RSSVerrassend Liquid Love Hotel
Toneelgroep Ceremonia kon vorige donderdag haar nieuwste stuk in première aan het Gentse publiek voorstellen. Liquid Love Hotel is het verhaal van Amanda en Lex, een koppel dat 25 jaar getrouwd is, geen kinderen heeft en eigenlijk alles heeft. Toch is er dat gemis, dus gaan ze op zoek gaat naar dé vonk, in hun relatie, in hun leven. Om de één of andere reden denken ze die te kunnen vinden in het hotel waar ze hun huwelijksreis startten. Het hotel heeft ondertussen nog een minder goede reputatie gekregen. Amanda en Lex hebben er afgesproken met Kelly en Angelo, twee sekswerkers. Zij sleuren hun eigen achtergrond met zich mee en langzaam krijgt de toeschouwer een blik op het volledige plaatje. Ineke Nijssen en Wouter Bruneel vertolken Amanda en Lex, hun dialogen zijn hard, soms verzoenend maar altijd lastig. De mot zit goed in hun relatie. Zij zou liever naar huis gaan, de film gaan zien, hij dringt aan om te blijven. Als Angelo heeft Hendrik Van Doorn meteen de lachers op zijn hand. Zijn bewegingen, zijn expressies, hij is een man van weinig woorden, maar hij slaagt er wonderwel in om zijn punt te maken. Kelly, die door Leen Roels gestalte wordt gegeven is dan weer het omgekeerde. Ze heeft het hart op de tong. Haar blik daarentegen is koel en afstandelijk.
De gordijnen, de twee barkrukken, de minibar met bed, je ziet het zo voor je. De muziek zorgt voor een belangrijke meerwaarde. Kelly die ijsberend zich opwarmt, de ongerustheid tot lichte paniek. Het creëert in belangrijke mate de sfeer in het hotel. Voor wie het zich zou afvragen, Knuts heeft het gecontroleerd: er bestaat geen Liquid Love Hotel. De zoekmachine gaf nul hits bij de woordcombinatie in die volgorde, liquid love daarentegen scoort hoog. De titel bekt wel leuk en het toont ook de bubbel waarin het koppel zich bevindt. Hun worstelen met hun leven, het aantrekken en het bijna gelijktijdig afstoten. Gaandeweg groeit het tot een confrontatie tussen de vier personages. Maar zonder dat dit de lichtheid van het stuk in gevaar brengt. Johan Knuts is hier bijzonder vaardig in. Het publiek lachte meer dan eens, spontaan en gemeend. En dan was er vaak meteen die wrange nasmaak.
Het thema is weinig origineel: mannen en vrouwen en de liefde, maar de manier waarop het in beeld wordt gebracht is verrassend. Johan Knuts slaagt er in om de tragikomedie op een schitterende manier te verwoorden. De dialoog over de naam van Kelly of waarom zij is wie ze is, zorgen voor een lach, maar tonen ook de tragiek op een uiterst pijnlijke manier. Knuts balanceert op het randje van de clichés, maar hij blijft zonder problemen langs de goede kant. Niemand van de personages wordt beoordeeld, laat staan veroordeeld. Ze krijgen de ruimte om te zijn wie ze zijn.
Er is ook geen moraal van het verhaal, we krijgen een dwarsdoorsnede van het weekend. Wat gebeurt, gebeurt, zonder dat je daar vragen bij moet stellen. En toch blijf je ook niet met het gevoel zitten dat er iets ontbreekt. Het verhaal is wel degelijk af. Ja, we komen nog een hoop dingen niet te weten, maar nu was de lengte van het stuk ideaal om de vaart te behouden. Een ontspannende avond en toch dat beetje extra om eens over na te denken, bij een glas in het café achteraf. Ik hoop dat u er bij was, anders kan u ze nog zien op tournee ergens in Vlaanderen.
© 2010 GENTBLOGT VZW
Het was inderdaad een ontspannend avondje,maar ook eentje dat tot nadenken stemde:een komedie met een wrang nasmaakje. Dee vormgeving van het stuk was ook subliem, en niet te vergeten: vier schitterende acteurs (trices).