RSSLa Piel que habito
Pedro Almodóvar levert zijn zoveelste werkstuk af. Pedro Almodóvar doet wat we van hem gewend zijn. Correctie. Pedro Almodóvar is terug en brengt zichzelf tot het hoogste niveau sinds jaren. Vrij indrukwekkend hoe hij zijn nieuwste meesterwerk opbouwt en verschillende thema’s op boeiende wijze weet te combineren.
La Piel que habito bevat alle klassieke elementen zoals we van hem gewoon zijn: we hebben karaktervolle personages met een flinke psychologische deuk in hun hersenpan, we hebben de betoverende femme fatale, we hebben de obsessieve protagonist. Wat we dit keer nog meer hebben, is een soort van extreem pervers uitgangspunt dat je zo in Aziatische horrorfilms terugvindt. Compleet geschift en toch vertrouwd, ijzingwekkend en toch warm bij momenten.
Niet alleen Almodóvar is terug, ook Antonio Banderas spettert als de fanatieke plastische chirurg. The beast wordt dankbaar geflankeerd door de adembenemende Elena Anaya. De wisselwerking tussen deze twee personages is ronduit subliem. Odi et amo en al hetgeen daartussen ligt, waardoor de dingen niet zijn zoals ze lijken.
Om het even over de plot te hebben: Antonio Banderas speelt de succesvolle onderzoekschirurg Robert Ledgard. Hij is gespecialiseerd in het herstellen van zwaar beschadigde huid. Langzaam aan leren we dat zijn vrouw ooit levend verbrand werd en dat hij sindsdien onderzoek verricht naar het herstellen en verbeteren van de menselijke huid.
In zijn huis observeert Robert via een enorm televisiescherm zijn patiënte Vera, die zich ledig houdt met lezen, yoga en het vol krabbelen van de muren. Wie zij is en hoe zij daar belandde, weten we niet. Toch wordt algauw duidelijk dat Vera en Robert een complexe relatie met mekaar hebben. Naarmate de film vordert en Almodóvar de stukjes van de puzzel langzaam aan in de juiste volgorde plaatst, krijgen we een film die ons bij de keel grijpt, die ons afstoot maar tegelijkertijd meezuigt in de obsessie van Robert voor Vera.
De fotografie, de composities, de stills van Almodóvar zijn klassiek, Hitchcockiaans, en missen hun effect niet. Het is niet zo poëtisch arty als Hable con Ella, het doet iets meer denken aan bepaalde sequensen van Los Abrazos Rotos, hoewel La Piel que habito een stuk afstandelijker en koeler overkomt dan de persoonlijke intrigerende chaos van de personages in Los Abrazos Rotos. Verder heerst de sfeer van de horror, het Frankensteinianisme, maar dan op een soort van verheven manier. Even stilistisch als de scenes in mekaar gezet zijn, is de muziek gekozen, om nog maar te zwijgen van de prachtige BMW M6 die met zijn passioneel ronkende motor bijna tipt aan het sensuele charisma van Vera.
Ik kan kort zijn over deze film. Geniaal.
© 2011 GENTBLOGT VZW