Gentblogt

Hoe zou het nog zijn aan het station?

maandag 29 maart 2010 12u51 | patricia (tekst), Hans Dekeyser (beeld) | 8 reacties
Trefwoorden: Gent-Sint-Pieters.

Een goeie maatstaf voor de lente is het fluiten van de bouwvakkers. In de buurt van het Sint-Pietersstation moet je dezer dagen serieus je best doen om ze te ontwijken. Geen enkele straat of hoek waar momenteel niet gewerkt wordt. De lange bouwstop tijdens de winter is al een tijdje voorbij en het gaat vooruit. Wie een bezoekje aan Gent plant en uit het station komt krijgt meteen een blik op het centrum: een werf vol bedrijvigheid. Het blijft wat zoeken naar de juiste halte voor je bus of tram. Ik durf niet langer blindelings een tram of bus aanraden of laat staan opstappen. Het blijft ook wennen dat tram 1 afslaat richting Albertlaan en meteen dienst doet als een extra snelle shuttle naar het centrum, wat ik dan persoonlijk wel kan appreciëren.

De put van de parking is opgevuld, de structuur is af en het wordt tijd voor het bovengrondse gedeelte. Het ontwerp is gekozen. Poponcini & Lootens gaan de toren van 22 verdiepingen tekenen. De vergunningsaanvragen zouden voor september zijn, de eerste steenlegging voor december, de oplevering voor 2013. Het blijft schrikken als je op de site van SOFA (Stedelijk Ontwikkelingsbedrijf Fabiolalaan) leest dat Gent er een nieuwe stadswijk bij krijgt. Daar wonen toch al mensen, was mijn spontane reactie. Maar 100.000 m² te ontginnen vastgoed is natuurlijk niet niks in een stad als Gent waar ruimte toch wel schaars is. Er wordt trouwens nog een naam gezocht voor de toren. Behalve een straf verhaal om uw kleinkinderen te vertellen, kan het je ook een reis naar Londen op leveren. Laat je inspiratie de vrije loop zou ik zeggen.

Verder doet het bruisende gehalte van het station tijdens de spits concurrentie aan de wereldsteden. De stationsgangen zouden menigeen een claustrofobische aanval bezorgen. Troepen scholieren die je tegemoet komen als je naar het perron moet, nadat je de wolk van rook en flyers getrotseerd hebt in de inkomhal. Buiten overstemmen bellen en toeters het gezang van de vogels. Voetgangers, auto’s, fietsen en bussen, iedereen zoekt zijn plaats. En niet enkel op het plein maar ook al in de straten ernaar toe. Je merkt zo aan de zenuwachtigheid als er weer iets veranderd is. Voor mensen die niet vaak in de buurt moeten zijn is het gewoon een hel. En klakkeloos bordjes beginnen volgen gaat gewoon tegen onze natuur. Ik moet rechtdoor zijn, dan sla ik nu niet rechtsaf. Daarvoor hebben mijn voorvaderen niet de prairie afgejaagd op oerossen. Ik kan me heus wel oriënteren. Geloof me, volg gewoon die bordjes. De ene wegomlegging wordt door de andere onderbroken.

De handelaars van de Koningin Elisabeth klagen, en terecht, al weken ligt de straat open. De bomen verdwenen er zonder de minste weerstand, niet zoals die roze bomen wat verderop. Niemand zal wellicht de vallende beukennootjes, en de krassen in de geparkeerde auto’s missen. De bomen die er zullen komen, zullen wel van het brave soort zijn. In de achterliggende straten wemelt het van de wegomleggingbordjes. Als je uit de Lostraat komt moet je bijvoorbeeld rechts afslaan, maar ik zou het aantal chauffeurs die toch voor links opteren niet willen te eten geven. De buurtbewoners zijn zo mogelijk nog zuiniger geworden in het gebruik van hun auto. Ik durf er zelfs bijna niet meer aan beginnen om mensen van buiten Gent uit te nodigen, de schrik om verloren te rijden zit er diep in. Maar bij momenten zou je het er nu bijna rustiger kunnen noemen. Als je tenminste het geluk hebt dat het verkeer wordt omgeleid. Al moet je er vooraf wel een ochtendspits aan claxons bij nemen.

Op de hoek van de Albertlaan komen de eerste geel-zwarte palen voor verkeerslichten boven. Het gat van de fietsparking lonkt. Ondertussen staat het Maria Hendrikaplein volgestooid met fietsenrekken. En waarschijnlijk gaan we dan ook nog een tijdje moeten wachten op de fontein. Spijtig voor het lentegevoel, een goede zaak voor de eigenaars van die stalen rossen.

© 2010 GENTBLOGT VZW