RSS10 jaar Odegand, vieren in schoonheid
Dit jaar vierde Odegand zijn tiende verjaardag en dus besloten de organisatoren er een extra feestelijke editie van te maken. Reden genoeg voor ons om opnieuw present te zijn en enkele binnenvoorstellingen mee te maken. De voorbije jaren hadden we al aan den lijve ondervonden dat het onmogelijk is om alles bij te wonen. Meer zelfs, je moet heel bewust vooraf keuzes maken en – soms met pijn in het hart – beslissen om verschillende voorstellingen te schrappen. Dit jaar lieten we ons bij onze keuze inspireren door het feit dat dochterlief van bijna 7 ons zou vergezellen. We probeerden bijgevolg een programma samen te stellen waarvan we hoopten dat het ook haar zou bekoren. Een verslag…
Met gezwinde pas lopen we zaterdagnamiddag door het zonnige stadscentrum en zien om 13 u. al een ellenlange rij muziekliefhebbers geduldig staan wachten om in de Sint-Baafskathedraal naar The Choir of King’s College uit Cambridge te luisteren. Ongetwijfeld een uniek optreden dat – zoals kon worden verwacht – op heel wat belangstelling kan rekenen. Onze eerste afspraak gaat door in de Capitole. Ook hier wachten al heel wat mensen om The Cold Steel Drummers uit North Carolina (VS) live bezig te zien.
Al vanaf de eerste minuut spat de energie van het podium. Deze grote groep jonge zwarte mannen – netjes in het pak, met sportschoenen – sturen meeslepende ritmes de zaal in. Het publiek reageert enthousiast en het applaus volgt regelmatig en spontaan. Amerikaans staat ook vaak gelijk aan de nodige dosis show en dat showgehalte ontbreekt zeker niet. Er wordt gesprongen en geshaket dat het een lieve lust is. Gevatte reactie van dochterlief: “het zou best wel leuk kunnen zijn om hierop ropeskipping te doen”, en gelijk heeft ze.  In tegenstelling tot wat we enkele jaren geleden nog zagen: hier geen mensen die snel de zaal uitrennen nog voor het optreden goed en wel gedaan is. Het publiek wil duidelijk meer en beloont de drummers met een minutenlang applaus, gefluit en zelfs voetengestamp. Een bisnummer kan dan ook niet ontbreken. Eigenlijk een superleuke voorstelling voor buiten, maken we ons de bedenking, perfect voor het slotmoment.
Onze volgende halte is de Handelsbeurs, dus besluiten we om gebruik te maken van de pendelbootjes. Aan de achterzijde van de Vooruit schepen we in, aan de Ketelvest stappen we terug uit. Op zich gaat het nagenoeg even snel te voet (toch wanneer je de wachttijd meerekent) maar we hebben tijd en het is best wel eens leuk. Vooral de kinderen maar ook heel wat volwassenen hebben er duidelijk plezier in. Varen in de stad is altijd een leuke belevenis, zeker wanneer de zon van de partij is.
Als tweede voorstelling kiezen we Christian Zehnder uit het programma. Deze Zwitserse bariton is een heuse stemmengoochelaar, soms een jodelaar, dan weer bijna een Mongoolse shaman. De man zit vol humor en bespeelt zijn stem als een muziekinstrument. Soms begeleidt hij zich hierbij met een accordeon, een gehandicaptenmodel zoals hij het zelf noemt: “klinkt leuker dan te moeten zeggen dat ik maar één kant kan bespelen” licht hij het publiek toe wanneer hij het instrument rond zijn benen bindt. De volwassenen in het publiek kunnen de stukken best waarderen en de humor wel smaken, de kinderen blijken vaak net iets meer moeite te hebben om hun aandacht bij de man te houden.
Na deze voorstelling hebben we even de tijd om op de Cultuurmarkt te flaneren, nog wat bekenden te groeten en onze voorraad nieuwe programmabrochures voor het komende cultuurseizoen in te slaan. Vervolgens gaan we opnieuw aanschuiven aan de Handelsbeurs voor voorstelling nummer 3, van Anne Niepold, een Duitse die al jaren in Brussel woont en heel goed Nederlands en Frans praat. Deze jongedame bespeelt de accordeon met een passie en gedrevenheid die soms meer doet denken aan echte rockartiesten. Ook hier opnieuw een ontmoeting met iemand die een grote dosis humor heeft (ook taalhumor, die ze heel fijntjes aantoont in een Frans liedje dat ze voor ons brengt), aangevuld met een heel groot gevoel voor poëzie. Stap voor stap weet ze het publiek te betoveren en neuriet iedereen zachtjes met haar mee. Wij verlaten de zaal alvast met een brede glimlach op ons gelaat. Dit is voor ons zeker een voorstelling en een artieste om te onthouden.
Omdat de dag nog lang niet gedaan is, besluiten we even tijd vrij te maken om iets te eten. Ondertussen maak ik mij de bedenking dat kiezen voor binnenvoorstellingen ook betekent dat je die dag amper nog tijd over hebt om mee te maken wat er buiten allemaal op het programma staat. Er blijkt geen tijd meer over om nog een middagvoorstelling in openlucht mee te maken, dat zal duidelijk voor een andere keer zijn. Terwijl de zon langzaam aan de hemel zakt, zetten wij koers richting Vooruit voor de vierde en laatste binnenvoorstelling van de dag, nl. O-celli. Dit nog jonge gezelschap (ze bestaan amper een jaar) van 8 cellisten is wellicht vrij uniek van samenstelling. Voor OdeGand stelden ze een programma van filmtracks samen. De muziek- en filmklassiekers vliegen ons dan ook om de oren. Heerlijk om te horen, niet altijd meteen thuis te brengen misschien, maar na enig denkwerk meestal wel: Nino Rota, Stanley Kubrik, John Williams, … Zo herkenbaar en toch ook weer net dat tikje anders want enkel gebracht door één instrument (in achtvoud). Ook hier andermaal een enthousiast publiek dat met volle teugen geniet en ook hier een bisnummer, Smile uit Chaplin. En na een beetje aandringen zelfs een tweede bisnummer, de soundtrack van The Pink Panter, waarbij het publiek spontaan op de maat mee in de vingers knipt. Een perfecte afsluiter van alweer een hele mooie voorstelling.
De klok wijst inmiddels 21.20 u. aan en we splitsen ons op: onze zevenjarige is doodmoe en gaat met papa naar huis, ikzelf trek nog even richting centrum in de hoop nog op de Gras- of Korenlei te geraken voor de slotvoorstelling. Gelukkig is er nog ruimte en dus kies ik mijn plekje uit tot het 22 u. is. Intussen stromen de kaaien aan snel tempo vol, via GSM proberen vrienden en familie elkaar te ontmoeten, geen sinecure in deze mensenmassa. Iets na tienen verwelkomt Serge Platel iedereen en uit vooral dankbaarheid voor het enthousiasme van het publiek dat elk jaar groeide. De avondvoorstelling bestaat uit een viertal kortere optredens van heel diverse aard. Het eerste stuk is eerder intimistisch te noemen: de Spaanse cellist Lluis Claret, die eerder op de dag in het conservatorium speelde, brengt de eerste cellosuite van Bach, en wordt daarbij begeleid door twee dansers van Compañia Sharon Fridman. Geen sinecure om de aandacht van het publiek te houden, want heel tedere muziek en de twee dansers kunnen absoluut niet door iedereen worden gezien (zelfs niet op het extra scherm dat geplaatst is). Daarna wordt echter uit een ander vaatje getapt, een Amerikaans meer bepaald: the Cold Steel Drummers mogen nog eens het beste van zichzelf geven (iets waar we dus zelf ook al aan hadden gedacht).
Na hun act volgt een adembenemend lucht- en lichtspektakel van Aérosculptures, waarbij twee grote witte vogels rond een grote luchtballon ‘bewegen’. Accordeonist Tuur Florizoone begeleidt hen vanop het grote podium op het water en een evenwichtsacrobate voert een sierlijke acrobatie uit aan twee grote witte doeken die aan de grote luchtballon hangen (denk beetje Cirque du Soleil, mocht u de beelden niet gezien hebben). Rondom mij zie ik tientallen smartphones foto’s en filmpjes van deze voorstelling maken en meteen posten op Facebook en You Tube. De laatste verrassingsgast van de avond is Julia Lezhneva, de jonge 22-jarige Russische sopraan die in de namiddag ongetwijfeld ook hoge ogen gooide. Voor de begeleiding zorgt het Symfonieorkest Vlaanderen.
En dan, iets over elf uur, begint een vuurwerk dat aanvankelijk een beetje traagjes op gang komt en nogal doorsnee lijkt te worden. Maar na een vijftal minuutjes trekt men alle registers open en krijgt ook het laatste stukje van het programma dat extra feestelijk tintje waarop iedereen zat te wachten. Met een grote dosis goud, glitter en geknetter wordt de tiende editie van OdeGand in schoonheid afgesloten.
© 2012 GENTBLOGT VZW