Gentblogt

Boekpresentatie en tentoonstelling Viva Vélo (+ wedstrijd)

woensdag 9 maart 2011 14u15 | teun (tekst), Steven Geirnaert (beeld) | 5 reacties
Trefwoorden: Azië, fietsreis, fotoboek, fototentoonstelling, Viva Vélo.

Een jaar fietsen, een passage doorheen tien landen, goed voor in totaal bijna 20.500 km. Vertrekpunt: Hongarije, Eindpunt: China. Dat is de fietsreis, wel eigenlijk: halve wereldreis, die Gentenaren Steven Geirnaert en Heidi Renwa tussen augustus 2009 en 2010 ondernamen. Eerst was er hun mooi omkaderde Oostblog, en nu is al dat beeld- en tekstmateriaal gebundeld in het boek Foto Vélo.

Dat wordt komende vrijdag hier in Gent voorgesteld. Tegelijk kunt u in het MIAT terecht voor Geirnaerts indrukwekkende reeks beelden van het Aziatische platteland. Hoog tijd voor een interview met de man in kwestie!

GB: Met de fiets naar China. Hoe komt een mens er bij?
Geirnaert: Dat plan is inderdaad niet zomaar uit de lucht komen vallen. Mijn vriendin Heidi en ikzelf wisten al langer: fietsen, dat is voor ons de enige valabele manier van reizen. Een jaar of 4-5 terug hadden we al een fietsreis naar Kopenhagen ondernomen, en een jaar daarop hebben we een fantastische reis doorheen het Balkangebied gemaakt. Een terugkerend probleem dat ik ondervond, was dat ik na zo’n reizen telkens weer in een zwart gat terechtkwam. Ik vermoed dat ik ook daardoor met grootsere plannen op de proppen gekomen ben.

Het klinkt misschien raar, maar de concrete beslissing om de reis daadwerkelijk te ondernemen, te zeggen: ‘ja, we gaan er voor’, is achteraf bekeken het moeilijkste moment in heel het proces geweest. Daarna ben je eigenlijk al vertrokken. Over de bestemming moesten we niet zo heel lang nadenken: we wisten sowieso dat we ofwel westelijk, ofwel oostelijk wilden trekken. En aangezien je in westelijke richting algauw op een grote plas water botst, was de keuze snel gemaakt. Ook het feit dat we in de Balkan zo’n schitterende ervaring hadden, maakte dat we over de bestemming weinig getwijfeld hebben.

GB: Dan fiets je een jaar, quasi onafgebroken, en doorkruis je alles samen zo’n 20.500 km. Hoe vind je intussen nog de tijd en energie om voldoende beeld- en tekstmateriaal te verzamelen voor een boek én een fototentoonstelling?
Geirnaert: De idee om een boek te maken is onderweg gegroeid. Wel, om preciezer te zijn had ik een soortement van eureka-gevoel tijdens een slapeloze nacht in Kathmandu. Nu stond ik al van bij de start van onze reis altijd en overal waar het kon met de camera in de aanslag. Ik had immers bewust de beslissing genomen om deftig fotomateriaal mee te nemen. Dat betekent extra kilo’s en die moeten hun nut bewijzen. Maar dus in Kathmandu kreeg ik die inval: waarom maak ik geen boek van onze ervaringen?

Het één en ander zal wel te maken hebben met het feit dat de reacties op onze blog zo deugddoend waren. En anderzijds had ik ook meteen dat ander probleem opgelost: dit keer zou ik bij thuiskomst niet in dat te verwachten zwarte gat vallen (lacht). Vanaf dan ben ik me naast het fotograferen, ook consistenter gaan toeleggen op het bijhouden van nota’s.

GB: Wat mogen de lezers er van verwachten?
Geirnaert: Het is geen klassiek, chronologisch reisverslag geworden. Het boek bestaat grotendeels uit beeldmateriaal, aangevuld met onze eigen impressies. Onze bedoeling was om de lezer doorheen de beelden en korte teksten het echte Azië, door onze ogen te laten zien. En het is ook echt ons verhaal geworden. Wij zijn meer van het type dat, tja, geniet van dat afzien, de kicks opzoekt en graag op onverwachtse dingen stoot. Nu ik er over nadenk, hebben we letterlijk geen enkel toeristische trekpleister aangedaan. En dat is juist het mooie aan fietsen: door het trage tempo zie je veel meer, je zit tussen de mensen en snuift de couleur locale meer op dan dat je met andere transportmiddelen reist.

GB: Even over de fietsreis zelf: je klinkt ongelooflijk positief, alsof het allemaal vanzelf gegaan is. Waren er dan echt geen momenten dat jullie er aan dachten die vlieger op te springen en huiswaarts te keren?
Geirnaert: Zoals gezegd: onze allergrootste horde was de beslissing zelf om de fietsreis te maken. Vanaf dan valt de grootste twijfel weg, begin je aan de voorbereidingen en is de motor vertrokken. Voor mij gaat er bv. niets boven het uitstippelen van een route – ik ben nogal een kaartenfreak (lacht).

En natuurlijk zijn er leukere ervaringen dan in India noodgewongen in de kliniek te moeten verblijven wegens oververmoeidheid. Of het clich̩ van de laatste loodjes: dat klopte wel in ons geval. Toen trokken we door de Tibetaanse hoogvlakten, en moesten we na elke tussenstop onze fietsen op de ̩̩n of ander maniere ontdooid zien te krijgen Рmijn wielen vroren gewoonweg vast aan mijn kader. Afzien dus! Maar toen kwam onze eindmeet, Guilin, zo goed als in zicht en dan denkt een mens niet aan opgeven. Dus neen, de fietsreis stopzetten en terugkeren hebben we nooit echt overwogen.

Nu, we hebben ook onze dosis geluk gehad, hoor: onze planning hebben we nagenoeg stipt kunnen volgen, we zijn zelden in gevaarlijke situaties terechtgekomen, en zijn nooit bestolen geweest. Dat terwijl onze fietsen in het Oosten toch een fortuin waard zijn. De grootste ‘miserie’ en ambetantigheden heb je trouwens nog het meest wanneer je niet op de fiets zit. Zo hebben we onze vlucht terug gemist, vanwege een misverstand over het uurverschil. En bij de tussenlanding in Moskou was het dan weer een heel gedoe met de papieren. Juist: administratieve beslommeringen, dat is nog zoiets dat de pret al eens kan bederven op een fietsreis.

GB: Nog zo’n obligatoire vraag: als je er zo op terugkijkt, wat zijn voor jou de hoogtepunten?
Geirnaert: Oei, dat is niet evident. Elke andere regio die je binnenrijdt, is het opnieuw verkennen. Alleen al dat proces op zich is genieten. Als ik eerlijk mag zijn, vond ik India het minst aangename land om door te reizen. En dat ligt niet zozeer aan mijn verblijf in het ziekenhuis, maar heeft allicht heel veel te maken met de onwaarschijnlijke gastvrijheid in omringende moslimlanden. Land na land mensen mogen ontmoeten die fier zijn op hun regio; en die een bezoek van ons, westerlingen, als een eer zien: het zijn stuk voor stuk onvergetelijke ervaringen geweest.

GB: Je bent nu sinds augustus terug, is het zwarte gat al opgedoemd? Hebben jullen al nieuwe reisplannen?
Geirnaert: (lacht) Nee, nee, op die dip ben ik dit keer beter voorbereid, ook al omdat het boek en fototentoonstellingen de voorbije maanden het merendeel van m’n tijd opgeslorpt hebben. De samenstelling van het boek is een nogal intensief proces geweest, en uiteraard van een heel andere orde dan het reizen zelf. Intensief want in eigen beheer, en omdat ik ben het type ben die werkt en blijft prutsen tot alles goed zit. Gelukkig heb ik mij kunnen beroepen op een brede waaier van vrienden die me met hun expertise, raad en daad hebben bijgestaan.

Plannen voor een nieuwe fietsreis? Neen, die zijn er niet meteen. Heidi en ik verwachten namelijk een kindje! Eerder dan ambitieuze plannen richting het Oosten of Westen, kijken we nu vooral uit naar het vinden van de ideale fietskar. Waarmee we dan in de toekomst misschien een volgende fietsreis maken, dat spreekt.

De voorstelling van het boek Foto Velo gaat vrijdag 11 maart 2011 om 19u30 door in de zaal De Torrepoort, Poel 7, Gent. U kan deze presentatie gratis bijwonen, maar inschrijven is verplicht op info@foto-velo.be.

De fototentoonstelling Viva Vélo kunt u bezichtigen in:
MIAT – 4 maart tot 23 april (Minnemeers 9, Gent)

Een selectie van Geirnaerts werk hangt overigens tussen 2 en 23 april in De Centrale (Kraankindersstraat 2, Gent)

Wedstrijd: Voor de tentoonstelling in het MIAT hebben we 5×2 kaarten te geef! Te winnen door ons als eerste het correcte antwoord te bezorgen op de vraag: hoeveel platte banden hebben Steven en Heidi gehad op een jaar tijd? (antwoord te vinden op hun website).

Stuur je antwoord naar: wedstrijd@gentblogt.be

© 2011 GENTBLOGT VZW