RSSPuppetbuskers 2011, gezien in het EFTC op vrijdag 22 juli
Het International Puppetbuskersfestival is alweer in de tweede helft, het speelvlak op de Korenmarkt is ingenomen door Mira-MirO, maar dat wil niet zeggen dat er geen nieuwe voorstellingen meer te bekijken vallen, integendeel.
Om 15 u. was het de beurt aan het voorlaatste Jong Talent van dit festival. We kregen het werk te zien van Oona Libens, studente multimediale vormgeving aan de KASK. Zij was gefascineerd geraakt door het bizarre Italiaanse schaduwtheatergezelschap, Teatro Dondolo, dat tussen ca. 1880 en 1903 door Europa reisde. Met ezels en karren was dat toen nog.
Haar fascinatie ging zo ver, dat ze aan de hand van brieven en tekening getracht heeft om een reconstructie te maken van hoe die voorstellingen er konden hebben uitgezien. Het resultaat konden we vanmiddag bekijken op het grote podium, in een speciaal voor de gelegenheid gefabriceerde ‘black box’, waarin een twintigtal mensen kon plaatsnemen. Het was een korte, surrealistische, heel sfeervolle voorstelling, zonder echt verhaal maar vooral met beelden. Beelden van naar beneden dwarrelende vrouwen (doet wat aan René Magritte denken), al dan niet in de ‘handen’ van reuzeninsecten, van ganzenvluchten, van gebouwen, van bossen. Heel intrigerend.
Helaas komt hiervan geen tweede voorstelling op het festival.
Als laatste ‘nieuwe’ voorstelling op de binnenkoer was er het Franse gezelschap Cie L’Alinéa met Petites Histoires sans paroles. Zoals de titel het zegt: korte stukjes zonder woorden. Voor het eerste stukje, Tache is het decor een modezaak, met haute couture, en een pashok. Twee witte handpoppen draaien er rond, bekijken alles en vinden er gelijk hun draai niet. Ze beginnen dan van alles te passen en vinden dat precies wel leuk, maar blijkbaar zijn ze pas echt gelukkig als ze hun gewone kleren aanhebben en een kopie van elkaar zijn (althans, dat is wat ik ervan begrepen heb, misschien wordt wel iets totaal anders bedoeld).
In Le Sac zien we een handpop die een jutezak vindt. De pop is heel nieuwsgierig, maar de zak gedraagt zich veel enger dan we op het eerste gezicht zouden denken. Een tweede pop vindt diezelfde zak, en ook hier gebeurt het onvermijdelijke. Als een derde pop op scène komt, nemen de gebeurtenissen een heel andere wending. In het laatste stukje, La Main, wordt een witte handpop gek van een hand die overal opduikt. Blijkbaar is er ook nog een vierde deeltje, maar dat kregen we gisteren niet te zien.
Zoals reeds gezegd, diverse losse stukjes, zonder woorden, met handpoppen in een kast. Een leuke voorstelling, en begeleid met livemuziek op contrabas of basgitaar.
Cie L’Alinéa is enkel nog vandaag, 23 juli, te zien in het EFTC om 15.30 u.
Ivan trok gisteren de stad in en vond A Olhar Pró Beneco uit Portugal op zijn weg in de Veldstraat.
Ivan: Vrijdag was het over de koopjesjagers lopen in de Veldstraat. Samen met een tram die elke 5 minuten het publiek naar de andere kant van de straat klingelt, leek me dat een zeer ondankbare situatie voor Rui “A Olhar Pró Beneco” Sousa, een begenadigd poppenspeler uit Portugal. Met Puppethology brengt hij heel wat poppen één voor één tot leven, hij laat ze dansen op muziek en maakt interactie met de toeschouwers. Zijn marionettentheater, met bijzonder fraaie poppen, is er één van het klassieke soort: zwarte kleren, zwarte doeken, de poppen maken de show. Omdat ik niet tot het einde kon blijven, heb ik slechts vier poppen de revue zien passeren (vaak tussen de benen van gejaagde winkelwandelaars). Maar hij heeft ze allemaal meegenomen naar Gent: Charlie (die saxofoon speelt), Signore John (de accordeonist), Patrice & Beauty van de samba school, Dona Maria en haar Gevederde Vriendin, de Mister Bones (het swingend skelet).
Puppethology is nog te zien vandaag, 23 juli (Veldstraat, 15 u., en EFTC, 18 u.) en morgen, 24 juli (EFTC, 15.45 u.)
© 2011 GENTBLOGT VZW