RSSLes Moldaves en Métamorphose
Mesdames, messieurs, mademoiselles, vieux personnes, petits enfants, gisteren zag ik een geweldige voorstelling met veel acrobatie, jongleren en humor, dit alles overgoten met een grote hoeveelheid ‘jus patat’ . Drago Popovitch en Piota Katchiev claimen uit Moldavië te komen. Hun acts volgden elkaar in een hoog tempo op. Jongleren, evenwichtsoefeningen, of hun imitatie van de Spoetnik: de ene act al spectaculairder dan de andere en toch leek zo ‘eenvoudig’. Door de spandex pakjes kon je bij de artiesten alle spieren aan het werk zien. Hard labeur was het.
De participatie van het publiek werd gegarandeerd. De heren pikten uit het publiek hun ‘Natasha’ en het meisje had het niet onder de markt. Maar ze doorstond alles met verve.
Deze hilarische circusshow in Moldavische stijl mag van de prijs van het publiek winnen.
Dan werd het hollen naar de volgende voorstelling. Mira Miro wordt een beetje slachtoffer van zijn eigen succes. Het is werkelijk spurten om op tijd op de andere locatie te geraken. Met twee kleuters in het kielzog die nog eens moeten plassen wordt het bijna onmogelijk om twee voorstellingen na elkaar te zien. Gelukkig staan de voorstellingen meerdere keren per dag geprogrammeerd. Waar ik me deze week meerdere keren aan heb geërgerd was de onbeleefdheid van sommige volwassenen die zich op de grond nestelden en het vertikten om kinderen een plaatsje voor hen te gunnen. Ondanks de pogingen van ceremoniemeester Paul Schrijvers om het principe van ‘groot naar klein’ aan het publiek diets te maken, blijken sommige mensen het daar zeer moeilijk mee te hebben.
Moeilijk vond ik ook de de voorstelling die daarop volgde. Métamorphose, gebracht door Compagnie Etre’Ange uit Frankrijk, bestaat uit een tweedelige choreografie. Een danser vertaalt zijn blik op de stedelijke wereld. Hij transformeert zichzelf daar waar je het niet verwacht. Een buitenaardse hybride vorm die zich in alle hoeken plooit, zichzelf vervormt, zichzelf verwringt in een ingebeelde wereld waarin de mens nog geen plaats heeft.
In twee solo’s vindt de metamorfose plaats, van het heden naar de verre toekomst. De choreografie speelt met de transformatie van de beweging, gebaren en contexten en is een oproep tot verscheidenheid. De voorstelling is helaas erg actueel vandaag. Met dit werk zoekt het gezelschap naar een nieuw soort hiphop die speelt met de gebruikelijke codes. Of heel eenvoudig gezegd: een straffe danser die bijna onmogelijke transformaties met zijn lichaam doet en er nog zonder lumbago vanaf komt. En er wordt dus aardig gedanst, maar ik denk dat de voorstelling in een zaal wellicht beter tot zijn recht zou komen. Voor mij is dit geen echt straattheater.
© 2011 GENTBLOGT VZW