RSSDe Propere Fanfare in Frankrijk (19 augustus 2011)
Twee jaar na hun avonturen in Wales, die u ook hier kon volgen, is de Propere Fanfare van de Vieze Gasten sinds 17 augustus opnieuw op reis, meer bepaald naar Villefort in het Centraal Massief (Frankrijk). En ook nu kan u hun reisbelevenissen hier volgen.
Oh what a night …
Het relaas van de belevenissen wordt altijd geschreven rond 7 u. ‘s ochtends. Jaja, je bent verslaggever of niet en er is een “deadline†waar niet mag aan getornd worden.
Zodus zit ik hier om 7 u. te typen, met alle belevenissen van gisteren vers in het geheugen na een nacht van verschrikking! Op reis gaan zoals hier, betekent dat er offers moeten worden gebracht, je aanpassen aan de leefomstandigheden en dies meer, maar dat heb j’ er graag voor over. Je slaapt dan in een stapelbed (bovenaan want je kamergenoot heeft een rug vol pijn), tussen de bedstede en het plafond is er juist geteld 50 cm plaats zodat je als een slang dient te bewegen om er in te geraken, je stoot je hoofd een paar keer tegen dat plafond en ‘s morgens moet je jezelf in alle bochten wringen om er uit te geraken.
Gisteren (een heerlijke dag!) was het vrij laat toen we aankwamen en de nachtrust zou dus welkom zijn. Zo dacht ik toch … maar toen achtervolgde het ongeluk mij. Ik wou op de ladder gaan maar de bedsponde waar de ladder aan vast zat brak af … de ladder kon niet meer worden vastgezet en was dus erg wankel. Geen mogelijkheid dus om in bed te geraken. Noodgedwongen neem je dan genoegen met een veel te kleine zetel (nood breekt wet!), dan raak je in slaap en dan val je pardoes uit de zetel … letterlijk tussen tafel en bed! Het is dan 3 u. in de ochtend. Een kamergenoot staat op, denkt waarschijnlijk dat ik net iets te veel had gedronken en is dan na mijn geruststellende woorden weer in bed gekropen … Oh what a night … of de wedervaren van een verslaggever!
Gisteren was het nochtans een hoogdag voor de Propere Fanfare. Na de ochtendrepetitie en het middagmaal reden we naar Les Vans.
Daar was een straatconcert voorzien van 3 x 20 minuten samen met de plaatselijke fanfare (“‘Tifanfare”, ongeveer 20 man sterk) die ons vergastte op een welkomststukje muziek hetgeen met evenveel animo werd beantwoord. Het is een feit dat muziek de zeden verzacht maar ze brengt ook mensen samen. Op een mum van tijd werd er “samengesmolten†en werden we één grote fanfare. Gewoon heerlijk om te aanhoren en te aanschouwen.
Op het marktplein namen we onze stelling in, direct omringd door een massa volk om die kleurrijke bende aan het werk te zien. En zij kregen meer dan waar voor hun geld (het was kosteloos!) want om beurten brachten de fanfares hun nummer én gezamenlijk, ons “animeergezelschap†bracht hun show op onnavolgbare wijze en het zeer talrijke publiek genoot.
Mét muziek ging het dan een paar honderd meter verder waar in hetzelfde stramien werd opgetreden. Mensen uit het plaatselijk restaurant lieten hun bord voor wat het was, kwamen luisteren, kijken, bewonderen én toejuichen!
Een derde keer op stap met fanfaremuziek, gevolgd door een massa publiek die het schouwspel nog eens wou zien, aangevuld met tal van andere nieuwsgierigen.
Ik heb me onder dat publiek gemengd en heb naar hun mening gevraagd terwijl zij met bewondering en verwondering stonden te kijken. Ik kreeg overal hetzelfde antwoord: schitterend, formidabel, nooit gezien, prachtig!!! Voorwaar, de “Propere Fanfare†van de Vieze Gasten heeft hier zijn stempel gelaten en bewezen dat zij iets kan!!
Daarna was er het “verbroederingsmaal†met lekker eten en drinken. Er werd teruggeblikt op de voorbije uren, waarbij iedereen tevreden was met het behaalde resultaat. Volgend jaar bestaat le ‘Tifanfare 10 jaar en zij beloofden om naar Gent te komen!
Ja, het werd laat toen we aan de terugreis begonnen. Het was een heerlijk zachte avond, te vroeg om in bed te kruipen, we moesten eerst nog nagenieten, gezellig keuvelen met een stel mensen … over muziek uiteraard. Met het werk al in gedachten ben ik dan gaan slapen … begin nu maar weer van het begin te lezen! Oh what a night!!
© 2011 GENTBLOGT VZW