RSSBoomtown lost ze in
Mijn verwachtingen waren hoog en ze werden gisteren opnieuw meer dan ingelost. Op mijn programma stond alweer een avondje club en zaal en dat was welgekomen met het hondenweer buiten. De eerste groep die ik absoluut wilde beluisteren was als eerste geprogrammeerd. Dat verbaasde me want The Secret Sisters vind ik een hoofdact. Velen waren blijkbaar van hetzelfde gedacht want er stonden al heel wat mensen in de regen aan te schuiven om 18u. De club zat dan ook helemaal vol voor de Amerikaanse zussen met de hemelse stemmen. Het podium kende een heel eenvoudige opstelling met enkel twee microfoons en een gitaar. Het zou de aandacht alleen nog meer vestigen op het buitengewoon mooie samengaan van hun zang. Ze begonnen hun set met het bluesy nummer ‘The one I love is gone’. Je voelde zo de brandende zon en het schuren van zandkorrels net voor je in niemandsland een wanhoopsdaad begaat.
Laura was duidelijk de spring in’t veld en sprak voor elk nummer een woordje over de betekenis van het volgende nummer en de geschiedenis die daar voor hen achter zit. Ze vervolgden met ‘Why baby why’ van George Jones. Een countryzanger die vaak thuis werd gedraaid net voor ze naar de mis gingen “om in de juiste gemoedstoestand te raken“. De verhalen over het opgroeien in Alabama en de functie die muziek in hun gezin had zorgde voor een gezellige sfeer. Vader Rogers leerde hen destijds Jim Reeves’ ‘Four walls’, een lied vol verlangen en wanhoop dat opnieuw prachtig werd gebracht. Hun beide stemmen zijn echte parels en je kon niet alleen qua karakter een onderscheid maken. De verlegen Lydia zong iets donkerder ook in de hoogte. Ze bracht samen met haar zus ‘Leavin on your mind’ van Patsy Cline.
Ze brachten ook ode aan countrygrootheid Hank Williams en Willy Nelson met zijn cover van Fred Rose zijn ‘Blue eyes crying in the rain’. Maar het waren niet enkel covers die de revue passeerden. Ook eigen werk, zoals ‘Happy valley’ over het opgroeien in Alamaba, ‘Tennessee me’, het nummer dat hen een platencontract bezorgde en een spiritueel nummer van hun volgende plaat ‘River Jordan’ kwamen aan bod. Ze sloten hun set af met een gospel en kregen een daverend applaus. Het publiek wilde duidelijk meer, maar er kwamen jammer genoeg geen bisnummers meer. De avond was alvast uitstekend begonnen.
Ik moest me haasten, want onmiddellijk na de Secret Sisters zou The Bony King of Nowhere in de zaal beginnen. En ik had zo een vermoeden dat er net als bij Amatorski heel veel mensen zouden opdagen. Mijn vermoeden was juist: de zaal was helemaal volzet. De flash support van dienst was deze keer The Rosewall. Een deel van het publiek was ook duidelijk voor hem gekomen en moedigde de jongeman aan. Met zijn hese stem en zijn fijn gitaarwerk kon hij mij wel verleiden. Die twee nummers zijn voorbij voor je het weet, maar gelukkig speelde hij nog eens voor 13 & God.
Vanparys kwam het podium helemaal alleen op en zette metteen de toon voor de hele set. Ik had kippenvel van begin tot einde. De rook die anders naar omhoog gaat, leek nu als motregen op The Bony King neer te dalen. Bij het tweede nummer kwam gitarist Van Hellemont Vanparys vervoegen. De hele band kwam er pas bij het volgende nummer bij. Een vlotte prater is hij niet, maar die droge humor pakte wel bij het publiek. Hij bedankte iedereen om te komen luisteren, zeker met de regen… Het samenspel en de samenzang was prachtig. Elk nummer was een hoogtepunt. Zijn stem ging door merg en been en ik had echt tranen in mijn ogen op een zeker ogenblik. Praktisch zijn volledige oude en nieuwe plaat en zelfs heel oude nummers kwamen aan bod. Met een daverend applaus keerde de groep na afloop nog eens terug om een bisnummer te spelen. Ze brachten Townes Van Zandts ‘Loretta’ helemaal akoestisch. Het was muisstil in de zaal. Het explosieve applaus dat hierop volgde, sprak boekdelen.
Het weer was er precies niet beter op geworden, maar we moesten de zaal verlaten. Geen erg want het zou niet lang duren vooraleer 13 & God in de zaal zou beginnen. We schoven alvast aan en dronken een pintje. Na een tijd werd ons meegedeeld dat het optreden van The Notwist meets Themselves een kwartiertje later zou beginnen. We durfden de sterk aangegroeide rij niet meer verlaten voor een nieuw pintje en bleven geduldig wachten. Maar het wachten werd wel beloond. Want 13 & God: dat zijn geen gewone mannen. De combinatie van het schuchtere melancholische gezang van Acher en de explosieve energie van Drucker aka Doseone is geweldig. Doseone ging als een wervelwind met spasmen tekeer en kwam heel vaak naar het publiek toe. 13 & God had al eens op Boomtown gestaan toen het nog aan de Beestenmarkt doorging. De weinige mensen die dat optreden toen meemaakten hadden hun belevenissen duidelijk met hun vrienden gedeeld want de zaal zat vol en was merkbaar enthousiast. Ik kon de volledige set niet meemaken omdat ik Hannah Peel wilde zien. Jammer, want er hing daar electriek in de lucht, daar bij 13 & God in de zaal.
In een maagdelijk wit kleed kwam deze rode nimf met een klein elektronisch draaiorgel en bijhorend orgelboek op het podium samen met Laura en David. Ze zou het merkwaardige instrument nog een aantal keer gebruiken omdat er nog drie orgelboeken op haar synth klaarstonden. Peel brengt sprookjesmuziek en ik waande me vaak in de musical ‘Hannah in wonderland’. Uiteraard kwam haar hit ‘Don’t kiss the broken one’ ook aan bod, aangevuld door nieuwe nummers zoals ‘Regret’ en covers als ‘Blue monday’ van New Order en ‘Tainted love’ van Gloria Jones. Het nummer over haar moederland Ierland vond ik persoonlijk een beetje te melig om goed te zijn, maar voorts vond ik haar set zeer onderhoudend en leuk om naar te luisteren. Haar Ierse roots hoor je in bijna elk nummer doorschemeren en ze bracht er ook ode aan met de 18de eeuwse ballade ‘Cailin deas cruite na mbo’ ofte ‘A pretty girl milking her cow’. Tussen de nummers door vertelde ze over haar vorige passage in Gent waarbij ze na afloop nogal troebel zag door de Mojito’s die ze in de Charlatan had gedronken. Het inspireerde een heerschap uit het publiek die haar vroeg of ze nog single was. Na afloop gaf het publiek een groot applaus en kregen we nog twee bisnummers, waaronder ‘Tainted love’ waarbij het publiek met de benen stampte en in de handen klapte.
Boomtown lost ze allemaal in!
Boomtown, 19-23 juli 2011, Kouter & Handelsbeurs, Gent. Toegang gratis, behalve de concerten in Zaal en Club, die kosten 2 drankbonnetjes elk.
–
The Secret Sisters
Laura & Lydia Rogers
The Rosewall
Thomas Oosterlynck
The Bony King Of Nowhere
Bram Vanparys, Cleo Janse, Gertjan Van Hellemont, Jan Dhaene, Stijn Tondeleir
Hannah Peel
© 2011 GENTBLOGT VZW
De zoet gevoicede Secret Sisters had ik enige tijd geleden YouTube-gewijs ontdekt. De dames stonden blijkbaar al eens in de Handelsbeurs. In ieder geval ook ik heb genoten van de songs die ergens flaneren tussen liefde en melancholie. Zeg maar een heerlijke country-dosis ‘sugar, honey … and teardrops’.
Jammer genoeg heb ik die avond het aansluitende concert van de talentvolle èn Gentse The Bony King of Nowhere moeten missen.
Trouwens wie heeft de drie -waarschijnlijk wat experimentele- avonden gevolgd van de Ijslandse Olafür Arnlds?
Heb de Secret Sisters volledig gemist dankzij dit vroege uur, erg spijtig vond ik dat, heb ze paar maanden geleden ontdekt in het voorprogramma van Ray LaMontagne en was aangenaam verrast! Fijn verslag trouwens.