RSSNieuws uit Antarctica: aflevering vijf
Gentenaar Koen Meirlaan, leraar op de Sint-Hendrikscampus in Deinze, is mee naar Antarctica in het kader van het AHA-project. Hij blogt vanuit dat koude continent, en wil Gentblogt daarin laten delen. Zijn vorige post kon u hier lezen.
Donderdag 5 januari 2012
4u45, in het holst van de nacht gaat de wekker. Drie wekkers zodat ik me zeker niet overslaap! De traverse naar de kust wil ik zeker niet missen, en Alain Hubert heeft ons gewaarschuwd dat het konvooi geen minuut wacht. Proviand verzamelen voor twintig uren en met de rugzak richting de containers. Er zijn vier voertuigen (‘Prinoths’, te vergelijken met de sneeuwruimers in Europese skioorden) die elk vier sleeën met containers op voorttrekken. Acht chauffeurs (twee per Prinoth) en nog zes extra expeditieleden. De drie helikopterpiloten zitten samen in een halve container en ook ik zit in een dergelijke ‘halve container’. Deze worden gebruikt als ‘veldkeuken’ in het basiskamp dat we later aan de kust zullen opbouwen. Tot zover alles ok.
Maar wat blijkt, de komende twintig uur zal ik niet alleen met Olivier (de RTL-reporter) doorbrengen, maar ook Detlef kruipt de container in. Hij is een Duitse geoloog die reeds twintig expedities achter de rug heeft. Afgelopen weken had ik reeds gemerkt dat hij erg spaarzaam is met water (Verkoopt hij douchebeurten? Wil hij zijn ecologische voetafdruk verkleinen? Hoe dan ook, zijn laatste douche dateert van de Tweede Wereldoorlog). Ik zie in Olivier zijn ogen de angst opkomen om de komende twintig uren in deze container (het enige venster kan niet open) door te brengen … De ‘keukentafel’ wordt omgevormd tot een bed van 1,5 m breed en Detlef installeert zich in het midden. Olivier en ik kiezen elk een kant en ondertussen zet het konvooi aan… So, that’s part of the expedition! Nog meer details kan ik hier niet neerschrijven, maar vertel ik met plezier tijdens de reisverhalenavonden ;-)
Drie uren later houden we welgeteld tien minuten halt om te tanken en te wisselen van chauffeur. We zetten onmiddellijk terug aan. Geen tijd te verliezen. Als onze Duitse vriend slaapt, doe ik stiekem de deur af en toe open om toch wat frisse lucht binnen te laten ;-)
De tocht heeft een hypnotiserend karakter. De container wordt al schokkend over het ijs getrokken en schommelt ons in slaap. Soms is de tussenstop ijskoud door een hevige wind, soms is er een minimaal contrast wat het erg moeilijk maakt voor de chauffeurs. Via radiocontact blijven we onderling op de hoogte en Jack organiseert een quiz tussen de verschillende trucks! Wie raadt mee? Een jacht ligt aangemeerd in de haven. Aan de boot hangt een laddertje van 2 meter lengte met om de 20 cm een sport. Als het eb is, steken er 7 sporten uit het water. Bij vloed stijgt het water met 1 meter, hoeveel sporten zijn er dan nog zichtbaar? (Voeg je antwoord onderaan toe).
Holy Mary!
Ondertussen is het vrijdag 6 januari 2012 en naderen we de kust. Om 1u30 houden we halt. Op amper een kwartier staat het basiskamp op! Tenten op een lijn, containers terug omvormen tot keuken, sneeuw in kookpot, ‘toilettent’ opstellen, … klaar om te klinken op de geslaagde rit van tweehonderd kilometer! We zien het schip Mary Arctica liggen! Intussen is het 2u, voor de eerste keer in een tent slapen in Antarctica. Alles voelt koud aan, toch maar thermisch ondergoed en kousen aanhouden, zelfs nog een extra paar! Maar doodmoe, dus de nachtelijke zonneschijn houdt me niet wakker.
Klokslag 6u! Na vier uren slaap springen we uit de tent. Ondertussen heeft mijn slaapzak alle lichaamswarmte opgenomen en heeft de zon de tent aardig opgewarmd. In de koude kleren springen, zorgt ervoor dat ik klaarwakker ben. Een snel ontbijt en richting kust, we naderen in Crown Bay het schip. Spannend! Het schip bevoorraadde ook andere stations en is in mijn ogen een gigantisch vrachtschip, maar blijkt klein bier in vergelijking met andere schepen. Magisch landschap, een prachtige falaise en heel grillige ondergrond. Blijkt dat we ons een weg banen op de bevroren oceaan met aaneen gevroren ijsschotsen. Adembenemend. Van op het schip laten ze een grote kooi zakken om ons op te pikken en 10 minuten later zitten we 40 meter hoger op het schip! De kapitein wacht ons op in de stuurcabine, nu staan we oog in oog met de webcam die we uur na uur volgden ;-)
De bemanning vertelt over de dikke ijspakketten die ze doorkruisten en geeft aan hoe we het uitladen best aanpakken. Eerst beginnen we met de helikopters. Daarna laden we lege containers in het schip en de volle op onze sleeën. Deze droppen we dan verderop in het ijs omdat we slechts 16 sleeën hebben en 26 nieuwe containers moeten uitladen. Hard werk tussen de stoere mannen, veel wachten maar met grote ogen staan kijken naar wat er allemaal gebeurt. Ik geef mee instructies aan de chauffeurs om zo het koppelen aan de sleeën te vergemakkelijken. (Zoals je ziet in XIU-outfit, want ook onze school werkt met plezier mee aan de XIU-fluocampagne om jongeren veilig door het drukke verkeer te loodsen). Een sympathieke kerel is intussen het schip aan het schilderen, een hilarisch tafereel als je weet hoe groot het schip is. Hij vertelt hoe hij gisteren negen orka’s van op het schip zag! Net op het moment dat mijn vingers en tenen echt koud krijgen en ‘blijven bewegen’ niet meer helpt, worden we aan boord uitgenodigd voor de lunch. Ik denk dat ik voor 3 personen heb gegeten.
In de maanden die aan de expeditie voorafgingen, was mijn nachtrust vaak tot een minimum beperkt. Dit bleek een goede voorbereiding, want opnieuw werken we tot 2u ’s nachts. Maar beste lezers, tussendoor heb ik ook een mooie fotoreportage gemaakt, want van op het schip had ik reeds mijn nieuwe vrienden gezien: Adéliepinguïns! Voorzichtig even kennismaken, maar tot mijn verbazing zijn ze helemaal niet zo bang. Geweldig grappige dieren. Ik lig plat op mijn buik op twee meter afstand en besef opnieuw al te goed dat ik aan de andere kant van de wereld lig en dit geen tweede keer zal meemaken… Als ik rondkijk, zie ik een schitterende kleurenpracht (het kleur wit heeft blijkbaar veel varianten) en een schouwspel van donkere wolken, moeilijk vast te leggen op foto.
Zaterdag 7 januari 2012
Veel wind! Koud! Maar opnieuw aan de slag! Vandaag brengen we de containers vanuit de bevroren baai naar het basiskamp hogerop. Ondertussen trek ik toch nog eens naar de kustlijn samen met Pierre en Olivier (de RTL-reporters). Opnieuw staan we vol verbazing te kijken. Waar voordien het schip lag, drijven nu gigantische ijsschotsen voorbij! We horen een geluid… als we goed kijken zien we enkele dappere pinguïns van ijsschots naar ijsschots springen!
Zondag 8 januari 2012
Vandaag alles in gereedheid brengen voor de terugkeer. De sleeën op een rijtje koppelen, selecteren welke containers al zeker naar het station moeten. Er volgen immers nog twee traverses om alles in het station te krijgen. 16u30, we vertrekken richting het Princess Elisabeth-station, opnieuw een tocht van twintig uren voor de boeg! Maar godzijdank, Detlef koos voor de helikopter ;-)
De terugtocht geeft me opnieuw veel tijd om na te denken. Blijkt dat al de gebeurtenissen van afgelopen dagen/weken een grote indruk op me nalieten. Heel wat vragen/ideeën die opborrelen. En een nieuwe kijk op zaken. Moeilijk in deze blog te beschrijven, maar zo aan de andere kant van de wereld een dergelijke operatie meemaken, voelt toch speciaal aan. Benieuwd of ik komende weken antwoorden op mijn vragen zal vinden.
Zodra we terug in de basis zijn, spring ik in de douche, want we moeten eerlijk zijn: we stinken. Ik heb weer het gevoel van de thuiskomst na een scoutskamp/festival waarbij je toch enkele douchebeurten nodig hebt om opnieuw te stralen. Daarna gaan we nog even door, want we laden samen de voedselvoorraad uit de containers! Een ‘doorgeeftreintje’ waardoor ik al het lekkers reeds te zien krijg. Het voelt goed aan om fruit te zien passeren!
Vele groeten
Koen
© 2012 GENTBLOGT VZW