RSS10 Days Off 2010 dag 7: mag het iets minder zijn?
Voor het zevende deel van het elektronische-muziekfestival 10 Days Off sloeg Kunstencentrum Voouit zijn deuren open voor de betere minimal en progressive. U was in groten getale aanwezig, en ook ikzelf was op de afspraak, voor een recensie zoals u ze graag heeft.
Echter dringt zich eerst een rechtzetting op. Na dag 5 poneerde ik dat de Zweedse formatie Slagsmålsklubben nonchalant te werk ging en hun optreden hierdoor werd gefnuikt. Na analyse van divers beeldmateriaal moet ik mijn conclusie terzake gevoelig bijstellen: niet de afwerking, maar de infrastructuur en akoestiek lagen duidelijk aan de basis van de matige sound. Het olijke zestal valt dan ook weinig te verwijten, de organisatie van 10 Days Off des te meer.
Het zal u niet verbazen dat datzelfde probleem ook op dag 7 de kop opstak. Wie graag wat meer hoort dan overstuurde bassen en een pijnlijk scherpe treble, die kan maar beter elders de mosterd halen. Maar goed, laten we dat even trachten weg te denken en het hebben over de alweer niet onaardige line-up. Daarvoor komt u tenslotte, of niet?
Het voorprogramma werd verzorgd door het Brusselse duo Wirspielen, dat werd gevolgd door die andere landgenoot Dimitri Andreas. Beide sets liet ikzelf echter schieten, net als de daarop volgende set van Santé.
Die laatste was in extremis mee afgereisd met Tiefschwarz, of beter: de helft daarvan. Aanvankelijk zouden de Berlijnse gebroeders Schwarz live optreden, maar dat werd omwille van technische problemen teruggeschroefd tot de zoveelste dj-set. Later kwam dan nog het nieuws dat Ali geveld was door ziekte en Basti het alleen zou moeten redden. Dat zei me weinig, wat meteen ook verklaart waarom ik de sets ervoor niet meepikte. Was het kaffee open geweest, dan was ik daar gaan vertoeven tijdens het leeuwendeel van Basti’s set. De vette jaren van 10 Days Off zijn zoals u weet echter voorbij, zodat de keuze beperkt blijft tussen concertzaal en intensief verlicht terras. Daarvoor bedank ik dan liever, ten koste van andere, naar alle waarschijnlijkheid betere performers — jammer maar helaas.
Bij mijn rijkelijk late aankomst was Basti bijgevolg volop bezig het beste van zichzelf te geven. Zoals voorspeld, was dat geen spek naar mijn bek. Voor clichématig housegedreun met ongeïnspireerde overgangen kan men immers wekelijks terecht in de vele clubs die ons land rijk is. De broers zijn in de eerste plaats producers en wat mij betreft volstaat dat ruim — schoenmaker, leest, u kent het wel.
Het aantreden van Guy Gerber kwam dan ook als geroepen. Uit een laptop met Ableton Live —what else?— en daarbinnen een gigantisch aantal sporen puurde de Israëliër menig feeëriek maar o zo dansbaar stukje minimal, nu en dan afgewisseld met stevige progressive house. Bezwerende pads en typerende white noise wisten de concertzaal ondanks haar akoestische tekortkomingen van de nodige mystiek te vervullen. Akkoord, Gerbers onvolprezen meesterwerkje Timing kwam er naar het einde toe misschien wat gekunsteld door, maar dat zien we maar wat graag door de vingers.
Tegen de klok van halfzeven maakte de Chileen Ramon Tapia ten slotte zijn opwachting. Diens bijdrage bestond in een dosis opzwepende minimal en techhouse. Nu, misschien zit ik ernaast, maar ik heb de indruk dat Tapia een boon heeft voor samples en loops. Op zich kan dat me niet deren, integendeel zelfs, maar niet minder dan een kwartier lang ontwaarde ik hetzelfde drumpatroon. Uiteindelijk werd dat ronduit storend, zodat ik enkele weinig originele filterdemonstraties later de aftocht besloot te blazen.
Daarmee besluit ik mijn laatste 10 Days Off-recensie van 2010. Dit betekent echter niet dat het festival erop zit, want de komende dagen staan onder andere nog Jesse Rose, John Digweeden DJ Hell geprogrammeerd. Hoe dan ook hoop ik dat mijn schrijfsels u alweer hebben kunnen bekoren. Misschien wel tot volgend jaar!
© 2010 GENTBLOGT VZW