RSSLeerling eist schadevergoeding voor slecht rapport
Een 15-jarige ex-leerling van het Sint-Barbaracollege in Gent daagt zijn oude school voor de rechter. Hij eist morele schadevergoeding omdat hij ten onrechte een B-attest kreeg en daardoor van school moest veranderen.
Lees meer bij De Gentenaar
© 2011 GENTBLOGT VZW
Ik weet de details niet, maar in een richting Wiskunde-Economie de eerste twee trimesters gebuisd zijn voor wiskunde, en dan nog hopen op een A-attest, dat lijkt mij wat veel gevraagd.
Vroeger kon je dan nog een herexamen krijgen, maar dat kan tegenwoordig niet meer, natuurlijk.
Een B(arbara)-attest verplicht toch niet om van school te veranderen?
Bij een B-attest mag je niet overgaan naar het volgende jaar in diezelfde richting! Die jongen (van de familie [naam verwijderd, zie wat verder - Michel Vuijlsteke]) kon dus gerust economie-moderne talen gedaan hebben. Het is hier weer een geval van (rijke) ouders die niks beter te doen hebben dan andere mensen hun job moeilijker te maken.
Da’s blijkbaar de mentaliteit tegenwoordig: als hun kind gebuisd is, gaan klagen over de leerkracht. Vervolgens naar de beroepscommissie stappen als de school een b-attest geeft, en als dat niet lukt, stappen ze maar naar de rechter.
Vooral niet willen inzien dat het probleem misschien eerder bij hun zoon ligt, in plaats van bij de school.
Blijkbaar heeft de beroepscommissie de ouders wel in het gelijk gesteld. Volgens het artikel kon de jongen nergens nog in het ASO terecht door het attest (dus het was geen attest dat hem enkel uit wiskundige richtingen weerde).
sommige ouders moeten gewoonweg leren dat hun kroost niet dat is wat zij willen dat zij zijn, namelijk: slim. De waarheid onder het oog zien, helpt het kind meer dan wild om zich heen slagende ouders.
@herb, dat is van alle tijden.
een repetitorkantoor leeft van die ouders.
een twintigjarige gast door de middenjury sleuren om hem daarna jaren aan het handje te houden om toch maar een diploma te halen. 30euro per uur.
weet je dat er al bijscholingen zijn voor kleuters?
Rare reacties toch. Om het even wie dit kind is of van welke familie, als de beroepscommissie hen in het gelijk stelt, zullen ze toch wel enig recht van spreken hebben, niet? Niemand lijkt er even over na te denken of toch ook de school niet in de fout kan gegaan zijn. Het is niet de eerste keer dat ik over Sint-Barbara verneem dat er gestreefd wordt een elite-publiek en dat men daar op allerlei manieren de net iets minder sterken ontmoedigt.
Ik denk dat buitenstaanders als ik en velen van u dus helemaal niet terdege een uitspraak kunnen doen over dit geval.
Ik heb daar gezeten én ik heb er vier kinderen zitten, dus ik heb een beetje recht van spreken. :)
Niet over deze zaak zelf natuurlijk (behalve wat ik al zei hier helemaal bovenaan, waar ik achter blijf staan) — en ik heb er meteen ook die familienaam uitgehaald die Louis Jansens hierboven had vermeld: geen idee of dat de echte naam is, maar hoedanook, ik had begrepen dat die familie haar naam liever niet in de pers zag.
Ik heb wel een opinie over dat elite-gedoe. De school zal vermoed ik de eerste zijn om te zeggen dat ze weigeren hun academische standaarden te verlagen, en dat ze inderdaad een “elite” willen.
Welk soort elite, dat is in de loop van de jaren enorm veranderd. Ik weet niet of het ooit zuiver een elite van notariszoontjes was — zelfs toen ik er zat, meer dan twintig jaar geleden, was dat niet het geval. Toen was het wel zo dat ze een “intellectuele elite” wilden.
De zwakkeren vlogen eruit, en ik kreeg de indruk dat het met leedvermaak was dat er na elke schoolvakantie lijsten van “hebben het college verlaten” doorgegeven werden onder leraars. Wellicht was het niet zo, maar dat was wel de indruk: niet mee kunnen? Buiten. “Ga maar economische gaan doen, jongen, op een andere school.”
Tegenwoordig dus niet meer. Elk normaal begaafd kind kan de school afmaken, mits voldoende inzet, kregen we t horen toen onze dochter er in het eerst jaar humaniora begon. En van wat we ervan zien, doet de school serieus haar uiterste best om de leerlingen te helpen, met een hele resem aan initiatieven en activiteiten en coaching en watnog.
De statistiek waar de school het meest trots op is, is niét hoe academisch fantastisch de leerlingen het doen (al is dat wel zo, ook in vergelijking met vergelijkbare scholen). Waar de school — volgens mij met enorm veel recht en rede — het meest trots op is, is hoe weinig kinderen er afvallen tussen het eerste en het zesde jaar.
Precies het tegenovergestelde van “dat men daar op allerlei manieren de net iets minder sterken ontmoedigt”, dus.
Tja, elk zijn indruk. Ik heb onlangs nog een volkomen tegenovergesteld verhaal gehoord van een leerling die er ondanks zijn duidelijk intellectuele capaciteiten totaal niet gesteund werd en die op een muur van botte afwijzing stootte bij pogingen om verduidelijking en hulp.
Ik ben leerkracht in het zesde leerjaar en maak alleszins niet te veel reclame voor deze school. Uw getuigenis zal nu wel in mijn achterhoofd zitten maar aangezien ik u niet ken, kan ik niet weten in hoeverre uw mening aansluit bij de mijne wat betreft het (brede) begrip ‘goed onderwijs’.
Dan zou ik eens langsgaan bij de school, ware ik u, en klaar staan om meer dan aangenaam verrast te worden.
(Allez jong, ik begin mij de PR-persoon van de school van mijn kinderen te voelen. :))
@michel, een school draait op gemeenschapsgeld, ook en zeker een “vrije” school. als ex.leraar en ex.secretaris van een vrije.schoolgemeenschap wil ik dat wel eens duidelijk maken tussen pot en pint.
daardoor heeft ze niet het recht om welke leerling ook buiten te werken. indien ze alleen bollebozen( intelectuele elite) wil dan moeten ze maar prive gaan.
zoals je misschien weet heb ik in een vrije school gewerkt waar men juist de minst beloftevolle leerlingen had: zwaar tot matig mentaal gehandicapten. mijn oprechte lof voor de broedergemeenschap.
mag ik je vragen wat jouw dochter elk jaar aan schoolkosten moet inbrengen (kledij, cursussen, buitenschoolse activiteiten, enz.)? en is dat geen selectie?
mijn kinderen zaten of zitten aan de univ., steeds geslaagd en gewoon uit het gemeenschapsonderwijs. niks elite.
mijn schrik is dat we terug gaan naar een apartheidsregime, mooi ingekleed met termen van kwaliteit en normen, het amerikaans onderwijs.
ik dacht echt dat we dat voorbij waren maar de realiteit van wachtlijsten en kamperende ouders stelt me niet gerust.
de maatschappij bestaat niet uit uniformdragende (letterlijk en mentaal) gelijkgezinden.
Ik dacht dat ik redelijk duidelijk was toen ik zei dat dat “buiten werken” net is wat niet gebeurt, en dat “elite” niet wil zeggen wat gij blijkbaar denkt dat het wil zeggen, maar alla. :)
En wat de schoolkosten betreft: geen idee in hoeverre die voor mijn dochter anders zouden zijn dan voor om het even welk kind in het eerste jaar humaniora.
@michel, ik begrijp ten volle dat je achter je schoolkeuze voor je dochter blijft staan. ik heb ook met volle overtuiging gekozen voor een seculiere, multiculturele school voor mijn kinderen en steun mijn zoon bij dezelfde keuze voor de kleinkinderen.
door omstandigheden, toeval en niks met mijn oud beroep te maken, ken ik een paar repetitorburelen. je zou versteld staan van het aantal leerlingen dat recht van school in hun uniformpje dank zij de centjes van mama en papa worden bijgewerkt om toch tot die intelectuele elite te behoren.
het siert je als ouder dat je niet weet wat een schoolopleiding kost: men betaalt nu eenmaal graag voor het welzijn van zijn kind, zonder een rekening te maken, maar als je, zoals ik, dat van buitenaf bekijkt, vallen de verschillen op. het zou voor jou wel duidelijker zijn moest je bv.in je vriendenkring ook een dochter hebben die niet naar st.b. gaat.
allemaal niks verkeerd mee, maar wat mij oneindig stoort is de houding en vooral perceptie die men opgebouwd heeft waarbij men een verschil maakt tussen “goede” en “slechte” scholen.
natuurlijk zijn er uiterlijke verschillen, een school zou eigentlijk altijd een afspiegeling moeten zijn van de gemeenschap waarbinnen ze functioneert. als je een school opbouwt met leerlingen die onttrokken zijn aan hun omgeving krijg je een “zonevreemde” school.
ik weet, st.barbara is st.bavo niet.
het voornaamste is dat je dochter gelukkig is op haar school en zich niets moet aantrekken van de idiologische gesprekken van haar vader en een of andere oude vent.
Wat dat geld betreft: ik weet het niet omdat ik nu eenmaal niets van geld afweet of wil afweten (tot afgrijzen van mijn omgeving, vrees ik).
…maar ik ben dus gaan kijken, en dit is wat ik vind voor de humaniora. Onze dochter eet boterhammen en doet geen avondstudie; ik denk dat het tot nog op een 60-tal euro zal gekomen zijn, voor de huur van een kastje, huistakenpapier, schoolagenda, materiaal voor plastische opvoeding, lidmaatschap oudervereniging, een turnshirt, en zo).
Ik vind niet zo meteen wat de kosten zijn bij andere scholen, maar ‘t zou wel fijn zijn om te vergelijken.
Houding en perceptie storen mij trouwens ook enorm, vooral dan dingen in de zin van “ik heb gehoord dat Sint-Barbara dit of dat”, terwijl dat misschien wel anno 2011 ab-so-luut niet meer van toepassing is.
‘t Is een beetje gelijk de Stad Gent beoordelen op wat de Stad Gent was in 1970 of 1980. (Laat staan op wat het was in 1950 of 1850).
@michel, die 60euro is zeker niet overdreven, denk ik. om begrijpelijke, onze verhouding is niet zo best, redenen kan ik moeilijk aan mijn ex. vragen wat de kosten waren voor mijn kinderen: ze vroeg voor de drie 200euro per maand opvoedingskosten. dat was niet alleen school maar ook vrijetijdsbesteding dus ik kan dat niet uit mekaar trekken.
als product van het gemeenschapsonderwijs(tot einde humaniora), nadien vrij.onderwijs als student en leraar, dan opnieuw betrokken bij het gemeenschaps met een echtgenote die zedenleer gaf en ik ondervoorzitter van het overkoepelend oudercommite, heb ik aan de lijve ondervonden wat perceptie is.
vrij onderwijs. beklijvend was de strijd tussen college, broederschool en de nonnenschool waarbij de meest laag bij de grondse argumenten over tafel gingen. “gij zijt een hoer”, “gij kunt van de jongens niet afblijven”, “zelf als je met je bloot gat voor mij zou staan, ik zou er hem nog niet inkrijgen”. dat waren nonnen, broeders en priesters. ik zat erbij als notaboekje. dan moest ik naar de buitenwereld een verhaal ophangen waarbij doelstellingen, pedagogie, onderwijsopties, enz. een heel grote rol speelden terwijl ik wist dat het gewoon om centen en macht ging. dus ik voede de perceptie van degelijk en onderbouwd onderwijs.
nadien in het gemeenschaps moesten we steeds vechten tegen de negatieve perceptie. we waren het tweede kans onderwijs, de vuilbak. dat is niet leuk als je met de cijfers in de hand gewoon kan bewijzen dat je uitmuntende resultaten haalt.
dat heeft me steeds, en nu nog, gefrustreerd. steeds dat in verdedigende positie staan.
ik geloof in een seculiere maatschappij. het is toch ridicuul dat heel je sociaal leven bepaald kan worden door iets dat tot je persoonlijk domijn behoort.
deze week vroeg me iemand: “je vrouw is chinese dus daostiste. hoe ga jij als joods.christelijke westerling daar mee om?” uit beleefdheid heb ik hem geen stamp op zijn edele delen gegeven. ik ben namelijk geen j.c. ik ben verdomd een pure ongelovige.
waarom denken alle chinesen dat ik katholiek ben?
perceptie. westerling, dus……
mijn basis is wat mijn vader vertelde: “we stonden allemaal op een rij. in onzen bloten. alle kleuren. maar iedereen was een zoon, een broer, een echtgenoot, een vader. en dan gingen ze met de ddt.spuit over ons, en we waren nog meer medemensen”.
perceptie is zoals ik naar je foto kijk: een man, een bril laag op de neus…daar stel ik me iets bij voor.
veel kans dat het mis is.
Yep; veel kans dat uw indruk mis is. Kijk, dit ben ik ook. :)
Ik geloof ook helemaal in een seculiere maatschappij, geen van mijn kinderen zijn gedoopt (geen groot gelover van kinderen iets op te dringen dat ze zelf niet begrijpen).
Geen enkele school is perfect, en dus ook Sint-Barbara niet. Maar de school zoals ze in 2011 is, lijkt in bijna niets op de school waar ik in 1989 afzwaaide. Anders had ik er mijn kinderen niet naartoe gestuurd.
Sinds paradoxaal genoeg de laatste jezuïet er weg is, hebben ze zeer bewust gezocht naar wat het nu eigenlijk is, een jezuïetenschool zijn.
Ik heb, hoe stom dat ook moge klinken, gekozen voor de humaniora op basis van de mensen die ik er ken en die ik vertrouw, en op basis van het opvoedingsproject dat uit dat nadenkwerk is gekomen, en dat samen te vatten is in vier termen:
Cura personalis: elke leerling is anders. De school maalt geen duplicaatjes van een niet-bestaande ideale leerling, maar probert elke leerling steeds meer zichzelf te doen worden.
Non multa, sed multum: niet de hoeveelheid telt, wel de grondigheid. Geen zinloos van buiten blokken, wel begrijpen.
En todo amar y servir: in alles liefhebben en dienen. ‘t Is niet gij die centraal staat, maar wel de anderen. Leerlingen kunnen alleen echt vrij zijn als ze zelf geen zorgen hebben en daardoor anderen vooruit kunnen helpen.
En rond en door alles magis: méér. Plus est en vous: probeer in alles uitmuntend te zijn. Lang niet alleen intellectueel, maar op alle mogelijke vlakken. Niet in competitie met anderen, maar voornamelijk met jezelf. En niet op een individualistisch eiland, maar in solidariteit. De beste in wiskunde? Dan wil je misschien wel mentor worden voor kinderen die het minder goed kunnen, dat soort dingen.
Dat wil allemaal niet noodzakelijk zeggen dat het voor iedereen, of zelfs voor al onze kinderen een ideale omgeving is, maar wij schatten op dit moment in dat het alvast voor onze oudste dochter een omgeving is waar zij gelukkig in zou kunnen zijn.
En dan zien we wel verder. En misschien moeten we dat dan eens op café uitpraten. :)