RSSBoomtown: in overtreffende trap
Het was een fantastische avond, gisteren op Boomtown. Ik had graag alles willen zien, want de line-up was weer dik in orde maar kiezen moet je en ik koos voor een avondje in de zaal en de club. Vorig jaar stonden ze in de club en toen was die te klein, dit jaar stonden ze in de zaal die nu op haar beurt te klein was. Amatorski speelde voor een volle zaal en was daar zelf een beetje van onder de indruk.
Maar voor het aan hen was, mocht Roselien de flash support verzorgen. De flash support act speelt twee nummers voor de hoofdband in de zaal en mag dat dus twee maal doen op dezelfde avond. Je zag de zenuwen door haar lijf gieren, maar ze hield dapper stand die Roselien. Ze bracht een eenvoudig nummer op gitaar en speelde vervolgens met een loop recorder wat ik best geslaagd vond. Met twee nummers was ik nog niet overtuigd, maar geen nood want ze zou nog eens terugkomen die avond.
De zaal was duidelijk voor Amatorski gekomen en die begonnen hun set gehuld in mist en mystiek. Wanneer de xylofoon erbij kwam zag ik beelden van een spookhuis en een akelig kindje dat daar in de buurt van dat huis naar een op zichzelf zwierende schommel aan het kijken is. Maar we dwalen af.
Vanaf het eerste nummer hing het publiek aan de lippen van zangeres Inne Eysermans al kwam haar zachte en verlegen stem niet goed boven de andere instrumenten uit. Wanneer de nummers rustiger werden, kwam de zang wel mooi tot zijn recht. ‘Soldier’ werd met alles doorborende bas en digital drum ingezet. Wat een nummer! Wat een set! Amatorski brengt je naar een andere wereld. Ze maken de perfecte muziek bij een film over intens verdriet, rouw, verlangen, gemis.
Naar het einde van de set toe brachten ze ‘A Forest’ van The Cure op geheel eigen wijze. Het deed me een beetje denken aan The XX. Covers brengen is altijd een beetje risky business maar de zaal kon het best smaken, aan het applaus te horen. Maar oordeel vooral zelf:
Het voorlaatste nummer was heel vers van de pers vertrouwden Eysermans en Van Den Branden ons heel stil en verlegen toe. Hij vroeg haar wat onzeker “Het komt toch goed he?” wat de band en hun muziek echt typeert: zo breekbaar mooi en onschuldig. Het publiek gaf het een overweldigend applaus en daarmee ook een schouderklopje: het was goed! En toen zaten ze plots al aan hun laatste nummer en was het gedaan. Of toch niet? Het aanhoudende gejoel en applaus bracht de band nog eens terug voor een groet en uiteindelijk nog een bisnummer. Dat was tot enorme vreugde van het publiek ‘Come home’.
Ik begaf me in ijltempo naar de club waar dra Taylor McFerrin zou spelen. Eenmaal ginder aangekomen was die club bijna leeg. Wat een verschil met daarnet in de zaal! Maar McFerrin had no worries en begon heel happy aan zijn set.
De sympathieke man uit New York vertelde dat hij als producer veel vintage materiaal had zitten verzamelen over de jaren en daarmee nu een mooie set zou geven. Hij vulde de hele club met impressionante beatboxing, romige bassen, lounge, rap en nog een allegaartje van stijlen die een mooi dansbare mix gaven. De stoelen waren dan wel uit het midden van de club gehaald, de 13 man en de paardenkop danste slechts zittend al was de tribune wel mooi volgelopen naarmate zij set vorderde. Ik kon echter niet blijven want zodadelijk ging Herman Dune in de zaal beginnen. En dat beloofde een echt feestje te worden.
Er waren beduidend minder mensen die Herman Dune wilden zien dan er voor Amatorski waren, maar diegenen die er niet waren hadden dikke pech want het zou een fantastisch feestje worden. Eerst was er opnieuw de flash support van Roselien van wie ik verwacht had dat ze twee andere nummers dan haar eerste support zou brengen om haar beter te leren kennen. Dat deed ze jammer genoeg niet en ik vond dat een beetje een gemiste kans.
David-Ivar Herman Dune kwam het podium op als een 19de eeuwse gold rusher en vloog er meteen in. De catchy melodielijnen volgden mekaar op en de band gaf zich helemaal. Het zweet van de drummer vloog in het rond en David-Ivar verkende alle hoeken van het podium. De zaal was niet overvol maar toch redelijk gevuld en velen kwamen echt voor hen. Herman Dune is folk, rock, pop en op het einde van hun set echte rock ‘n roll. Voor mij de ontdekking van de Feesten (tot nog toe)!
De avond was nog niet gedaan want de club had nog Spokes in de aanbieding. Die club was nu wel mooi gevuld en de stoelen stonden er terug. Heel erg bescheiden kwamen ze op en vertelden ze dat ze eerder al eens in Gent speelden en het toen heel fijn vonden. Wat Spokes brengt is onvoorstelbaar.
Onvoorstelbaar intens, heftig met een ondraaglijke spanning. In elk nummer beklommen ze een col van derde categorie. Ik gaf mij volledig over aan hun chaos maar ik had het gevoel dat de rest van de club dat niet volledig deed. De stoel onder mijn lijf voelde net als gisteren weer oncomfortabel aan en dat vond de groep ook.
Het publiek gaf Spokes een mooi applaus na afloop maar het doofde vlugger uit dan ik wilde. Gelukkig kwam er nog een bisnummer waarbij ze bewust voor een rustig nummer kozen. Voor mij het hoogtepunt van de avond. En misschien van mijn feesten, maar daar kan vanavond nog verandering in komen met opnieuw een topavond op Boomtown.
Boomtown, 19-23 juli 2011, Kouter & Handelsbeurs, Gent. Toegang gratis, behalve de concerten in Zaal en Club, die kosten 2 drankbonnetjes elk.
© 2011 GENTBLOGT VZW