Gentblogt

Gif

donderdag 18 februari 2010 10u51 | Wim Backx (tekst), Phile Deprez (beeld) | 2 reacties
Trefwoorden: NTGent, recensie, toneel.

Wat zou er gebeuren? Wat zou er gebeuren als u uw geliefde verliest? Uw man? Uw vrouw? Of uw kind? Wat zou er dan gebeuren? Hoe zou u omgaan met het verlies? Zou het slijten? Zou u nog kunnen doorgaan met het leven? Of zou het juist blijven kleven? Zou u er zich in wentelen? Niet omdat het zou aanvoelen dat het zo moet. Wel omdat u er geen afstand kan van nemen. Omdat dat verlies u vergezelt in alles wat u doet. Moeten wij blijvend verlangen terug te gaan naar het verleden? Omdat het dan juist was. Omdat het dan goed was. Of moeten wij vooruit kijken? Moeten wij onze blik richten op de toekomst? Wat is de juiste manier? Hoe kan verlies best verwerkt worden?

Over dat dilemma gaat ‘Gif’, een voorstelling in het NTGent, met Elsie De Brauw en Steven Van Watermeulen in de hoofdrollen. Zij spelen een man en een vrouw die tien jaar geleden scheidden na het verlies van hun zoon. Na tien jaar ontmoeten zij elkaar terug op de plaats waar hun zoon begraven ligt. Ze werden samengebracht door een list van de vrouw: er zou gif gevonden zijn in de bodem. In een brief, opgesteld door de vrouw, wordt de herbegrafenis aangekondigd, maar vooraf wensen de autoriteiten met de familie te spreken. En zo worden man en vrouw dan samengebracht.

De man woont in Frankrijk, is hertrouwd en zal terug vader worden. De vrouw bleef achter en lijkt als het ware ter plaatse te trappelen. Allebei zoeken zij een weg om uit dat verlies te geraken, waarbij de een de ander veroordeelt. Omdat de een niet de juiste weg zou volgen, althans volgens de ander. Maar beiden lijden. Nog altijd. Het houdt niet op. Het blijft een wonde, die nooit zal helen. Zij hebben hun zoon verloren en vervolgens verloren zij zichzelf. Uiteindelijk verloren zij elkaar. Dat zegt het hoofdpersonage, heel voorzichtig zegt hij het, want beide personen zijn gekwetst. Woorden worden gewikt en gewogen om elkaar niet nog meer pijn te doen. Om elkaar niet nog meer te kwetsen. Het wordt balanceren op een heel dunne koord.

Het verhaal lijkt eenvoudig, de thematiek lijkt van alle tijden. Hoeveel maal hebben wij een dergelijk verhaal niet gehoord, niet gezien, niet gelezen? Maar toch werkt deze voorstelling, ze grijpt naar de keel. Pure emotie, dat is wat wordt getoond, dat is wat wij als publiek ervaren en wat wij voor het grootste deel op het conto van de hoofdrolspelers mogen schrijven want zij spelen subliem: het lijkt echt, het voelt echt, het is bijna echt. De tranen van de acteurs lijken de tranen van de vader en van de moeder. Hun wanhoop, hun woede, hun ergernis, … alles brengen zij op een meer dan geloofwaardige wijze. Heel soms brengen de komische ‘prikjes’ eventjes verlichting. Heel soms kunnen wij even ademhalen en glimlachen. Dat is ook nodig want die twee acteurs trekken ons mee in het verhaal en laten ons aan het eind een beetje verdwaasd achter, verweesd, want hoe ga je nu om met zo’n verlies? Ik weet het nog steeds niet.

De tekst van Lot Vekemans is schitterend. De acteerprestaties van Elsie De Brauw en Steven Van Watermeulen zijn subliem, maar ook de zang draagt zijn steentje bij tot het perfect uitgebalanceerde geheel. Steve Dujardin zorgt voor de soundtrack en live brengt hij een aantal melancholische liederen van John Dowland. Op cruciale punten in de voorstelling treden de acteurs terug en geven het podium aan Dujardin maar zijn liederen brengen geen verlichting, zij versterken de emoties en zijn falsetstem drukt het publiek nog dieper in het stuk.

Vrijdag 12 februari ben ik gaan kijken. Ik had Zus van gemist, de vorige voorstelling met tekst van Lot Vekemens en ook met Elsie De Brauw in de hoofdrol. Dat stuk had lovende kritieken gekregen en deze tweede kans wou ik niet mislopen. Ik heb ze gegrepen en ik heb genoten.

Nog te zien in NTGent, Minnemeers: van 19 t.e.m. 22 mei 2010; Tickets

© 2010 GENTBLOGT VZW