RSSGiovanni
Het was een beetje de verrassing van het seizoen. Compagnie Cecilia werkt dit seizoen samen met NTGent. Gent blijft de thuisbasis van het gezelschap en de fans zijn gevolgd (al betekent dit iets duurdere tickets). Johan Heldenbergh zorgde eerder met The Broken Circle Breakdown, het toneelstuk, voor volle zalen. Giovanni is uitverkocht en dit al geruime tijd. Een snipper aan informatie is voldoende. Natuurlijk spreekt het verhaal van Jean-Pierre Monseré, zeg maar Jempi menig sportliefhebber aan. De uitzending van Belgasport heeft bij velen een emotionele snaar geraakt, zo ook bij Johan Heldenbergh. En hoe vaak hij ook beweert in interviews dat het niet over Jempi gaat, de kans dat u buiten komt en niks kan navertellen over het leven van de wielrenner is bijzonder klein.
We krijgen het verhaal namelijk in geuren en kleuren verteld. Hoe hij de jongste wereldkampioen was, hoeveel talent en inzicht hij had in de koers, hoe dramatisch hij om het leven kwam door een stilstaande auto, … en hoe de geschiedenis zich herhaalt bij zijn zoontje, Giovanni. Colette, gespeeld door Joke Devynck, is wat ze noemen een superfan. Haar leven draaide rond haar idool en ook na zijn dood blijft hij een belangrijke rol spelen. Nee, het is geen toeval dat haar zoon Giovanni heet. Maar ook haar zus Martine, neergezet door Anouk David, laat zich meeslepen. Waarom zou ze anders haar crèmerie Giovanni noemen en prijkt er een grote poster boven de koffiemachine? Lily komt in de crèmerie aangewaaid, maar toeval bestaat niet. Zeker vandaag niet.
De scène is de crèmerie, tikkeltje retro met formica tafeltjes en plastic zeteltjes. Het publiek zit langs beide kanten van de scène opgesteld, wat een bijzonder effect heeft. Je kijkt door de ramen van de crèmerie naar het publiek aan de overkant en zelfs al slaagt de voorstelling er moeiteloos in om je aandacht vast te houden, toch zijn er wel momenten dat je wat ongemakkelijk wordt als je merkt dat zij “kijken”. De retrosfeer wordt doorgetrokken. Martine lijkt nogal hard op Mireille Mathieu terwijl Lily nogal wat trekken mee heeft van Amy Winehouse. Ook de muziekkeuze helt naar het dramatische, denk maar aan Sugar baby love. Met een tekst als all lovers make mistakes kan je het moeilijk een opbeurend nummer noemen. De ideale achtergrond voor een aantal van de straffere momenten tijdens de voorstelling vind ik persoonlijk.
Zet drie vrouwelijke personages op scène en je weet zo dat ze gaan praten, veel praten. Tegen elkaar, door elkaar en met elkaar. Ik hou van teksttheater, vinnige dialogen, mooie vondsten, spelen met woorden, maar het is niet hoe ik deze voorstelling ga herinneren. Ik heb bijzonder genoten van de momenten dat de muziek de vrouwen overstemde en hun lichaam praatte. Ook de scènes waarin ze zongen, prachtig trouwens die stem van Roothooft, steken er bovenuit, niet omwille van wat ze zingen maar omdat woorden soms tekortschieten. Heldenbergh kiest voor het Verkavelingsvlaams, maar het wordt naar mijn gevoel wat onnatuurlijk door er niet voluit voor te kiezen maar te gaan voor een mengeling van het taaltje uit de Vlaanders met Vlaamse standaardklanken. Heldenbergh voert de vrouwen ook op als een Grieks koor uit de klassieke drama’s. Dan spreken ze op rijm of in een bepaald metrum. Maar doordat hij dat niet consequent doortrekt doorheen de voorstelling komt het bij momenten wat onnatuurlijk over. De verhaallijn slingert wat heen en weer. Het verhaal van de drie vrouwen is doorvlochten met gelijkenissen met het verhaal van Jempi en Giovanni. Voor de ene het bewijs dat toeval niet bestaat en het noodlot in patronen komt, terwijl de andere toch naar het andere uiterste overhelt en wil geloven in de toekomst. Heldenbergh lijkt niet goed te kunnen kiezen tussen de vele thema’s, waardoor het wat oppervlakkig en soms gemaakt overkomt, zoals wanneer Lily de slingers beschrijft. Zo half-half, ik weet niet, het is niet dat het stoort, maar het maakt dat ik niet helemaal overtuigd was van de voorstelling.
Toch zou ik iedereen zonder twijfel de voorstelling aanraden. Het is een staaltje van mooi hedendaags theater en een mooie staalkaart van wat Compagnie Cecilia zo typeert; een klein verhaal met gewone mensen uitvergroot op een podium op een manier die het banale faits divers overstijgt en beter dan om het even welk reality programma het kloppend hart van de maatschappij blootlegt. Het was de eerste keer dat ik de drie actrices zag spelen op een podium. Joke Devynck ken ik van haar televisiewerk, de andere twee waren nieuw voor mij. Soms haperde het wat, had ik de indruk. Of was er eerder te weinig ruimte om het gevoel even te laten hangen. Zeker Roothooft was naar mijn gevoel soms iets te snel om de dialoog van de twee andere vrouwen te onderbreken.
Giovanni van Johan Heldenbergh/Compagnie Cecilia, gezien op zaterdag 10/11. Nog tot en met 24/11 in NTGent, maar uitverkocht en daarna op tournee. Hou de kalender in de gaten.
© 2012 GENTBLOGT VZW