RSSRococo
Zaterdagavond werd ik, op het nogal onverwacht, gebeld door een vriendin of ik niet mee ging naar de film. Dat ging me te nipt worden, maar ze mocht me altijd bellen om daarna nog iets te drinken.
Rond half elf toog ik dus richting centrum. Na enige omzwervingen – zij wou nog iets eten, maar zelfs op zaterdag is dat blijkbaar moeilijk op dat uur – en een tussenstop bij de Amadeus voor onvolprezen ribbetjes, verzeilden we in het Patershol in de Rococo.
Ik was er lang geleden ooit al eens binnen geweest, maar veel herinnerde ik me er niet van, behalve dan dat ik het er echt wel gezellig had gevonden. En jawel, mijn gezelschap was meteen gecharmeerd. Eigenlijk is de hele Rococo niet meer dan een uit de kluiten gewassen huiskamer van een herenhuis. Om de hoek als je binnenkomt, is er een kleine toog. Overal staan ronde tafeltjes met stoelen of bankjes rond, er hangen spiegels en kerstboomlichtjes, kaarsen, veel ornamenten, en de haard brandt gezellig. Toen we binnenkwamen, was er geen muziek, maar iets later nam iemand plaats achter de buffetpiano, en begon evergreens te spelen.
Je gaat ook niet zomaar binnen en neemt plaats, nee, je wacht netjes aan de ingang tot de bardame je zegt of er wel plaats is. Ik heb het gevoel dat ze vrij kieskeurig en eigenzinnig is in het kiezen van haar clienteel, en dat het er een beetje van afhangt of er al dan niet plaats is. In elk geval is er het systeem zoals in de Mokabon: waar zitplaats is, kan je aanschuiven. Ik heb het gevoel dat wij op die manier het verliefde koppeltje dat al aan ons tafeltje zat, hebben weggejaagd. Mochten jullie dit lezen: sorry daarvoor!
Na eventjes wachten – de bardame was in druk geanimeerd gesprek gewikkeld met klanten die net weggingen – kwam ze de bestelling opnemen, en verklaarde ze ons “wijze mensen”. Daarom ging ze ons een extraatje van het huis geven, een klein glaasje zelfgemaakte Liqueur d’Amour. En jawel, iets later kwam ze af met de drankjes (waaronder zelfgemaakte ijsthee van rozenbottel met passievruchten bij, zéér te smaken) en met een klein dreupelglaasje voor elk. Het recept was geheim, verklaarde ze. Toen ik daarop, na een uitgebreide snuif- en proefsessie, een aantal dingen opsomde, lachte ze geheimzinnig, maar voegde eraan toe dat ik wel een zéér scherpe neus had! (nvdr: zelf vragen om zo’n likeurtje kan voldoende zijn om buitengegooid te worden: Betty kiest zelf of je er al dan niet eentje krijgt, al naargelang het moment).
In elk geval hebben we het er zeer naar onze zin gehad: gezellig, druk maar niet té, livemuziek maar zeker niet opdringerig, en een fijn mens achter den toog.
En de rekening? Wil je geloven dat ik er niet eens op gelet heb?
© 2010 GENTBLOGT VZW
Ah, de Rococo. Al vaak prachtige avonden met intense gesprekken beleefd aldaar. Wachten aan de deur heb ik nog nooit gedaan, maar het was toen telkens wel vrij rustig. De likeurkes geeft ze inderdaad aan mensen die haar wel “wijs” lijken (gelukkig hoor ik daar telkens bij). Op en top gezellig, al hangt de sfeer vaak af van het humeur van de gastvrouw en de andere gasten. De Rococo kun je bezwaarlijk geen café noemen, maar haar living waar je te gast bent en daar hoor je je toch aan aan te passen. Verwacht dus geen snelle service, maar voel je te gast en geniet van de tijd die langzaam weg tikt.
Inderdaad Tom, “genieten van de tijd die langzaam weg tikt”, ik had het niet beter kunnen verwoorden. Hier val je niet ‘en masse’ binnen. De Rococo da’s met die goede vriend of vriendin bijschuiven aan de lange tafel, da’s een avondje bijpraten, da’s mijn geliefde Orval geserveerd krijgen van Betty met de gevleugelde woorden “Geniet ervan”. Want zeg nu eerlijk, het is niet alleen het unieke kader, maar vooral de gastvrouw zelf die deze zaak maakt. Iemand een warm welgekomen gevoel bezorgen, ook al loop je er de zulle niet plat, deze dame doet het met een natuurlijke flair. Het zijn het soort zaakjes waar je beter niet al te veel ruchtbaarheid aan geeft en die bijna door hun eigen succes wat van hun charmes gaan verliezen. Bij momenten is het er meer dan goed bevolkt, en wordt de drang om andere oorden op te zoeken net iets te groot.
Tja… De Rococo… Het kan er zeer gezellig zijn. Minder gezellig is het feit dat het ons reeds enkele keren is overkomen dat we (werkelijk) een uur hebben moeten wachten vooraleer het Betty behaagt onze bestelling te willen opnemen. Een beetje teveel onthaasting, als je het ons vraagt. Misschien moeten we haar ook eens een dienblad cadeau doen, zodat het mogelijk voor haar wordt om meer dan één glas per keer te brengen. En dan hebben we het nog niet eens over het soms wel erg lange wachten dat je moet doen vooraleer je mag betalen (Betty bevindt zich dan meestal in een andere uithoek van het gebouw). Blijf ook niet te lang, want dan hoor je de pianist van dienst vier keer zijn repertoire herhalen… Ondanks deze tekorten komen wij er graag, als we héél, héél véél tijd hebben.