RSSNieuws uit Antarctica: aflevering drie.
Gentenaar Koen Meirlaan, leraar op de Sint-Hendrikscampus in Deinze, is mee naar Antartica in het kader van het AHA-project. Hij blogt vanuit dat koude continent, en wil Gentblogt daarin laten delen. Zijn vorige post kon u hier lezen.
Donderdagavond 22 december 2011
Het wachten wordt beloond! Het is zover, we ruilen het warme Kaapstad in voor het ijskoude Antarctica. We controleren voor de laatste keer of we niets vergeten, paspoort, expeditiekledij, zonnebril, zonnecrème,…
20u30, de bus pikt ons op aan het hotel. Er hangt spanning in de lucht!
In de luchthaven staat onze vlucht aangegeven, toeristen kijken raar op en denken dat het om een grap gaat. Niets is minder waar! 23u, the gates are open! We staan oog in oog met de majesteuze Ilyushin, het Russisch vrachtvliegtuig dat ons hopelijk veilig naar Novolazarevskaya brengt. De cockpit heeft onderaan een navigateur die door de glazen snuit alles op de voet volgt. Ze installeerden een camera vooraan deze snuit, zodat we in het vliegtuig op groot scherm alles kunnen volgen. Er zijn immers geen ramen in het vliegtuig. Het grootste gedeelte is opgestapeld materiaal, met daarvoor twaalf rijen stoelen om in totaal 72 mensen te vervoeren. Afgeladen vol! Daartussen staat nog een ‘festivaltoilet’ en daar eindigt de luxe.
De motoren worden opgestart, met een oorverdovend lawaai tot gevolg. De oordopjes komen van pas! Enkele minuten later stijgen we op! Op het scherm kunnen we alles volgen en zien we hoe we boven Kaapstad vliegen. Het wordt al snel duidelijk dat we weinig zullen slapen in zo’n hels lawaai. Op het scherm wordt Frozen Planet getoond, de prachtige BBC-reeks over onze poolgebieden.
Vrijdag 23 december 2011
5u, de kapitein Ruben Esayan (een zogeheten Hero of Russia) geeft aan dat we onze expeditiekledij moeten aandoen. De landing nadert en de temperaturen dalen… Ligt het aan de mist of aan de slechte staat van de landingsbaan, maar het is een onzachte landing. Blijkt dat we slechts met één wiel het ijs raken met wat schudden en beven tot gevolg!
De eerste stappen op Antarctica! Zalig en bijzonder speciaal! De temperatuurschok is enorm, de koude slaat op mijn handen, voeten en neus. We zijn duidelijk in het koudste continent van onze planeet…
Tot onze grote verbazing blijkt onze cargo (= bagage en goederen) onvolledig! Slechts twee dozen van de voedselvoorraad zijn mee! Alle verse groenten en fruit blijken nog in Kaapstad te zijn! Onbegrijplijk dat ALCI (Antarctic Logistics Centre International) onze bagage niet in het vliegtuig laadde… Een onverwachte tegenslag!
Twee uren later stijgen we opnieuw op, deze keer in een kleiner vliegtuigje. Nog 600 km voor de boeg. De Russische piloten laten ons weten dat het vliegtuig uit 1943 dateert en nog in de oorlog heeft gediend… een geruststelling? Uiteraard zijn alle motoronderdelen vervangen, maar toch blijft het een gekke gedachte. De vermoeidheid krijgt ons klein en iedereen duffelt zich warm in en probeert wat slaap in te halen. Toch kan ik de verleiding van het mooie landschap niet weerstaan. Wat een uitzicht! Ik kan nog steeds niet geloven dat we op weg zijn naar het Princess Elisabeth-station!
Deze keer gelukkig een zachte landing! Alain Hubert en zijn team geven ons een warme ontvangst. In de verte zien we de poolbasis. We zijn er! Dit moment zal me steeds bijblijven. Het landschap is adembenemend mooi, eigenlijk niet in woorden te beschrijven. Moeilijk te geloven dat men in zo’n desolate, extreme omgeving dergelijk station kan bouwen.
Tranen in de ogen
Op de skidoo richting de basis, aan 70 km/u over de sneeuw scheuren geeft me al snel tranen in mijn ogen. Nog even en mijn neus vliegt eraf! Ijzig koud.
Nu staan we vlak voor het station. Vol spanning wandel ik naar binnen. De traphal staat vol machines die volop draaien (en dus ook warmte geven), kabels, leidingen… heel wat techniek. Het station blijkt groter te zijn dan verwacht!
Ondertussen ben ik al meer dan vierentwintig uren wakker; half verdwaasd verken ik alle ruimtes en ontmoet ik veel nieuwe mensen.
Er volgen enkele briefings en een rondleiding door Alain Hubert. Aangezien deze basis volledig op hernieuwbare energie draait, is er toch heel wat uitleg nodig wat betreft toegang tot het elektriciteitsnet en het gebruik van het water. Deze systemen verdienen een eigen blogpost en komen dus later zeker aan bod!
Na een heerlijk maal door onze kok val ik doodmoe in slaap. Vandaag toch vaak aan school gedacht, hoe alle leerlingen hun rapport komen afhalen en hopelijk blijgezind een welverdiende vakantie ingaan. Hoe ouders via de Antarcticaklas binnenwandelen om het oudercontact bij te wonen. En hoe collega’s de school buitenwandelen na een oudercontactmarathon, hopelijk ook blijgezind.
24 december 2011, KERSTAVOND
Na een dag vol vergaderingen, opleidingen (o.a. over het rijden met een sneeuwscooter) is het tijd voor een heerlijk maal! Kerstkalkoen! Het belooft een gezellige avond te worden. Tussendoor probeert iedereen even zijn familie te bereiken via Skype. Blij om mijn vriendin maar ook mijn petekindje te zien via de webcam!
25 december, KERSTDAG
Kerstavond glijdt ongemerkt over in kerstdag, het is hier immers pooldag. Een volledige dag zon en dus moeilijk om ’s nachts in volle zon te gaan slapen. De leerlingen van 4 ECO4b zorgden voor een origineel cadeau! Voor elke speciale dag (kerstdag, nieuwjaar, verjaardag, bij gemis, …) voorzien ze een kaartje. De eerste enveloppe mocht ik dus vandaag openen! Heel leuk om kerstgroeten te ontvangen van ‘mijn eigen’ klas! Bedankt!
Na enkele uren slaap, trekken we er weer op uit. Deze keer met de mountain guides op field training. We trekken richting Utsteinen om in ‘The Windscoop’ neer te dalen. Bij mooi weer vertrokken (=windstil), maar op de terugweg slaat het weer om, veel wind en temperaturen tot -25 °C. Ijskoud maar onbeschrijflijk mooi. Woorden zijn overbodig, onderstaande foto’s spreken boekdelen.
Morgenvroeg om 6u start het konvooi naar de kust, dus opnieuw een korte nacht voor de boeg. We rijden twintig uur non-stop richting kust. Het schip zat lange tijd vast in het ijs en bleek door het loswrikken ook beschadigd te zijn. Maar nu zou het toch eerstdaags moeten aankomen…
Momenteel help ik de kok om voldoende voedsel te voorzien voor de expeditie naar de kust.
Dus je zal een weekje niets vernemen. Maar ik zorg voor een mooi verslag! Ondertussen maak ik verder een planning op voor januari.
Frisse groeten
Koen
© 2012 GENTBLOGT VZW