RSSParkje aan de Gentseaardeweg
Toen ik een paar weken geleden aan het Vanbeverenplein in Wondelgem moest zijn, nam ik een ietwat ongewone weg terug naar huis, en stootte ik op een allercharmantst parkje aan de Gentseaardeweg. Ik had het nooit eerder gezien, en de kinderen waren er meteen weg van.
De speeltuin is niet meteen alledaags: er zijn geen glijbanen, geen schommels en geen gewone klimrekken. Er zijn wel twee grote heuvels opgeworpen, waarop alle mogelijke klimtuigen staan opgesteld: grote palen met uitsparingen om de voeten te zetten, klimnetten, hangtouwen, een wiebelbalk… Wolf, zes jaar, was er meteen weg van, en legde het behendigheidsparcours meerdere keren af. Voor Kobe, net drie geworden, is het nog wat te moeilijk, maar met de hulp van mama lukt het toch ook aardig. Toch vond hij de speelvissen in de zandvlakte tussen de twee heuvels nog het leukste, samen met het vlot dat daarin ligt: ideaal om de fantasie te laten werken, zo bleek.
Ik zat er al een tijdje op één van de balken, toen een buurtbewoner met zijn hondje een praatje kwam maken. Vroeger stond er een meer conventioneel speeltuintje, vertelde hij, meer gericht naar kleine kinderen, maar aangezien er vandalisme was, en er vooral jongeren kwamen rondhangen, hebben ze het omgebouwd. Helaas zijn toen ook de zitbanken verdwenen, die vooral bij de oudere bevolking zeer populair waren. En als je nu met je kleinkinderen komt, waar moet je dan in hemelsnaam zitten? Ik moest hem gelijk geven, ik had me zelf ook op een van de speeltuigen gezet.
Toen ik een opmerking maakte over het feit dat er zo goed als niks van afval in het zand lag, lachte hij schamper: dat was niet omdat de mensen plotseling zoveel gemeenschapszin hadden, maar wel omdat een negentigjarige uit een van de aanpalende huizen vrijwel elke dag zijn toertje deed, en al het afval verzamelde. Chapeau!
Hij vond het wel jammer (en hij echt niet alleen, mijn kinderen ook) dat de heuvels en de zijkanten van het parkje zo overwoekerd waren met brandnetels. Er waren mooi begaanbare paadjes, maar bepaalde balken waren niet meer bruikbaar door de netels. Vorig jaar had hij een mailtje gestuurd en waren ze het komen maaien, vertelde hij.
Intussen zag ik de een na de ander passeren met zijn hond op het belendende grasveld, soms zelfs hele groepjes wandelaars. En hadden die allemaal een zakje mee om het gevoeg van hun huisdier op te ruimen? Was het maar waar… Ik heb de kinderen dan ook moeten verbieden om op het grasveld te lopen: dat was gewoon een uitgebreid hondentoilet, helaas, en niet geschikt als speelweide.
Toen ik thuis kwam, heb ik via GentInfo (09/210.10.10) naar de groendienst van de stad gebeld, en de netels gemeld. Onze huisfotograaf is twee dagen later foto’s gaan nemen, en jawel, de netels waren netjes verdwenen. Ik denk dat ik één dezer nog eens met de kinderen tot daar fiets: het ziet er weer helemaal bespeelbaar uit!
En u, heeft u ook zo’n onbekend of onbemind parkje in de buurt? Een paar vierkante meter groen met een bankje of een glijbaantje op? Laat het ons weten, of schrijf gerust zelf een bespreking en mail die door naar redactie@gentblogt.be
© 2010 GENTBLOGT VZW
Leuk verslag Gudrun!Ik zag onlangs de tentoonstelling in het MIAT rond de Gentse parken in het kader van 125 jaar groendienst en was ook verbaasd over het grote aantal parken en groene plekjes die onze stad rijk is. Ook deze plek in Wondelgem was mij niet bekend. Ik vind het toch leuk om zien dat de groendienst heel wat moeite heeft gedaan om de laatste jaren een eigentijdse invulling te geven aan bepaalde parken. Een mooi voorbeeld is het Sint-Baafskouterpark in Sint-Amandsberg. Andere lege plekken -zoals het Acaciapark in Brugse Poort- lijken maar niet ingevuld te raken.
De tentoonstelling “Mag ik u het hof maken?” in het MIAT geeft een mooie indruk welke weg vandaag wordt afgelegd van idee tot de uiteindelijke realisatie van een park. Verder vond ik het een nogal teleurstellende expositie, met weliswaar leuke gecreëerde boomconstructies rond de pijlers van het MIAT, maar waar men de bezoeker precies niet wou overladen met informatie. In een museaal kader en zeker naar aanleiding van 125 jaar groendienst had ik toch graag een stukje verhaal uit het verleden gezien. Het Citadelpark dat zo’n rijke en boeiende geschiedenis met zich meedraaagt en ook dringend aan enige herwaardering toe is, daar heb ik amper een woord of beeld van gezien. Jammer.
Voor ‘t eerst wel het nieuwe circuit WereldWijdWerken gezien in het MIAT. Wel dat is nog eens een uitstap waard!
Volledig nieuwe en heldere presentatie rond thema’s uit het dagelijks leven. Knap gedaan!
Met dank aan de NMBS die in 1955 besliste om deze Westerringspoor af te schaffen (die beslissing zou zij vandaag wellicht niet meer nemen). Aanvankelijk waren er plannen om langs dit tracé een autoringlaan aan te leggen, zoals blijkt op stadsplannen uit de jaren 1960. Sindsdien heeft zich daar min of meer spontaan een groene zone ontwikkeld, hebben buurtbewoners hun tuintje “uitgebreid” en heeft het stadsbestuur een schitterend (maar aan de uiteinden onafgewerkt) fietspad (met fietsbrug over de Brugsevaart) en parkgedeelten (Fluweelstraat) aangelegd. Dit was ook een dankbaar tracé voor het ingraven van hoofdcollectoren naar het waterzuiveringstation “Ossemeersen”. Langs deze oude spoorweg ligt er trouwens een nieuw speelplein (“avonturenpark”), die de verbinding maakt tussen de “Blokken” aan de Brugsesteenweg et het natuurgebied Bourgoyen.
Prachtige parkjes, inderdaad. Maar de uiteinden van die fietspaden zou ze wel eens mogen aanpakken, me dunkt. Hopelijk een project voor de nabije toekomst, want ik kan me voorstellen dat al menig onwetende verbaasd heeft staan kijken naar de wildernis waarin het pad richting Drongensesteenweg eindigt. :-) (En aan de kant van de Wiedauwkaai is het eigenlijk simpelweg gevaarlijk, maar soit, daar ligt ook nog geen echt fietspad, de bewegwijzering ten spijt.)
Aan de Duivestaartstraat (wat eigenlijk meer een fietspad is dan een straat) in Sint-Amandsberg ligt er ook zo een parkje! Met bankjes om op te zitten!