Gentblogt

De Beren Gieren, Jamie Saft Zingt, De Tram Rijdt Niet

maandag 11 oktober 2010 10u18 | Bruno Bollaert | 2 reacties
Trefwoorden: concert, jazz, Muziek, Vooruit.

Het was hartverwarmend om te zien hoe mooi de Balzaal zich liet vullen, vorige dinsdag. Kwam het door De Beren Gieren, die ondertussen toch een mooie reputatie aan het opbouwen zijn, of was men nieuwsgierig voor Jamie Saft, die beloofde niet alleen het beste van hemzelf maar ook interpretaties van Bob Dylan en John Zorn aan het publiek te bezorgen? Voeg aan zo’n gezonde nieuwsgierigheid ook nog eens het nieuwe systeem van Pay What You Want, waarbij studenten zelf kunnen beslissen hoeveel ze willen besteden aan een voorstelling, en ziet: het lijkt allemaal te werken.

De Beren speelden min of meer een thuismatch. In 2009 werden ze door de jury unaniem uitgeroepen tot winnaars van Jong Jazztalent Gent, wat toen hilarische taferelen opleverde van een ongelovige Fulco Ottervanger, die via de gsm snel zijn maten op de hoogte bracht van die overwinning. “We hebben gewonnen. Nee echt. Serieus. Gewonnen.” Een anekdote, maar dan wel één die meteen al kenmerkend is voor de groep: we vinden er de wat droge humor in terug, en de groepsgeest, ook al vol kwinkslagen.

Het blijft altijd een plezier om te zien, wanneer de groepsleden zich op zo’n podium lijken te amuseren, en ze bovendien tijdens het concert ook niet vergeten met elkaar te communiceren over de wendingen in de composities. We zien ze geregeld elkaar uitdagen, en de draak met zichzelf en elkaar steken, nooit ten koste van het publiek of de muziek – wel integendeel. De set zat wat steviger in elkaar dan gewoonlijk, de afsluiter ging zelfs filteren met de free kant van jazz, wat er alweer op duidt dat deze groep geen zin heeft om stil te blijven staan. We hebben De Beren Gieren nu al een paar keer aan het werk gezien, en ze blijven verrassend uit de hoek komen.

Fulco zit dan ook danig met het hoofd in zijn muziek, vergat daardoor de bandleden voor te stellen, en vermeldde slechts heel terloops dat de groep een “vers geperste” cd heeft, maar verzuimde dan weer wel te vermelden dat ze die ook mee hadden en dat hij te koop was na de set.

Die cd is overigens een hebbeding. Niet alleen staan er 12 sterke nummers op, ze zijn handgemaakt (ze hebben net niet ambachtelijk de eentjes en nulletjes in de schijf geëtst) op een manier waarop men zich afvraagt waarom niet meer groepen zo te werk gaan (verdomd, ik was ter vergelijking op zoek naar mijn Hamster cd, maar vind hem niet terug.)

Na de pauze stond er enkel nog een piano op de scène. Jamie Saft, inclusief de baard waarmee hij zelfs Opatuur jaloers had gekregen, speelde een loeiend harde set op een piano, die ze voor de gelegenheid beter naar de andere kant van pianoforte hadden afgekort. Enig piano kwam er niet aan te pas, de man bewoog zich tussen een zeldzame mp (mezzo-piano of halfzacht) en ff (fortissimo of heel luid), met een duidelijk penchant voor dat laatste. Safts aanslagen vergden heel wat van de luisteraar, en de zaal dunde dan ook iets uit tijdens die set. Wij waren — geheel tegen onze normale doening in — verheugd om de man ook te horen zingen, wat iets meer variatie bracht in de muziek. Op cd — Saft brengt binnenkort een solo-cd uit — klinkt dat heel wat subtieler en toegankelijker (maar ook een ietsje minder meeslepend). Saft moest men over zich heen laten spoelen, in dikke golven die tegen de oren aan beuken en waarbij men met de deining meegaat ofwel reddeloos verloren is.

Laat het ons afsluiten met wat kritiek die met dit alles ogenschijnlijk niets te maken heeft. Deze zomer besliste De Lijn om de late trams en bussen af te schaffen en het systeem te wijzigen naar een ‘laatavondnet’. Niet meer te missen, klonk het nog in 2007; tegenwoordig brengt de tram u nog wel tot waar u moet zijn, maar helaas niet meer terug. In de frequentie van het dagnet, vertrekt de laatste tram om 22.30 u. aan de Zuid. Daarna bent u aangewezen op het laatavondnet, dat pas een half uur later van start gaat (tot 2 u.), met een frequentie van één rit om de 45 minuten. Misschien zouden de beleidsmakers (zoals Hilde Crevits, Roger Kesteloot en de rest van de raad van directeuren), moeten verplicht worden om zich exclusief met De Lijn te verplaatsen. Het zou plots wel eens snel kunnen veranderen.

De Beren Gieren / Jamie Saft plays Bob Dylan, John Zorn & Jamie Saft, gezien in de Balzaal van Vooruit op dinsdag 05/10/2010

© 2010 GENTBLOGT VZW