RSSDe Pijnders lossen verwachting niet in
Vijf voorstellingen uitverkopen voor het cultureel seizoen goed en wel begonnen is, het is weinigen gegeven. Arne Sierens slaagt daar zonder problemen in, ook als de voorstelling niet in de één of andere abonnementsformule zit. De verwachtingen waren hooggespannen. Velen vonden dat hij na Schöne Blumen iets goed te maken had, al ben ik het daar niet meteen mee is. Ik ben alvast niet helemaal overtuigd van De Pijnders.
Pijnders sjouwden in vroegere tijden de lasten van de Dendermondse haven naar hun bestemming in de stad. Vandaag zijn ze uitgegroeid tot de exclusieve dragersgroep van het Ros Beiaard. De Pijnders in deze voorstelling zijn deze van de Gilde van Pijnders van de Zwarte Christus van het Keiveldbos. Ze bereiden zich voor op de komende processie in het dorp. Het is een taak voor echte mannen, laat dat duidelijk zijn. Het vraagt kracht, eensgezindheid en doorzettingsvermogen. Ze moeten dan ook trainen en zichzelf weg cijferen voor het hoger doel. We ontmoeten de zes mannen in een crisissituatie, er is sprake van de pijnders te vervangen door beelden op wielen, zoals in de bloedprocessie van Brugge. De uitspraak wordt op hoongelach onthaald, maar er is ook wat vertwijfeling. Ze hebben immers één man te kort. De voorzitter maant hen aan tot kalmte. Hij holt van de ene vergadering naar de andere, dat heb je als schepen in een kleine gemeente. En dan zijn er de verhalen van elk van de mannen. Hun kleine kantjes worden door Sierens in de verf gezet, en zo kennen we hem het beste. Hij maakt nu eenmaal mooie verhalen van gewone dagdagelijkse mensen. En ja, zo hebben we er al gezien in het verleden, maar zo kunnen er wat mij betreft nog veel bijkomen.
De voorstelling begint wat rommelig, maar herpakt zich dan. Al volgt er wat mij betreft nog een dip in het midden. De live muziek is leuk, maar het had wat meer mogen zijn. Ik vond de openingsscène wel sterk, waar ze allemaal lopen op het hellend vlak op de tonen van de muziek. Wat mij betreft had de scène met de bokszakken wat ingekort mogen worden of nog beter: in twee opgesplitst, zodat het meer een rode draad vormde. Uiteindelijk hebben we niet zo veel van het trainen gezien. Ik las dat de voorstelling is ontstaan uit improvisatie. Vijf maanden zou eraan gewerkt zijn en wat mij betreft, was dit te weinig. Drie van de zes personages konden me zo overtuigen, de landbouwer, zoon van het hotel en de dandy. Bij de andere ontbrak voor mij iets. Het is moeilijk om er de vinger op te leggen, want het stuk had wel potentieel vond ik. Alleen kwam dit niet volledig over.
Aan de prestaties van de acteurs lag het alvast niet. Heldenbergh, De Vooght en Vanden Thoren zagen we eerder al schitteren bij Sierens. Robrecht Vanden Thoren deed het schitterend als Ludwig, verkoper van zwembaden en geslaagd in het leven, de vrouwen buiten beschouwing gelaten. Johan Heldenbergh zet een geloofwaardige getormenteerde dichter neer en Titus De Vooght was even wennen. Ik kan hem het best smaken in fysieke rollen, deze van Kristof was iets tussen de twee. Voor mij had het iets meer mogen zijn, nu leek het of hij zich inhield. Zijn overslaande stem zorgde meer dan eens voor een lach in het publiek. En dan zijn er de nieuwkomers, waarbij ik zeker uitkijk om meer te zien van Joris Hessels. Zijn monoloog over de moderne boerenstiel was simpelweg raak. Je voelde zijn pijn en frustratie. Zijn houding sprak boekdelen, ook als hij zweeg. Ook Tom Vermeir vond ik sterk. Hij speelde een ietwat verwijfde zoon die het ooit als danser geprobeerd had en dan maar terug gekomen was als een goede zoon om in het hotel van de mama te werken.
De sterkste momenten vond ik vaak de dialogen tussen twee personages. Kwetsbaar en herkenbaar, zoals alleen Sierens personages kan neerzetten. Maar met deze 6 personages was het zoals met mayonaise die niet wil pakken, ondanks de goede ingrediënten.
De Pijnders van Compagnie Cecilia, gezien op vrijdag 9 december 2011 in Vooruit.
© 2011 GENTBLOGT VZW
Kijk eens aan…fijn om een andere mening te hebben (dat is het leuke aan theater, dat kan en mag, je kan dat helemaal anders zien). Ik vond de 6 personages en acteurs net goed aan elkaar gewaagd en de interactie lichaamstaal en beweging met de tekst zeer geslaagd. De immer bedarende, verzoenende en vergoeilijkende voorzitter in handgebaren en taal(‘wij zijn een vergevingsgezinde streek’) vond ik zeer sterk.