Gentblogt

Cloclo

zaterdag 24 maart 2012 14u33 | Max Van Hemel | 3 reacties
Trefwoorden: Claude François, Film.

Vorige week ging Cloclo voor Vlaanderen (en Frankrijk) in première. Ik spreek even voor mezelf: ik was behoorlijk enthousiast om de film te gaan zien. Een 3-tal weken geleden stond ik al aan de deur van een Parijse bioscoop met de hoop dat men hem daar al zou vertonen.

Maar nu was het eindelijk zover!

Cloclo vertelt het levensverhaal van Claude François van bij de geboorte, de tijd dat het gezin in Egypte woonde, over de gezinsperikelen, de overtocht naar Frankrijk, de flamboyante carrière van Claude versus zijn opgesloten gezinsleven en zijn dood.

Vooral de strenge opvoeding van Claude viel mij op. Een opvoeding waar hij zich ook tegen verzette maar herkenbaar naar teruggreep in de manier waarop hij de mensen rondom zich behandelde.

De film geeft dan ook een eerlijk en oprecht portret van de zanger. Enerzijds het populaire idool als constante vernieuwer, zakenman en “homme-a-femmes” dat voldoet aan alle normen die de zaken maar kunnen doen bloeien. Anderzijds krijgen we het beeld van een vereenzaamde tiran op zoek naar liefde en erkenning, naar perfectie en succes.

Ik vind het bijzonder dat deze film gemaakt is in samenwerking met de 2 zonen van Claude die er niet voor terugschrikken een niet zo fraai beeld van hun idool-vader op te hangen. De acteerprestatie en de gelijkenis van de hoofdrolspeler met de échte Claude François is verbluffend.

Ik hield vooral van de alternatieve muziekkeuze waarbij we niet verzanden in de versies die we de laatste tijd veel kennen uit de “musicals” a la “Domino” of “We will rock you”. De muziek helpt om het verhaal te ondersteunen, er is geen verhaal gebouwd rond de bekende muziek. Toch blijft de muziek de (onderbezette) zaal meeslepen tot bij de aftiteling (alwaar een aantal dames spontaan de danspasjes inzetten). Van de bekende nummertjes uit de beginjaren heb ik niets gehoord. Ik miste een beetje hits als “pauvre petite fille riche” of “belles belles belles” (waar even wordt naar verwezen). Maar toch staat het verhaal rechtop en de muziek van Alexandre Desplat krijgt van mij alweer een 10/10.

© 2012 GENTBLOGT VZW