RSSThe Scene Bij Sint-Jacobs
In 2007 nam The Scene de draad weer op na een lange rustpauze, en na een reeks Best Of concerten (waaronder dat op het Sint-Baafsplein) lieten ze eind vorig jaar Liefde op doorreis los op de fans. Het is een album in de gekende stijl van de groep, een lekkernij voor de liefhebbers. Mocht u nog een goede plaat zoeken om in uw mp3-speler te pleuren voor ergens onderweg, twijfel niet: Liefde op doorreis is een ideale metgezel.
Eerder dit jaar toerden ze in theaterzalen met een gestileerde, ingehouden versie van oude en nieuwe nummers. Maar gisteren stonden ze op het podium bij Sint-Jacobs en trokken ze alle registers weer open. Geniéten!
Als je de avond kan openen met kleppers als Geloof, Samen en Blauw, en daarmee meteen het publiek op je hand krijgt, dan speel je voor de rest van de avond op een wolk van vette akkoorden. Bij de nieuwere nummers noteerden we echter geen los uit de bol gaande of meeschreeuwende toeschouwers, en veelal keuvelden die dan verder in afwachting van de volgende klassieker. Het is een normaal verschijnsel, enkel de rabiate fans zouden zich hier aan storen, maar dat doet Thé Lau alvast niet en hij dendert verder over de hoofden. Nochtans verdienen ook de nieuwe nummers alle krediet. Zoals Nachttrein (die trein waarop de liefde zit, die op doorreis is) of Atlanta (geschreven voor en opgedragen aan Martin Luther King) of nog Vier Seizoenen en Straat. Of het ronduit magistrale Vrouw, opgedragen aan Yasmine: een sterk nummer voor een sterke vrouw.
Het eind van de set wordt dan weer doorspekt met heel wat vintage nummers, van Rauw, Hees, Teder over Maan (en een volle deze avond!), tot Rigoureus (‘en de klok zegt tik, tik’; al meer dan 20 jaar lang), Liefde, Zuster en Open. Dan gaan de gordijnen nog eens open voor een Clouseau nummer Sterven op de planken – doe dat nou maar niet, Thé Lau. Het is nog veel te lekker om zomaar op te houden. Een uitbundig Iedereen is van de wereld bewijst dat, en bewijst dat goed gerodeerde nummers niet te kraken zijn.
Het zal wel niet gemakkelijk geweest zijn voor Emilie Blom, de flamboyante bassiste, om met een gipsverband rond de rechtervoet en vanop een stoel het concert op Sint-Jacobs voort te stuwen. Maar wonderwel had ze er evenveel lol in als anders, je bent nu eenmaal rock’n’roll of je bent het niet, en de groep leverde een dijk van een concert af. The Scene, onverwoestbaar.
© 2010 GENTBLOGT VZW
Wel, het kortste stukje van het optreden dat me het meest is bij gebleven is toch die ode voor soulmate Yasmine.
Dat was de snippet van “vriendschap” en jammergenoeg deze keer weer te kort zodat je het net zoals in de songtekst inderdaad vergeet.