RSSOpen brief: Lijn 3 revisited
Deze open brief bereikte ons redactielokaal. Hij was getekend door Bij’ De Vieze Gasten, Wouter Van Thillo & Katrien Boone (Samenlevingsopbouw Gent), Lieven ‘Gili’ Gheysen, Annick Buysens, thee- & koffiehuis Trafiek, Jeroen Bral, Kamran Vahedi (SKIL / ATE), Bernard Casier (Kringloopwinkel Brugse Poort), Erik Lippens, basisschool De Boomhut, Mohammed Ouazzi (restaurant Safi Safi), Jan Van Hove, Benjamin Derycke, Patricia Derdelinckx (inloopteam Brugse Poort), Yahya Terryn, Leni Van den Broeck (Het Kriebelhuis), Els Eeckhout, vzw Jong Brugse Poort, Freddy Verslype, Adelin Adam (Dekenij Bevrijdingslaan – Brugse Poort), Annelies Decraene, Mary-Ann De Meijer (Brede School Brugse Poort), Jessica Van der Wiel, Davy Vandenheede (buurtbibliotheek Brugse Poort), Stef Bossuyt, Elke Carels, Henk Ryckaert, Ilse Baetslé, Circusplaneet, Erik Bassier, Katrien Reynaert (STIBO De Palmboom), Joris Buysse, Koen Vos & Katrijn Decoster.
Dag allemaal,
We sturen jullie een reactie op het beeld dat geschetst wordt van onze wijk De Brugse Poort, n.a.v. de tentoonstelling ‘Lijn 3’ in Gent. Het is een gezamenlijke reactie van een heleboel bewoners en organisaties die alle dagen zonder angst maar integendeel met plezier en overtuiging op- en af de bus stappen in de Brugse Poort.
Om te beginnen dit: we appreciëren en respecteren het werk van de makers van de tentoonstelling en het opzet dat ze voor ogen hadden: “Een universeel verhaal vertellen over de grootstedelijke problematiek vanuit het perspectief van een Gentse arbeiderswijk anno 2009.“ Het resultaat is een indringende, op ware feiten gebaseerde en voor velen een wellicht confronterende fotoreeks, fotoboek en documentaire. Allemaal focussen ze op een aantal specifieke thema’s waaronder drugsgebruik en miserabele woonomstandigheden de opvallendste maar niet de enige zijn. Daarover allemaal geen discussie. Tot zover alle lof.
Maar daarnaast sluipen er, naar onze mening, enkele tekortkomingen in het opzet en in de verslaggeving er over. Het bedoelde universele verhaal wordt in beeld en vorm nagenoeg helemaal herleid tot het verhaal van één wijk: De Brugse Poort (er wordt trouwens door de makers nergens vermeld dat een niet gering aantal foto’s en filmbeelden ook uit andere wijken komen. Dat doet natuurlijk niets af aan de waarde ervan maar is wel een spijtige slordigheid).
Het beeld dat van De Brugse Poort geschetst wordt, wordt bovendien op geen enkele manier gekaderd en is dus bijgevolg jammerlijk eenzijdig. In deze wijk zijn er namelijk tal van initiatieven op elk maatschappelijk domein: gezondheid, huisvesting, onderwijs, cultuur, opvoeding, samenleven, duurzaamheid, … Te veel om ze allemaal op te noemen maar we nodigen iedereen uit om even te surfen op het internet om duidelijk te maken waarop we hier doelen. Deze initiatieven worden genomen door individuele bewoners, bewonersgroepen, de feitelijke en de (talrijke) professionele organisaties, de stedelijke en andere overheden.
Het resultaat van dit alles is dat De Brugse Poort een behoorlijk veilige wijk is met, naast de door de makers terecht aangehaalde problemen, ook opvallend veel dynamiek, kleur, warmte en beweging. Niemand verwacht dat de makers van de tentoonstelling dit kader in beeld brengen, dat is immers hun opzet niet. Maar dat ze nergens vermelden dat dit kader bestaat en wel degelijk functioneert (uiteraard met vallen en opstaan) is een heel spijtige zaak. Daar komt nog bovenop dat ook de media die verslag uitbrengen over de tentoonstelling evenmin de moeite nemen om het evenement te plaatsen in dit perspectief. Dat is jammer en ze schieten daarmee naar onze mening tekort in hun journalistieke plicht. Daarmee doen makers en media ook tekort aan al wie in deze wijk woont, werkt en/of er zich mee verbonden voelt.
In het gastenboek van de tentoonstelling, op sites als bijvoorbeeld GentBlogt en uit de reacties op de uitzending van Ter Zake (Vrt) kan u een heleboel van deze mensen aan het woord horen. Ze zijn genuanceerd in hun reacties en representatief voor wat er dezer dagen in de wijk gonst. De teneur ervan is duidelijk en nagenoeg eensgezind: de ‘BP’ is een buurt die in alle betekenissen van het woord leeft en waar leven is, is hoop. Een buurt waar er samen geleefd wordt, waar er bereidheid is tot samenwerking, waar er interesse is in elkaars doen en laten. Deze buurt is dus allerminst verdoemd.
Nogmaals: alle respect voor de makers en het resultaat. Ze brengen mensen en problemen onder de aandacht die steeds meer dreigen vergeten te worden in deze samenleving. Dat is hun boodschap en hopelijk heeft iedereen ze gehoord. Maar dat makers en media het nalaten om het grotere kader te vermelden en te schetsen is doodjammer, is een gemiste kans en berokkent deze wijk onnoemelijk veel schade. Laat dat nu net het omgekeerde zijn van wat we met ons allen, makers én bewoners, willen bereiken.
Dat is onze boodschap. Wil er iemand luisteren?
© 2010 GENTBLOGT VZW
Wij (2 jonge dertigers met een peuter en een tweede op komst) wonen al een jaar of 5 in de ‘BP’, en hebben zonder aarzelen ons nieuwe huis in dezelfde buurt gekocht (voordien huurden we).
Hoewel we niet actief deelnemen aan de vele (!) initiatieven die georganiseerd worden in de buurt (vooral uit tijdsgebrek), geeft het vertrouwen te weten dat er zoveel dynamiek is in de buurt.
Een onveiligheidsgevoel, daar hebben wij in ieder geval geen last van (in tegendeel, als we al eens zo lomp zijn om in volle zomer, de auto een hele nacht met raampje wijd open te laten staan (laptop en portefeuille lagen er nog in), dan worden we daar door de buren fijntjes op gewezen ‘s morgens…)
Een beetje kleine criminaliteit en wat jonge macho’tjes op straat, daar kunnen we wel mee leven in een wijk waar we verder alles hebben: massa’s winkels en banken, crèche, school,…
‘Ik wil het debat openen.’ Dat zegt Jan Beke in de reportage die te zien is op de tentoonstelling in het Caermersklooster. Dat is alvast gelukt.
Gastenboeken staan meestal volgekrabbeld met obligatoire lofbetuigingen. De commentaren in het exemplaar dat ik zaterdag inkeek waren inderdaad haast even kleur- en contrastrijk als de foto’s uit het boek Lijn 3. Vloeken van mensen die het te eenzijdig, rauw of ronduit misplaatst vinden en gejubel om de mooie beelden, treffende verhalen en het lef om dit op poten te zetten.
Lef is het juiste woord. Want zoals te verwachten viel zijn de reacties niet min. Er vloeide al veel virtuele inkt over en nu is er dus ook deze open brief. Ik heb begrip voor deze reactie van bijzonder betrokken en geëngageerde Gentenaars en begrijp ook de reactie van buurtbewoners die willen trots zijn om hun buurt en zich aangesproken voelen door het project en de verslaggeving in de pers.
Maar wat mij verbaast is dat die verontwaardiging gaat over het eenzijdige beeld, om het ontbreken van het kader en alle goede zaken die wel gebeuren of te gebeuren staan. Over het feit dat het leven van al die gezinnen en mensen die in de Brugse Poort wonen en waar het wél goed gaat, niét aan bod komt. Waar blijft de verontwaardiging over de schrijnende armoede en de uitzichtloze miserie die blijkt uit de foto’s en de teksten? En de verwondering over de levenskracht, energie en het volgehouden optimisme dat evengoed naar voor komt in de beelden? (van de wijkagent bvb)
Die verontwaardiging en die verwondering mis ik.
Een representatief beeld geven van de Brugse Poort was niet de bedoeling. Wie dat wil, kijkt maar Man bijt hond –of In de gloria, zo je wil. Het boek geeft een realiteit weer van mensen die er wonen. De realiteit van mensen die aan de onderkant van onze maatschappij leven. Eén van de realiteiten. Net zoals mijn realiteit – die van blanke middenklasser eind de twintig, opgeslorpt door politiek – anders is dan die van veel van veel leeftijdsgenoten of mensen die in mijn buurt wonen.
Als je een paar jaar als straathoekwerker in een stad als Gent gewerkt hebt, ben je in contact gekomen met de meest schrijnende situaties. De onderkant van de samenleving waar de strijd bikkelhard is en de situaties uitzichtloos zijn. Waar matrassen -opgestapeld in een vrachtwagen- per nacht verhuurd worden omdat de nachtopvang vol zit. De getuigenissen die ik de afgelopen jaren hoorde van basiswerkers en vrijwillige hulpverleners in Gent zijn hallucinant. Ik vind het zinvol dat die realiteit getoond wordt. Ze is niet mooi en je vraagt je af wat je ermee aan moet, maar je vraagt het je nu ten minste af.
Ik eindig met een anekdote. Een vriendin nam een paar jaar terug de verkeerde tram. Gechoqueerd vertelde ze me over wat ze gezien had op die rit met tram 4. Droevige plekken, vuilnis, grijsheid en een onvermoede multiculturaliteit hadden haar een ander beeld van Gent gegeven dan dat uit onze studententijd.
Als zo’n tramrit al een verrassing kan zijn, dan is het project Lijn 3 dat zeker. Het contrasteert fel met het beeld van het gezellige Gent en ook de fijne realiteit van velen (gelukkig!) over hoe plezant het hier wonen is. Maar de beelden van Lijn 3 kun je ook schieten in Ledeberg, in Heirnis, Dampoort, Rabot, de Bloemekeswijk, Rooigem, Malem en Nieuw Gent. Ook daar zullen ze niet volledig representatief zijn voor al wat leeft en gebeurt in die buurten. Maar dat betekent niet dat we ons er niet meer kwaad over mogen maken.
Uit het boek Lijn 3:
“Tegen het vergeten
En plots zijt ge te oud om op de hoek van de straat te staan;
Om sigaretten uit te delen en te hopen dat er iets verandert
Om te denken dat ge er iets van begrijpt
Dat ze na al die tijd ook een beetje van u is
Uw wijk
Hoe gaat ge om met een uitzichtloosheid die niet de uwe is;
Als compassie een bot mes is geworden
En het buskruit van uw wilskracht
Te lang in de regen heeft gestaanâ€
Ik was net van plan een reactie te schrijven waar ik al even mee in mijn hoofd zit.
Bij nader inzien zeg jij min of meer wat ik ook al even denk Elke, dus ik sluit mij daar graag bij aan.
Die verontwaardiging over de negatieve berichtgeving is gewoon pervers, vooral omdat ze intussen de (reële!) problemen die gesignaleerd worden overstemt.
Natuurlijk weet wie in de Brugse Poort woont of er regelmatig komt dat het niet enkel kommer en kwel is. Integendeel: het is er voor veel mensen fijn wonen. Ik weet het zelf ook Рmijn zoon is er naar de cr̬che geweest omdat ik er niet zo ver vandaan woonde.
Maar waarom, beste progressieve optimistische hogeropgeleide groen- of sp-a-stemmende op gentblogtpostende en flink fietsende tweeverdieners met jonge kinderen, waarom voelen jullie zo hard de nood die problemen te proberen overstemmen wanneer ze aangekaart worden?
“Ja, er zijn natuurlijk wel problemen, maar ook…” Maar wat? Er zijn ook leuke activiteiten bij de Vieze gasten? Ja natuurlijk, daar wordt namelijk regelmatig over gesproken.
Maar wanneer was de laatste keer dat jullie die stem gebruikten om bijvoorbeeld de armoede die er ook daadwerkelijk is aan te kaarten?
Oeps – dat gebeurt eigenlijk niet, want hoewel de problemen misschien net naast de deur zitten blijft het blijkbaar toch een ver-van-mijn-bed-show.
Pfff.. Kijk misschien even in eigen boezem en smell the pure perversie.
Dus jullie vinden het ok dat de wijk waar jullie wonen wordt afgeschilderd als een marginale, criminele drugsbuurt??
Ik vind armoede en druggebruik verschrikkelijk en wil deze zaken ook niet ontkennen, maar als er iemand een reportage maakt over een wijk en die afschildert als verloederd en slecht dan vind ik die reportage (puur journalistiek) volledig waardeloos. Als je een reportage maakt over armoede en/of druggebruik, maak dat dan ook duidelijk en zeg niet dat het gaat om een (correct) beeld van een wijk maar wel over een sociale problematiek die aandacht verdient.
Om het puur kapitalistisch te stellen: wie deze reportage ziet investeert nooit in die buurt… En dat is nu net wat armoede en druggebruik nodig hebben: positieve investeringen. Een vicieuze cirkel is misschien cliché maar dit is er dan wel eentje blijkbaar!
Is het trouwens pervers om zelf een comfortabel leven te willen lijden? Is het pervers als je iets bezit? Delen jullie alles wat jullie hebben met die armen? Doen jullie aan liefdadigheid enkel en alleen om correct te handelen?
Armoede moet aangekaart worden, maar verbetering moet van beide kanten komen, ook van de armen zelf. Uitzichtloos is het niet altijd, onwil kan er ook zijn (en is er zeker ook niet altijd). Het grote nadeel van onze kapitalistische maatschappij. Moeten we daarom allemaal communist worden? Of heeft dat ook niet de waarheid in pacht?
De tentoonstelling heb ik nog niet gezien maar ik zal wel als Brugse Poorter gaan zien.
Misschien werd de naam van de tentoonstelling slecht gekozen en wordt er getoond wat er in gans de rand van Gent aan de hand is op een bepaald vlak.
En Rob : een beetje kleine criminaliteit is dit voor jou OK? Zolang van jouw auto geen ruit wordt ingegooid wordt, of jouw vrouw niet lastig gevallen wordt of beroofd wordt van haar handtas, zolang in jouw woning niet ingebroken wordt?
Vroeger kon men hier met open deur leven …
Voor de rest: ik denk dat het hier veiliger en gezelliger wonen is dan in de Dampoort of in en rond de Wondelgemstraat. En er is hier een hechtere samenleving dan in de rest van Gent. Ik hoop dat dit laatste blijft bestaan !
LIJN 3
Met dit tekstje wil ook Trafiek vzw een bijdrage leveren naar aanleiding van de commotie rond het project LIJN 3 door een extra punt in te brengen, een aspect dat volgens ons tot nu toe onderbelicht is gebleven.
Over het eenzijdig negatieve beeld dat in de media van de Brugse Poort geschetst werd, zullen we het hier verder niet hebben. Het ging hier immers over totaal ontoereikende journalistiek. Het beeld over de Brugse Poort was onherkenbaar voor wij die hier wonen/werken/frequent komen. Tesamen met veel anderen zijn wij hier erg verontwaardigd over.
Maar er is meer: over de kern van de zaak, het project LIJN 3 zelf, werd tot nu toe nog maar heel weinig gezegd.
Als we het goed begrepen hebben, vraagt Lijn 3 aandacht voor wat zich in de marge van de welvaartsstaat, in casu de Brugse Poort, afspeelt. Dat Lijn 3 ons confronteert met de precaire situatie van concrete mensen (armoede tout court, verslaving, illegaliteit,…) vinden we terecht en nodig. De effecten van het stadsvernieuwingsproject “Zuurstof voor de Brugse Poort†kunnen inderdaad niet door iedereen in dezelfde mate ‘geconsumeerd’ worden.
Impliciet herinnert LIJN 3 er ons ook aan dat de véle en erg diverse buurtprojecten (we sommen ze niet op om er geen enkele te vergeten) er ondanks massa’s goeie wil en inzet slechts moeizaam in slagen om die mensen te bereiken, laat staan een daadwerkelijk verschil kunnen maken ten aanzien van de door LIJN 3 geschetste problematieken.
Tot daar ons akkoord.
Maar moet er niet ook iets gezegd worden over de manier waarop LIJN 3 haar punt maakt? Doet het in de vitrine plaatsen van mensen in precaire situaties recht aan hun problematiek? Is het samenwerken met erg gerenomeerde fotografen in deze wel onschuldig?
Deze vraagstelling doet ons denken aan de intrigerende documentaire van Renzo Martens: “Enjoy Poverty”. Daarin neemt hij een gelijkaardig fenomeen op de korrel, maar dan wel met betrekking tot Afrika. Martens stelt onomwonden dat de armen in Afrika zelf geen cent verdienen met de verhalen en beelden die over hun armoede gemaakt worden. De ingevlogen westerse fotografen verdienen goed met hun werk, maar de mensen die ze fotograferen krijgen niets.
Deze kritiek is weliswaar een uitvergroting. Wat Martens vooral wil aantonen is dat ‘medeleven niet genoeg is’, dat mensen zich moeten openstellen en daar consequenties uit trekken.
Wel, dat is nu wat wij missen in het hele verhaal: welke consequenties worden er getrokken? Hoe worden deze mensen beter van de foto’s die van hen gemaakt werden?
Momenteel vergaapt menig Gentenaar en toerist zich aan de intieme en kwetsbare beelden in het Caermersklooster. Wij hoorden er onder andere de volgende reacties: “amaai, is dat de Brugse Poort?â€, “amaai, bestaat dergelijke miserie in Gent (Brugse Poort)?, en “dat het toch zo’n ‘schoon’ foto’s zijnâ€.
Wij zijn dus erg benieuwd naar de gevolgen van het etaleren van deze menselijke miserie: zullen ze een vlucht betekenen voor de carrières van deze fotografen of zullen ze de nodige zuurstof geven aan de geportretteerde gemarginaliseerde groepen?
Hiermee willen wij zeker geen discussie lanceren over de intenties van bedenker en fotografen van het project Lijn 3. Iedereen die Jan Beke in de voorbije jaren als straathoekwerker bezig zag, weet dat het net zijn machteloosheid omtrent deze marginalisering is die hem tot dit project gebracht heeft. Hij wou aandacht voor deze mensen en heeft daarvoor grof geschut (gerenomeerde fotografen, een hippe uitgeverij, de nationale media, Caermersklooster) ingeschakeld.
Waar wij het naar aanleiding van LIJN 3 over willen hebben is het volgende:
zijn we hier getuige van het feit dat “de armen weeral niet van hun armoede kunnen ‘genieten’ (cfr. Enjoy Poverty)”?;
kan het project toch een postitief gevolg hebben voor deze groepen?;
wat moet er werkelijk gebeuren opdat het leven van deze mensen kwalitief verbetert (de oplossing ligt volgens ons niet in een vriendelijke wijkagent; dat is natuurlijk wel aardig meegenomen)?;
welke rol kan de buurt met (al) haar bewoners, de vele projecten en haar organisaties daarin spelen?;
en ook aan onszelf de vraag hoe wij hier zelf aan kunnen bijdragen.
Steeds bereid om er samen een lap op te geven,
Rock de Kashba (met dank aan Terzake…) !
Trafiek vzw
De tento geeft elke bezoeker de kans om een genuanceerd beeld te vormen. Dat hangt uiteraard af van de achtergrond van de bezoeker. Ik hoorde bij mijn bezoek ook reacties van Brugse Poorters, en hoorde soms trots, soms medeleven, soms afschuw, soms plezier… Bij het zien van Terzake kon enkel afschuw overleven.
dit zijn de goei vragen.
en wat de openbare televisie er van maakt…. ‘t is al lang geleden dat ik nog Nieuws zag op tv.
De tentoonstelling is een ronduit schitterend fotoproject. Ik hoop mijn dochters erheen te krijgen. “Ja pa, gebt het al vijf keer verteld”, gevolg door: “Maar ‘k heb eigenlijk wel zin om te gaan. Hoe lang loopt ze?”
De tento geeft een beeld van een deel van de stad dat we zelden zien in de media of stadspublicaties. En het is een genuanceerd beeld. Zo ongenuanceerd positief kleurvolle stadspublicaties zijn, zo ongenuanceerd negatief was Terzake. De Terzake-flippo zal argumenteren: “Anders wil Brussel het niet horen”, en hij heeft waarschijnlijk gelijk. Maar het was geen realistische vertaling van de tento. In de ogen van de gefotografeerden las je vreugde èn wanhoop. Of zoals ik iemand hoorde zeggen: “Geen slechte reportage, maar dit was niet de wijk waar mijn zoon al jaren woont. Wie maakt er nu een reportage over de Brugse Poort zonder de Vieze Gasten aan het woord te laten?”
En Terzake had het niet over de schande van de tergend trage wijkrenovatie, waar -als we de burgemeester mogen geloven- “niemand kan aan doen”. Hoe méér versplinterd bevoegdheden zijn, hoe minder verantwoordelijkheid er in wijkrenovaties te bekennen valt.
Ik heb me dezelfde bedenkingen gemaakt, ook al woon ik niet in de Brugse Poort en kan ik me niet over de situatie daar uitspreken. In de speech op de openingsavond hoorde ik iemand vertellen over hoe ze probeerden de clichés over deze buurt te vermijden, maar bij het bezien van de (meeste) beelden vond ik dat de negatieve kanten juist benadrukt werden.
Maar langs de andere kant lijkt het mij ook nodig om de hele tentoonstelling vanuit een ander standpunt te bekijken: Wat willen mensen zien? Zouden twee buren van verschillende afkomst die samen een kast aan het verhuizen zijn, even interessant zijn om te bekijken? Bovendien kan ik mij ook heel goed inbeelden dat ze als fotograaf ook zich meer aangetrokken voelen tot meer choquerende “actie”/marginale situaties.
Ten eerste gaan zowel boek als tentoonstelling over zoveel meer dan over één specifieke wijk in één specifieke stad.
Aangezien dit echter al tot vervelens toe is toegelicht, zal ik er hier niet dieper op ingaan.
Voor mij is het alvast duidelijk dat “de Brugse Poort” in dit project méér is dan een locatie .
En daar knelt volgens mij nu net het schoentje.
Ik vind het hallucinant dat jonge dertigers die zonet een huis hebben gekócht in de Brugse Poort en wiens levensstijl waarschijnlijk amper raakvlakken vertoont met de mensen die in het boek voorkomen ,hùn ervaringen binnen die wijk als valabel argument beschouwen tegen bepaalde beelden die in het boek naar voor worden gebracht.
De reactie van hoogopgeleide mensen die vooral beroepshalve in de wijk aanwezig zijn vind ik, of zij er nu wonen of niet, al even onbegrijpelijk. Blijkbaar hebben afkomst, opleiding, sociaal-economische status etc. veel minder invloed op het leven van mensen dan hun adres.
Volgens die logica is het leven van een asielzoeker in Knokke perfect vergelijkbaar met dat van burgemeester Lippens.
Ik twijfel er niet aan dat het voor een aantal mensen best leuk wonen is in de Brugse Poort, maar ik zie niet in op welke manier deze waarheid de beelden en verhalen die we te zien krijgen in Lijn 3 moet overschaduwen.
Het argument als zou Lijn 3 een “ongenuanceerd beeld schetsen†van het leven in de Brugse Poort, snijdt dan ook volstrekt geen hout. Lijn 3 schetst hier en daar een beeld van mensen die structureel tussen de mazen van het maatschappelijke net vallen. Structureel is hierbij het sleutelwoord. Dat er in de wijk sociale voorzieningen zijn die goed werk leveren staat niet ter discussie. De makers van het boek hebben echter gekozen te focussen op een structureel deficit binnen de samenleving.
Het is toch niet omdat het Rode Kruis bestaat dat we de wreedheid van oorlog niet mogen aankaarten ?
Aan alle mensen die nu zo hard roepen hoe lekker tof het in de Brugsche Puurt is:
Zou u niet beter even hard roepen tegen de schrijnende armoede die achter vele gevels verborgen gaat?
Gevels niet alleen in de Brugsche Puurt, maar even goed in Ledebirg, Sint-Amandsbirg, Gentbrugge (waar ik woon), of Antwerpen, BXL, en gans de wereld bij uitbreiding.
Nu ja sommige mensen willen ook de lelijkheid niet zien. De hysterische manier waarop hier gereageerd wordt is alleszinds diep droevig, en haalt de focus weg van het échte debat: hoe haalt ge mensen uit de rand van de samenleving.
Misschien ben ik net niet links genoeg mee te gaan in jullie happyhappyjoyjoygeitenwollensokkenboomknuffeltoestanden.
groeten willy db
Er is toch niemand die die beelden ontkent? Integendeel, quote uit de brief :
“Het resultaat is een indringende, op ware feiten gebaseerde en voor velen een wellicht confronterende fotoreeks, fotoboek en documentaire. Allemaal focussen ze op een aantal specifieke thema’s waaronder drugsgebruik en miserabele woonomstandigheden de opvallendste maar niet de enige zijn.”.
Alleen vragen de inwoners om ook de positieve kant te tonen, want het gaat vaak enkel om de negatieve kant. Het zijn niet allemaal happyhappyjoyjoygeitenwollensokkenboomknuffeltoestanden, maar het is ook niet volledig negatief, toch? Anders zou u zelf toch ook niet in zo’n buurt gaan/blijven wonen?
“Er is toch niemand die die beelden ontkent?”
Misschien niet.
Maar de nadruk en het gewicht dat de makers van het boek aan deze beelden (terecht) willen geven dreigt te worden teniet gedaan.
Dat dit wordt gedaan door organisaties die zich vooral zouden horen te bekommeren om het lot van deze “habenichts” is op zijn zachtst gezegd ironisch. Met de houding die sommige individuen en organisaties nu innemen laten zij zich recupereren door een bepaald discours waartegen zij in feite zouden moeten ageren.
De positieve dingen komen aan bod: ik hoor genoeg dingen over wat er bij de Vieze Gasten gebeurt bijvoorbeeld.
En heel wat niet-bewoners komen er ook: naar de kringloopwinkel bijvoorbeeld, of de braderij/rommelmarkt. En die weten ook dat het allerminst één en al ellende is in de Brugse Poort.
En zoals ik al aangaf: de progressieve optimistische hogeropgeleide groen- of sp-a-stemmende op gentblogtpostende en flink fietsende tweeverdieners met jonge kinderen die er wonen weten het zéker.
Dus waarom moeten zij nu plots zo in hun wiek geschoten zijn dat ze de problemen die aangekaart worden naar de achtergrond duwen?
Op zijn minst qua timing is die trots een beetje misplaatst.
Wees gerust dat er geen enkele ‘probleemwijk’ is waar er geen fijne mensen wonen en waar geen fijne dingen gebeuren. Maar dat wil nog niet zeggen dat de problemen die er zijn geen aandacht verdienen.
Net zoals onlangs bij de discussie over sommige wijken in bxl is niemand gebaat bij een discussie die niet verder reikt dan ‘er zijn problemen’ vs. ‘het valt allemaal goed mee’.
Vooral wie in de problemen zit heeft daar bitter weinig aan.
Dus uit respect voor de buren die het echt moeilijk hebben: wacht misschien nog even tot de eerste lentezon, en nodig iedereen dan eens uit op een fijn buurtfeest.
Ik begrijp uw opmerking (en die van Sven & Willy), maar als de fotografen hun doel is om het clichébeeld willen wegnemen, dan zou er toch een mix van foto’s moeten zijn? In zo’n buurten gebeuren erge dingen, en die moeten inderdaad in beeld worden gebracht. Maar dan moeten er ook wat positieve beelden worden getoond, bv van die tweeverdieners die een praatje maken met het Marokkaanse oude vrouwtje op de hoek. Zo hing er bv een foto van een drugsverslaafde vrouw die met haar zoontje aan het spelen is met een waterpistool, zo’n beelden waren er wat te weinig.
Ik vind deze open brief echt shockerend.
Er komt niemand op voor die mensen, ze worden weggestoken waar niemand ze kan zien.
En als er dan iemand is die om aandacht voor ze schreeuwt, dan zijn er mensen die ze enkel terug willen wegsteken.
Het is immers gemakkelijker om uw geweten te sussen als je enkel de valse façades van Disneyland ziet, in de waan dat erachter alles peis en vree is.
De volgende mensen zouden eens goed in de spiegel moeten kijken, en heel, héél erg beschaamd zijn.
Wouter Van Thillo & Katrien Boone (Samenlevingsopbouw Gent), Lieven ‘Gili’ Gheysen, Annick Buysens, thee- & koffiehuis Trafiek, Jeroen Bral, Kamran Vahedi (SKIL / ATE), Bernard Casier (Kringloopwinkel Brugse Poort), Erik Lippens, basisschool De Boomhut, Mohammed Ouazzi (restaurant Safi Safi), Jan Van Hove, Benjamin Derycke, Patricia Derdelinckx (inloopteam Brugse Poort), Yahya Terryn, Leni Van den Broeck (Het Kriebelhuis), Els Eeckhout, vzw Jong Brugse Poort, Freddy Verslype, Adelin Adam (Dekenij Bevrijdingslaan – Brugse Poort), Annelies Decraene, Mary-Ann De Meijer (Brede School Brugse Poort), Jessica Van der Wiel, Davy Vandenheede (buurtbibliotheek Brugse Poort), Stef Bossuyt, Elke Carels, Henk Ryckaert, Ilse Baetslé, Circusplaneet, Erik Bassier, Katrien Reynaert (STIBO De Palmboom), Joris Buysse, Koen Vos & Katrijn Decoster.
de volgende meneer zou de brief in al zijn nuances (en dus met(h)erkenning van de aangehaalde noodsituaties en feiten en mensen door en in de tentoonstelling) misschien eerst eens goed moeten lezen. alstublieft?: willy de buschere
Goed gesproken, Mark!
“Er komt niemand op voor die mensen, ze worden weggestoken waar niemand ze kan zien.”
Dat is pas een kaakslag voor iedereen die zich al jaren met hart en ziel voor de buurt inzet(lees : voor iedereen, zowel de mensen die (al dan niet gewild) gefotografeerd werden voor ‘t boek en de tentoonstelling, als die verguisde hoger opgeleide dertigers)…
Een slag in ‘t gezicht dus, zowel voor de makers van LIJN 3 (o.a. ex-straathoekwerker Jan Beke en de fotografen), als voor degene wiens hartje (misschien wat overdreven) bloed… En ja, de politici hun hartje mag voor mijn part eens bloeden…
De discussie blijft interessant… En wanneer deze discussie wordt opengetrokken naar andere buurten is dat voor mij prima… Niemand kan m.i. voor iets als “het in stand houden van de vierde wereld” zijn
To be continued…
vermoeiend en hier is niemand mee geholpen.
Nog steeds ben ik niet naar de tentoonstelling kunnen gaan. En terzake heb ik ook niet gezien.
Ik weet niet of ik naar de tentoonstelling zal gaan. Want tenslotte zullen zij mij niet de beelden tonen waarvoor ik mijn ogen sluit ?
Klik, die zwart beschimmelde matrassen die verhuisd worden. Klik, die wegrottende etensafval. Klik, die kinderen van amper 2 jaar die zonder enig toezicht op straat spelen. Klik, die uitgeleefde huizen zonder enig comfort van douche en gwaar oudjes in wonen. Klik die cafés waar enkel mannen zitten. Klik het gespuw op de grond, soms doorzichtig, soms zo’n geelgroen. Klik het uitstorten van een Aldizak in de Leie. Klik hoe een jongen met een stok op een auto slaat. Klik, klik,…
Nee, het is niet enkel de Brugse Poort, evengoed kunnen de beelden in een ander deel van Gent genomen worden.
Maar om het voor mezelf leefbaar te houden, kijk ik naar de Groene Vallei en hoe mensen er zich kunnen ontspannen (ware het niet die fietsers die je de voeten van onder je lijf zouden willen wegfietsen), kijk ik naar de leuke en vrolijke mensen die ik er ken en niet naar die “Groen”e dertigers die totaal los van de de samenleving zijn eigen profijt zoekt in al zijn daden, kijk ik naar het enige mooie gebouw in de Brugse Poort en niet naar de architectonische wansmaak gecreeerd in het “Pierkes”park door “de vieze gasten” en dat wormig aanhangsel van de kringloopwinkel, waarbij elke harmonie zoek is.
En al zal ik misschien niet gaan kijken om toch niet die realiteit waar ik moeilijk mee kan omgaan, opnieuw onder ogen te nemen, ik ben de laatste om ze te ontkennen !!
En chapeau voor degene die ze bij de nog niet-wetende onder ogen doet brengen.
Wel kan ik weinig begrip opbrengen voor die struisvogels die hun kop in ‘t zand steken voor e” realiteit van de rand van Gent . Of dit nu Rabot is, of bloemekeswijk, of dampoort of waar dan ook ! Het is een realiteit!
ik probeer samen te vatten:
*de tento is genuanceerd, en stelt armoede aan de kaak. *Terzake (=de nationale pers) zocht geen nuance.
*In een wijk (en bij uitbreiding: stad) waar de armoede groeit wordt door velen (kleinschalig)positief werk geleverd om dit in te dammen.
*conclusie as usual: welke grote overheid pakt dit probleem positief en grootschalig aan? Of blijven we vliegen afvangen?
Kan iemand die Ter Zake-reportage op You Tube plaatsen zodat zij die ze niet zagen daar een idee kunnen over vormen? Merci!
ik heb ze een paar dagen na uitzending bekeken via de canvas-site…
mijn reactie doet nu niet “ter zake” ;-)
Ga naar de VRT-site, ga van daar naar VIDEOZONE, klik op programma’s =>Terzake, neem de onderste knop “zoeken”, typ daarin “Brugse Poort” en neem het item “Het reilen en zeilen in de Brugse Poort”.
http://www.deredactie.be/cm/vrtnieuws/mediatheek/programmas/terzake/2.9064/2.9065/1.710699?view=shortcutArticle
excuses: http://www.deredactie.be/cm/vrtnieuws/mediatheek/programmas/terzake/2.9064/2.9065/1.710699 bedoel ik
Terechte open brief reactie van ‘Bij de Vieze Gasten’, reactie die ik ook had verwacht en verhoopt. Ik ga niet naar deze ‘tentoonstelling van mooie, gladde foto’s', immers als je één beeld (op internet bv.) gezien hebt, heb je ze allemaal wel gezien en bovendien kom ik geregeld zelf in deze buurt en kijk, voel, denk, vorm me een eigen mening met en via mijn eigen ogen, live. Levensecht en duizend keer genuanceerder, informatiever en interessanter dan deze kleurige en gekleurde expositie.
Wat me bijzonder treft en stoort is dat er ‘Bij de Vieze Gasten’ een sociaal-cultureel geïnspireerde foto-groep “FIXATIEF” actief bestaat die zelf, met eigen mensen uit of betrokken bij de buurt, bijzonder interessante beeldverhalen brengt over hun buurt maar dat juist die mensen geen kans krijgen om hun zelf beleefde en gemaakte foto verhalen te brengen in de Gentse cultuurtempel ‘Caermersklooster’ die blijkbaar is voorbehouden aan ‘gerenommeerde fotografen met artistieke ambities’ zodat deze ambitieuze fotografen nog méér ‘gerenommeerd’ kunnen worden en er dus persoonlijk ook meer munt kunnen uit slaan. Ik geloof niets van een grote dan wel een onbaatzuchtige sociale betrokkenheid van deze fotografen, ze gebruiken, zo niet misbruiken deze ‘fotogenieke’ buurt hoofdzakelijk en in de eerste plaats voor hun eigen persoonlijke ambities, om op te vallen en uit te blinken met zogezegd ‘mooie, artistieke foto’s’ die ze enkel in een prestigieus ‘cultuur kader’ willen presenteren en bv. niet in de Brugse Poort zelf, bv. in een voor de hand liggende samenwerking met de mensen en het foto werk van het Brugse Poort foto-collectief FIXATIEF. Ik vind dit prestigieus opgevat ‘foto project’ dat in feite geen project of toch geen sociaal project is, dan ook sociaal én fotografisch-cultureel-artistiek ongeloofwaardig en niet zinvol. Het toont, zegt en communiceert meer over deze fotografen zelf en hun persoonlijk ‘mooi werk’ dan over waar het zogezegd zou moeten over gaan.
Neem eens een kijkje op de website van het Brugse Poort foto-collectief FIXATIEF [http://www.fixatief.be/index2.htm ] en/of ga ook zelf eens naar deze wijk, U zal er ‘wijzer’ uitkomen dan met een vrijblijvend cultureel bezoekje aan deze prestigieus opgevatte expositie van de ‘foto kunsten’ van deze fotografen, met een onmiskenbaar zware kleurige nadruk op het anekdotische en op de ‘schoonheid van de miserie’, schoon geplakt en gepresenteerd op al even duur en exclusief print materiaal, zoals het bij ‘gerenommeerde’ en ambitieuze fotografen past.