RSSDe wederopbouw van het westen: rood
Eind maart is de voorstelling pas in Gent te zien, in de Vooruit. Vijf voorstellingen, waarvan er al twee uitverkocht zijn. Zeg dus niet dat we je niet gewaarschuwd hadden. Ik had het genoegen ze op verplaatsing te zien. Rood is na Wit, het tweede deel van een trilogie. En met mijn hand op het hart, ook als je het eerste deel niet gezien hebt, kan je perfect volgen.
De centrale figuur is Elizabeth Taylor. Ik had het programma niet gelezen, dus trok ik een wenkbrauw op toen het over het aantal mannen ging maar bij de opsomming van de ziektes viel mijn frank. Of waren het de diamanten die het hem deden? U heeft het ongetwijfeld ook in de gespecialiseerde lectuur gelezen. Natali Broods is zowel onweerstaanbaar als ergerlijk als het personage dat ze neerzet. Als mannen zijn Willem de Wolf en Peter Van den Eede dan weer één en al: “wat een vrouw”. Ze veranderen voortdurend van rol en lijken elkaar wel af te wisselen. Maar met al die mannen die Elizabeth Taylor heeft gehad, zou een mens van minder de draad kwijt zijn. En ondertussen vertellen ze over hun huizen, niet zomaar huizen, weet u wel. Die keer op dat yacht, niet zomaar een yacht, natuurlijk.
Bij momenten stak het me serieus tegen, al dat gedoe. En dan bedacht ik me, dat ik er wel jaren lang over gelezen heb in de boekjes. Bij momenten vond ik het hilarisch. Zelfs één van de mannen van de techniek, die gewoon op het podium staan om alles in goede banen te leiden, was op een bepaald moment zo aan het lachen, dat ik dacht dat hij er in ging blijven. En dat in goede banen leiden, mag je letterlijk nemen. Het decor verandert frequent en elk van de acteurs draagt zijn steentje bij.
De Koe heeft een eigen kijk op theater maken. Toen ik hun visie doornam bij het schrijven van dit artikel botste ik op het volgende: “De Koe is een gezelschap van spelers en makers dat ernaar blijft streven om – hoe fundamenteel onmogelijk misschien ook – alle trucs te laten varen en de mensen frontaal aan te spreken, met zichzelf als maker, als acteur, als mens open en bloot op tafel.” En weet je, ze hebben gelijk. Meer dan eens richten ze zich letterlijk tot het publiek en je weet niet goed of je nu moet antwoorden of niet.
Na afloop bleef ik wat op mijn honger zitten. Ik was blij dat ik De Koe nog eens aan het werk had gezien want ik besefte dat het al een tijdje geleden was. De voorstelling was wel leuk, maar ook niet meteen een grote aanrader. Het was verfrissend en entertainend maar het miste nog iets, misschien een beetje rood?
De wederopbouw van het westen: rood door de Koe, in de Vooruit van 27 tot 31 maart
© 2011 GENTBLOGT VZW