RSSDe Kreuners, Sint-Baafsplein, 2010
Op meerdere vlakken hebben de Kreuners hun bijnaam ‘Vlaamse Rolling Stones’ niet gestolen. De beste periode is en blijft het handvol jaren van en vlak na de beginperiode (Hier en nu inbegrepen), met de regelmaat van de klok (zo om de drie-vier jaar) brengen ze nog eens een nieuwe plaat uit die gewoon degelijk is maar geen al te hoge toppen scheert, en recycleren kunnen ze ook goed want op de laatste zes releases zijn er liefst vier verzamelaars te tellen.
Máár máár máár, ’t zijn Gentse Feesten dus zijn we allemaal vrolijk omdat we Walter en de zijnen mogen gaan bekijken en eens gaan monsteren hoe de nieuwe nummers uit Jonge Honden het live doen. De Kreuners zijn Vlaanderens grootste rockmonument met een ijzersterke live-reputatie, grote kleine kinderen die lol hebben als ze mogen spelen. Welk podium ze ook beklimmen, het is altijd volle bak en ambiance gegarandeerd. Voor de tweede keer in drie jaar tijd maken ze het Sint-Baafsplein onveilig, iets wat zo ongeveer enkel door de Gantoise en Eddy Wally met hun jaarlijkse doortocht overtroffen wordt.
Laten we dan maar eens beginnen met een conclusie: alle nummers uit de set behoren ofwel tot de laatste cd, ofwel dateren ze uit de periode Hier en nu (1990) of vroeger. En die recentste nummers vragen nog wat meer rodage, daar krijg je geen speld tussen.
Al klinken Mag ik je voelen, Wonderjaren (“lange harenâ€; duidelijk bij een aantal van de groepsleden héél lang geleden), en Grote Smoel (speciaal voor Axl) bij lange niet slecht! Ook de recente single Das wat ik zeggen wou wordt door de feestgangers nogal humeurig (maar zo hoort het) meegeneuried. En wat overschiet in de rest van het lijstje is ruimschoots voldoende om er het concert mee te vullen, en ons pokkenhees weer terug naar huis te sturen.
Zoals Nee Oh Nee, een nummer dat ons weer aan die Vlaamse Rolling Stones-titel herinnert; of Cous-cous Kreten, (din-diri-din), u weet wel, met al die politici die vandaag gelukkig ontbreken. Wat verder in de set dachten we eerst aan Dreiklangsdimensionen en een seconde later aan een U2-cover, maar het was het even verdienstelijke Zo Jong, dat met een aparte intro op ons losgelaten werd.
Een bijzonder fijne verrassing was Voil Water, dat enkel in live-opnames gekend is, maar tot mijn grote verbazing al een cover van een cover blijkt te zijn. Mocht u het nog niet weten: ’t gaat over Lier en je moet al wat lef in je botten hebben om dat in koppig Gent te komen zingen. Chapeau.
Het slot laat ik aan uw interpretatie over: Layla, Zij heeft stijl, Nu of nooit, Verliefd op Chris Lomme, Ik wil je en als bisnummers Maak me wakker en Dans wel met mezelf. Axl Peleman kan het niet laten en nodigt bij dat laatste nummer alle vrouwen uit op het podium “die eens met Walter willen dansenâ€, waarop deze laatste er haastig aan toevoegt “Tien is genoeg, op mijn leeftijd kan ik er niet meer aanâ€.
En zo eindigt de avond in strak georganiseerde chaos, want Dans wel met mezelf wordt ondanks het dansend en wriemelend vrouwelijk schoon volkomen perfect afgewerkt. Tussendoor worden nog een aantal publieksfoto’s genomen “voor op de cover van de live-cd die we aan het opnemen zijnâ€, maar… waar heb ik dat nu nóg gehoord? Voor de rest nemen we er maar de ferm belegen grappen van Walter Grootaers bij; ook weer identiek als die in 2008. Misschien ook tijd om dà à r iets aan te doen.
De Kreuners, vanochtend vroeg zijn ze vertrokken richting New York ‘of all places’ om op de Manhattan Pier te gaan spelen (en dat decennia na de echte Stones); een concert dat zal worden opgenomen om mee de live-cd te sieren. Een live-LP, hoe lang was dat geleden? Weekends in België, 1984, heruitgebracht in 2008 bij De Kreuners: 30 jaar. Zou anders niet misstaan in uw platenkast.
© 2010 GENTBLOGT VZW