haar op Nemo’s arm dat je letterlijk overeind ziet komen bij zijn eerste kus, het bordje ‘chance’ in het station wanneer zijn moeder vertrekt,…) en esthetiek gemaakt is, desondanks niet naar de strot grijpt.
Ik had het soms moeilijk om mijn aandacht erbij te houden, iets wat met een film als deze eigenlijk niet zou mogen. Het idee achter de film is geniaal, de uitwerking is ongewoon mooi, maar ik heb het gevoel dat er enkele kansen zijn gemist die verhinderen dat deze film een echt meesterwerk geworden is. Het is gewoon te veel, te lang, te moeilijk.
En vooral te weinig meeslepend.
Misschien had de film een groter effect op de kijkers gehad als het verhaal iets korter verteld zou worden, als bepaalde elementen achterwege waren gelaten en andere meer aandacht hadden gekregen. En toch is het een film die je gezien moet hebben, omdat er te weinig van dit soort films worden gemaakt, omdat je voelt dat het een film is die met heel veel liefde en toewijding is gemaakt, omdat hij vol mooie beelden zit en omdat ook de acteurs gewoon schitterende prestaties leveren.
Mr Nobody, gezien in StudioSkoop, Sint-Annaplein 63.
© 2010 GENTBLOGT VZW
Ik ben het helemaal met je eens. Prachtige beelden en kleuren, maar veel te lang. In de helft van het verhaal begon het al te vervelen.
Prachtige fotografie, super cast, geniaal concept, adembenemende film! Ik was van bij het begin tot aan het einde volledig vervlochten met de film en ik heb me geen moment verveeld of zelfs het besef gehad naar een film te kijken.
Het principe is eenvoudig: wij kunnen maar 3 dimensies zien + 1 tijdsdimensie ervaren, maar er zijn er 9. Tijd zou ook meerdere dimensies hebben. Dit weten alle kinderen voor ze geboren worden maar ze worden het zwijgen opgelegd door de engelen. Ze hebben echter Nemo overgeslagen waardoor de jongen wanneer hij tussen zijn ouders moet kiezen in staat is al zijn levenslopen te overlopen (zoals ook de oude man, die alleen bestaat in de gedachten van die kleine jongen die moet kiezen). Wanneer hij ontdekt welke levensloop hem tot zijn liefde Anna brengt, kiest hij een van zijn ouders. Ik denk echter dat door de vele flashbacks en -forwards en nevenverhaallijnen dit mooi concept niet altijd goed zal overgebracht zijn naar de kijker.
Er zit inderdaad heel erg veel in de film. Het concept is eenvoudig maar het zo meesterlijk overbrengen naar het publiek is dat echter niet. Voor mij de beste film die ik ooit al heb gezien en het lange wachten waard.
Dat Jaco Van Dormael weet wat filmmaken is had hij al bewezen met ‘Toto le Héros’ en ‘Le Huitième Jour’. Na het lezen van de plot ging ik dan ook met hoge verwachtingen kijken naar “Mr. Nobody”.
En inderdaad, het meeslepende verhaal, de internationale cast en hun verbluffend acteerwerk (niet in het minst Jared Leto natuurlijk), de adembenemende fotografie, de naadloze implementatie van special effects, het ritme van de montage en de vintage muziek maken van deze film een meesterwerk.
Met stip de beste belgische film ooit!
En op internationaal vlak, stukken beter dan de mainstream-cinema-films uit Hollywood.
Ja, van zodra je de rode draad verliest, kan het een vermoeiende ervaring zijn om je volledige aandacht erbij te houden. Wat Animuz schreef is prachtig, alleen zou ik de rol van de oude man willen omdraaien. Volgens mij bestaat hij niet in de gedachten van die kleine jongen. Het tegendeel is waar: hijzelf ‘bestaat’ in wezen niet, is blijven hangen op zijn 34ste en vanuit zijn verbeeldingswereld kijkt hij naar de diverse mogelijkheden. Op het einde van de film kiest hij uiteindelijk niet voor de reeds – in zijn hoofd – overlopen paden. Hij gaat noch naar zijn vader, noch naar zijn moeder, maar volgt het blad en komt daar uit waar de wind hem blazen zal. Om die reden sterft hij op het vooropgesteld tijdstip, en komt hij terug tot leven…