RSSMade in Paradise
Sinds 9/11 is er iets veranderd in de manier waarop we naar moslims kijken. Zij zijn de gebaarde mannen en gesluierde vrouwen, maar hoe zien zij ons? En klopt ons beeld wel?
Het was het uitgangspunt waar Yan Duyvendak en Omar Ghayatt mee aan de slag gingen. Ondertussen al meer dan vier jaar geleden. Duyvendak is een Nederlandse Zwitser, Ghayatt is afkomstig van Egypte. Ze hebben een aantal scènes gemaakt waar het publiek uit mag kiezen. Maar speciaal voor Vooruit was er ook een XL versie waarbij alle elf scènes zouden worden gespeeld. Ik vond het een bijzonder intrigerende gedachte en aarzelde niet om voor de XL versie te opteren. We waren met een kleine groep, van diverse leeftijden.
We werden gevraagd om onze schoenen uit te doen en plaats te nemen. Er waren stoelen en kussens, maar we zouden voortdurend bewegen verzekerden ze ons. Ze stelden ons alle scènes voor en dan konden we stemmen. Dit bepaalde de volgorde, bij andere voorstellingen zorgt dit voor de eliminatie.
Ze begonnen met een discussieronde waarbij ze elkaar het ene verwijt na het andere naar het hoofd slingerden, alle stereotypen kwamen naar boven. Een mooie inleiding op de volgende stukken leek me, waarbij ik er van uit ging dat deze de stereotypen wat zouden ontkrachten of uitleggen ofzo. We kregen diverse verhalen voorgeschoteld. Waar beide mannen waren op het moment dat de vliegtuigen in de WTC-torens waren en hoe ze dit beleefden. Hoe Duyvendak drie maanden in Kaïro verbleef met zijn partner, hoe Ghayatt kennismaakte met het westen. Tussendoor waren er scènes waar ze niet spraken, waar we enkel beelden kregen of gewoon een boekje met hoe ze het maakproces hadden beleefd in twee versies. Het was duidelijk geen evidentie geweest, met grote meningsverschillen tussen sterke karakters en een andere manier van in de wereld staan. Ik bleef wat op mijn honger zitten, misschien had ik meer moeten inbrengen in het kringgesprek, maar vaak bleef het hangen bij de oppervlakte of was er een voor mij overbodige interventie. Bijvoorbeeld toen Ghayatt uitlegde hoe het gebed gebeurt, wat de regels zijn en hoe hij dit beleeft, vond ik dit wel een sterk moment. Toen Duyvendak zijn belevenis vertelde, verloor het voor mij voor een stuk aan kracht.
We trokken de hele zaal rond met de verschillende fragmenten, telkens werden lange stukken kleurrijke stof opengevouwen die dan de scène vormden. En we mochten ook zelf participeren, zo kon je eens proberen hoe het gebed nu voelt of hoeveel lagen zo een boerka nu wel is. Het was leuk om met een hoop vrouwen dit te ontdekken. Maar toen onze mannen terug waren viel het een beetje op zijn gat. Zij bleven aan de ene kant van de ruimte en wij aan de andere, terwijl we probeerden om zo snel mogelijk terug die laagjes kwijt te spelen. Een enkele dappere ziel wou het wel langer proberen. Het had een krachtig fragment kunnen worden maar je merkte dat men eigenlijk niet verder dan een idee was gekomen. Wat een beetje mijn gevoel is bij elk van de twaalf fragmenten. Zelf zeggen ze dat het in grote mate afhangt van het publiek, soms gaan mensen weg, soms blijven ze lang plakken, soms lopen de gemoederen op,… De volgorde en zelfs de keuze van de fragmenten hangt van het publiek af, waardoor het misschien wel moeilijker wordt om een rode draad te hebben. Maar sommige fragmenten vond ik bijzonder zwak waardoor ik ergens wel blij was dat we er meer kregen.
Made in Paradise, van Yan Duyvendak, Omar Ghayatt en Nicole Borgeat, gezien op 1 december in Vooruit.
© 2012 GENTBLOGT VZW