Gentblogt

Uruguay en het leven aan de Rio de la Plata

woensdag 1 februari 2012 9u21 | Arne Van Schoors | 11 reacties
Trefwoorden: Amerika, gastblogger, reis.

Arne Van Schoors is een Gentenaar, die gedurende vijf maanden van Zuid- naar Noord-Amerika trekt, van Patagonië naar Alaska. En wij mogen meelezen. Het eerste deel is hier te lezen.

Het hele jaar is de noodzaak aan lichamelijke mobiliteit haast te verwaarlozen omdat je achterste vergroeid is met je bureaustoel. Murphy leert ons dan, dat we net op het moment dat we de benen willen uitslaan richting de wijde wereld, aan laatstgenoemde een defect oplopen. Mij verging het -zoals u reeds kan voorspellen Рniet anders: luttele dagen voor afreizen liep ik een scheurtje op in ̩̩n van mijn enkelligamenten. Had ik die laatste zaalvoetbalwedstrijd maar niet moeten spelen. Maar dat is achteraf steeds makkelijk praten.

Gelukkig is mijn eerste bestemming Punta Del Este, synoniem voor zon-zee-strand (en prijzen die het budget van de backpacker ruimschoots overstijgen). Uruguay is niet de meest voor de hand liggende reisbestemming. Omliggende landen als Argentinië, Chili en Peru (om er enkele te noemen) zorgen ervoor dat dit kleine landje door de Westerse toerist vaak over het hoofd wordt gezien. Eerlijk gezegd ging mijn kennis over dit landje ook niet verder dan de twee wereldtitels voetbal uit een ver verleden en het rugbyteam dat neerstortte in de Andes. Verfilmd onder de titel Alive.

Uruguay is een eiland binnen het Zuid-Amerikaans continent dat verder vaak getekend werd door een woelige politieke geschiedenis. Het “Zuid-Amerikaanse Zwitserland” is tevens één van de veiligste en minst corrupte van het continent.
Punta Del Este is dan weer de strandparel waar het land graag mee pronkt en waar de inwoners graag heen gaan om te pronken. Ze wordt tevens gaarne bezocht door de beau monde van Hollywood. Als backpacker oogt het wel niet om mijzelf over te geven aan enkele dagen star spotting, dus beslis ik om mij mooi aan die code te houden.

Het is steeds wat amechtig bewegen (los van mijn tijdelijke handicap) als solitair reiziger. De vraag rijst dan steeds welke houding ik mezelf aanmeet. De ervaren en zelfverzekerde reiziger of eerder de alles absorberende en nieuwsgierige toerist (één oog steeds aan de cameralens)? De waarheid is dat ik mij in beide rollen niet comfortabel voel. Dus doe-ik-maar-wat in de hoop dat ik niet te hard opval. Naast het prachtige strand en een bezoek aan Casapueblo, een architecturaal pareltje van de hand van Carlos Páez Viláro, is er niet zoveel te beleven.

Ik ben dus toegewezen op zonnebaden, waar mijn voet maar al te blij voor is. De zon staat heel hoog aan de hemel en schaduw is heel zeldzaam. Het maatje te klein lijkt hier de favoriete kledingmaat te zijn voor het vrouwelijk schoon. De mannen op hun beurt zijn bruin, gespierd en geolied.

Al snel word ik geconfronteerd met de beperking van alleen reizen. Het lukt mij amper mijn hele rug te bestrijken met zonnebrandolie (en toegegeven, op dag één ben ik nog iets te timide om hiervoor hulp in te roepen). Daarnaast besef ik al vlug dat ik nogal spastisch beweeg wanneer ik zo veel mogelijk oppervlakte van mijn rug wil bereiken met het kleverige goedje. Naast korte armen, blijk ik ook een te kwetsbaar ego te hebben en al snel stop ik de bus zonnebrandolie weg.
Het resultaat laat niet lang op zich wachten, rood geblakerd op een manier als zou het Jack The Dripper geweest zijn die met mijn rug aan de slag is gegaan.
Een dag later ontmoet ik twee meisjes: Ana en Natalia, Montevideanos die hun zomerdagen graag slijten aan de stranden van Punta Del Este. Ze bieden mij voor de volgende dag een lift aan richting Montevideo, de hoofdstad. Een sociaal-economisch voordelig aanbod dat ik niet mag afslaan. Maar niet vooraleer we samen het nachtleven induiken.

Ik heb maar enkele uren geslapen wanneer we de auto van Natalia’s ouders inspringen richting Montevideo. Aldaar word ik verwacht bij Soledad Rodriguez. Een vrouw die ik via het couchsurf-platform leerde kennen en mij haar zetel als slaapplaats aanbiedt in Jacinto Vera, een barrio (wijk) van Montevideo. Gedurende vier nachten en vijf dagen word ik deel van haar gezinnetje, dat naast haarzelf bestaat uit haar driejarig zoontje Augusto en haar maltezer Pituca.

Couchsurfing biedt naast gratis slaapplaatsen ook een inkijk in het leven van de gemiddelde inwoner van de stad of streek die je bezoekt. Tevens krijg je er vaak een gratis gids bij die je naar plaatsen leidt waar je anders als toerist nooit zou komen. Dat ik daarbij het plaatselijke toerisme ondermijn, daar wil ik mij op dit moment niet te hard op focussen.

Soledad werkt als vertaler bij het Uruguayaanse leger en vertoefde een groot deel van haar leven op vredesmissies. Zo ‘leefde’ ze geruime tijd in landen als Congo en Tanzania. Terwijl iemand anders de familiealbums boven zou halen, toont Soledad mij albums vol foto’s van afgerukte armen en dorstige en ondervoede kinderen. Ze mist dat leven, als moeder kan ze het niet meer maken om heel lang en heel ver weg te gaan. Ze heeft een bijzondere kijk op het leven, maar toch voel ik mij onmiddellijk thuis bij deze gastvrije en warme dame.

Ik ben al enkele dagen in Montevideo wanneer Natalia en Ana mij als volleerde gidsen rondleiden in Montevideo, al lijkt Ana er meer mee begaan. Natalia is niet echt een groot aanhanger van haar eigen stad. Geef haar maar Buenos Aires, daar aan de andere kant van de Rio de la Plata, waar ze zes jaar woonde als studente. Zij is niet de enige: veel jonge Montevideanos ontvluchten hun stad voor het meer kosmopolitische Buenos Aires. Toch vind ik Montevideo best leuk: genoeg grootstad, maar ook weer klein genoeg zodat je er snel thuis voelt.
Montevideo… de naam zou er gekomen zijn nadat één van Ferdinand Magellaan’s bemanningsleden bij het zien van land riep: “Monte-vide-eu”!!! Wat in het Portugees zoveel wil zeggen: “Ik zag een berg”. Ik wil het wel geloven, al heb ik zo mijn bedenkingen aangezien het hoogste punt van het land een goede 500 meter haalt. Onderweg springen we even binnen in het museum van tekenaar en schilder Joaquin Torres García, maar niemand van ons is echt onder de indruk.

Buiten is het echter beter: Montevideo bruist en leeft en maakt mij enkel maar verwachtensvoller over wat me te wachten staat aan de overkant van het water, in Buenos Aires. De rondleiding eindigt met een etentje op de rambla waar we de toeschouwer worden van een schitterende storm, die gelukkig enkel zintuigelijk blijft hangen.

Ondertussen tikken de dagen verder in Montevideo en ik hou me bezig met lezen en kuieren van kruidenier naar bakkerij en terug naar huis, Soledad’s huis dus. Ondertussen heb ik al enkele huishoudelijke taken op mij genomen zoals de afwas en de kuis.
Het is leuk om deel te zijn van haar gezinnetje, al lijkt de kunst wel om de juiste balans te vinden. Als ik mij op een avond ontferm over Augusto die weigert te eten en ik er wonderwel in slaag de inhoud van het bord in het kind te krijgen, vertelt Soledad dat ze het mist dat er een tweede persoon in huis is om voor haar zoontje te zorgen. Waarop ze me heel even teder aankijkt.

Mijn reis gaat echter verder naar Colonia Del Sacramento, een oud smokkelaarshavenstadje dat erkend is als werelderfgoed. Het wisselde talloze malen van bezetter tussen de Portugezen en de Spanjaarden aangezien het een belangrijke sluis was voor de binnenrivieren van Zuid-Amerika.
Het is mijns inziens wat overmoedig om het een stad te noemen, Colonia Del Sacramento kun je op een halfuur doorstappen, maar dat maakt het niet minder aantrekkelijk. Kasseisteegjes, een vuurtoren en elke avond een schitterende zonsondergang, een mens heeft haast niet meer nodig om zich de koning te rijk te voelen. Al maak ik me soms bedenkingen met die werelderfgoederkenningen die er ook voor zorgen dat zulke plaatsen platgelopen worden door horden toeristen. Ik besef echter dat het schamel is om kritiek op de kudde te geven waar je zelf deel van bent.
Met het verlaten van Colonia laat ik ook Uruguay achter mij. Een honderdvijftigtal kilometer verder aan de andere oever van de Rio de la Plata ligt Argentinië.

“Reizen ligt aan de andere kant van het leven” schreef Louis-Ferdinand Céline. Tien dagen na de dag waarop ik alles – spreekwoordelijk – achterliet, begin ik al een beetje dichter bij die andere kant te komen.

—

Lees ook deel 3: Buenos Aires, bewegen tussen tegenstellingen

© 2012 GENTBLOGT VZW