RSSFilmfestival Gent – Meek’s Cutoff
De tweede film van de Focus Festivaldag schiep toch wat verwachtingen. Het was namelijk de eerste western van de bekende indie-cineaste Kelly Reichardt (Old Joy, Wendy and Lucy) Haar films zijn minimalistisch en poëtische sfeerscheppingen, had ik vernomen, waarin de natuur een centrale rol speelt. Ik had helaas nog nooit iets van haar gezien.
Meek’s Cut Off is heel minimalistisch. Niet alleen qua stillevens, lange weidse shots en de uitermate beperkte dialogen, het geheel schept een neerslachtige noodlottige sfeer. Je waant je deels in een natuurdocumentaire en deels in een apocalyptisch straatje zonder eind.
Letterlijk.
We zien enkele gammele huifkarren, voortgetrokken door ossen, door de droge winderige woeste prairie tsjokken met al even lusteloze personages. Het zijn enkele gezinnen die blijkbaar op weg zijn.
Langzaamaan wordt duidelijk dat hun gids, de cowboy Meek, hen langs een route heeft geleid waar iedereen het noorden kwijt is.
De hoofdzorg van de groep is water te vinden en vruchtbaar land en dat zorgt voor de meeste angsten en discussies. Hoe lang gaan ze nog door, eindeloos het huifkarren voorttrekken, hout sprokkelen, spaarzaam zijn met al hun voorraden, ongelukken met hun materiaal en het voor zich houden van hun meest persoonlijke gevoelens.
Wanneer opeens uit het niets een indiaan opduikt, krijgen hun angsten een concrete vorm.
In die zin is deze film heel symbolisch voor het hedendaagse westen dat arrogant denkt de wijsheid in pacht te hebben en geconfronteerd met het onbekende, de abstracte vijand of tegenstander die opeens concreet wordt, een dubieuze houding aanneemt.
De groep ervaart dezelfde tweestrijd. Moeten ze het lot in de handen leggen van de indiaan, de verpersoonlijking van al het kwaad dat hen in het grote onbekende bedreigt? Zal hij hen de dieperik inleiden of leidt hij hen naar hun bestemming?
Hoewel er dus echt niets maar dan niets in deze film gebeurt, is de sfeerschepping erg geslaagd en ik denk dat deze film, mits enig doorzettingsvermogen, toch menig kijker zou kunnen overtuigen. Ook wel omdat een van de acteurs toch wel erg overtuigend een minimalistisch personage uitbeeldt. De bevallige Michelle Williams hoeft duidelijk niet veel tekst te hebben om toch een personage neer te zetten dat meteen opvalt en overtuigt. Ja, ik heb haar leren kennen in Dawson’s creek – durf ik dit toe te geven? – maar ze is de serie duidelijk ontgroeid. Ik ben alvast benieuwd naar Kelly Reichardt’s ouder werk.
© 2011 GENTBLOGT VZW
Een film waar ik wat moest aan wennen maar die mij gaande weg mee nam in de woestijn van de diepmenselijke zieleroerselen van vertrouwen in jezelf en anderen, de hoop en wanhoop, het geloof en ongeloof, het uitzichtloze en het onbeantwoordbare. Het niet begrijpen, niet verstaan, je lot verbinden aan iemand of aan iets ondefinieerbaars werd subliem tot leven gewekt op het scherm en raakte je in je diepste vezels. Het zette mij aan tot nadenken, filosoferen en een beter begrip voor het menselijke noodlot.